Το «αξιοσημείωτα υψηλό» επίπεδο της πολιτικής κουλτούρας μας και η μεθοδικότητα της κυβερνητικής καταστολής, περιορίζουν τη δυνατότητα αντίστασης σε σπασμωδικές κινήσεις τύπου “θεματοφυλάκων του συντάγματος”. Χρήσιμες αποκλειστικά στο καθεστώς που σπεύδει να μιλήσει για μηδενική ανοχή στην αυτοδικία …και όχι μόνο.
«Συγκλονίζει» η περιγραφή του γυμνασιάρχη για το πώς προσβλήθηκε η αξιοπρέπεια και η ελευθερία του από τις χειροπέδες, για να επακολουθήσουν τα δίκην άναρθρων κραυγών και επιφωνημάτων «δημοσιογραφικά σχόλια». Αναρωτιέσαι πόσες φορές μπήκε στον κόπο κάποιος να ρωτήσει ένα παιδί του δημοτικού / γυμνασίου / λυκείου πώς αισθάνεται με το πρόσωπό του καλυμμένο στη μισή διάρκεια της μέρας. Πώς είναι να μη μπορεί να αναπνεύσει σωστά, να μη βλέπει ποτέ ένα χαμογελαστό πρόσωπο, να μη μπορεί να ξεχωρίσει ποιο από τα παιδιά που έχει μπροστά του του απευθύνεται. Αυτά, εν ονόματι ενός ιού τόσο φονικού, που οι περιπτώσεις ατόμων τέτοιας ηλικίας που νόσησαν σοβαρά απ’ αυτόν [δεν συζητάμε για …θανάτους] ισούνται πρακτικά με μηδέν.
Ο έγκριτος δικηγόρος κύριος Δημητρακόπουλος, σε ένα από τα νοηματικά άλματα στα οποία ειδικεύεται …εκτινάσσεται από την γραφικότητα των «θεματοφυλάκων» στην ένοπλη εξέγερση.
«Φτάσαμε στο σημείο κάποιοι να βάζουν χειροπέδες σε γυμνασιάρχες, σε καθηγητές, σε λίγο θα βάλουνε και στους γιατρούς, οι οποίο και αυτοί δήθεν παραβιάζουν το σύνταγμα. Κι αυτό γιατί πολλοί συμπολίτες μας έχουν μπολιαστεί με τέτοιες ιδέες. Και πρέπει η πολιτεία να επέμβει γιατί η αυτοδικία δεν επιτρέπεται. Πρέπει συντεταγμένα, με τη βοήθεια της αστυνομίας όσοι παραβιάζουν το νόμο να συλλαμβάνονται και να οδηγούνται στο φυσικό τους δικαστή.
Όταν υπάρχει ένας αντισυνταγματικός νόμος δεν σημαίνει ότι θα πρέπει να πάρουμε τα όπλα ή να βάλουμε χειροπέδες στους καθηγητές. Αυτές είναι ανεπίτρεπτες πρωτοβουλίες, ο νόμος δεν νομιμοποιεί κανέναν να πάρει τον …νόμο στα χέρια του…»
Σύμφωνα με τον δικηγόρο – επικοντιστή, η κρίση περί το αν ένας νόμος είναι αντισυνταγματικός ή όχι, δεν μπορεί να επαφίεται στην κοινή λογική του ανειδίκευτου πολίτη που «απλώς» ξέρει γραφή και ανάγνωση. Μόνη επιτρεπόμενη άμυνα του τελευταίου σε νόμους εξόφθαλμα αντισυνταγματικούς, είναι η προσφυγή …σ’ εκείνον που τους ψήφισε. Ή που είναι διορισμένος από εκείνον που τους ψήφισε. Η αντίσταση στην κατάχρηση εξουσίας του επίορκου νομοθέτη βαφτίζεται αυτοδικία και διώκεται με διαδικασία αυτοφώρου. Με συνοπτικές, τηλεοπτικές διαδικασίες.
Η ίδια διαδικασία πρέπει να ακολουθείται και για όσους διαδίδουν καινά δαιμόνια περί αντισυνταγματικότητας : η διατύπωση άποψης ισοδυναμεί με προπαγάνδισή της και άρα …διακύβευση της δημόσιας υγείας. Ο έγκριτος κύριος Δημητρακόπουλος φέρεται να αγνοεί ότι πέρα απ’ τους «απλούς πολίτες» που προτιμούν την αριστοτέλεια λογική απ’ τη ρικνοκερίσια, υπάρχουν διάσημοι συνταγματολόγοι [=αρμοδιότεροι να εκφέρουν άποψη από αυτόν] που μιλούν για κατάφωρες παραβιάσεις. Τον βοηθάει στο να το αγνοεί η δημοκρατικότατη εξαφάνιση των τελευταίων απ’ τα φιλόξενα γι’ αυτόν ενημερωτικά μέσα.