Η επιστημονική κοινότητα αποτελεί πρωτοπορούσα μικρογραφία της κοινωνίας και πρότυπο λειτουργίας της. Η πρωτοπορία αφορά σε ευρεία γκάμα ζητημάτων, μεταξύ άλλων το της αυτονομίας της σκέψης, και το της ελευθερίας του λόγου : Ο επιστήμων που η εργασία του απάδει των συμφερόντων των εταιριών – πατρώνων [των φαρμακευτικών ας πούμε*] πρέπει να είναι έτοιμος για περικοπές η και διακοπή των επιχορηγήσεών του. Άπαξ δε και επιμείνει στη γραμμή του, σύντομα βρίσκεται, ανεξαρτήτως αξίας, στο περιθώριο της επιστημονικής κοινότητας. Το φαινόμενο, καταγραμμένο από αιώνες, διαχέεται σήμερα σε ολόκληρο το κοινωνικό φάσμα : η “αιρετική” άποψη έχει κόστος για όλους. Ο πολίτης [de facto “δημόσιο πρόσωπο” χάρη στα social media] που επιλέγει να αποκλίνει απ’ το επίσημο αφήγημα, θα πρέπει να αναμένει κυρώσεις – των οικονομικών μη εξαιρουμένων. Η μετατροπή του ιδιωτικού σε δημόσιο πέρα από όσα [καταστροφικά] σημαίνει για την προσωπική μας σφαίρα, διαθέτει μια επιπλέον παράμετρο : απ’ τη στιγμή που είσαι “δημόσιο πρόσωπο”, είσαι και δεσμευμένος απέναντι στο σύνολο.
Με το “φακό της δημοσιότητας” να σε ακολουθεί παντού, οι επιλογές περιορίζονται. Σαν τη Γυναίκα του Καίσαρα, πρέπει να δείχνεις πάντα “τίμιος”, δίνοντας το καλό παράδειγμα. Γιατί η παραβατική συμπεριφορά αποτελεί προτροπή στην παραβατικότητα, κι αυτό την κάνει διπλά ανεπίτρεπτη.

* Δεν υπάρχει ούτε για δείγμα στην εποχή που ζούμε ιατρική έρευνα, συμπεριλαμβανομένων των αφορώντων στην ασφάλεια / χρησιμότητα φαρμάκων και εμβολίων, που να μη χρηματοδοτείται από τις φαρμακευτικές.