Απόσπασμα από την όπερα του JOHN ADAMS, NIXON IN CHINA, εμπνευσμένη απο την επίσκεψη των Νίξον – Κίσσινγκερ στη Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας το 1972…

Η εκτίμηση που διατυπωνόταν στο post με τίτλο “ΠΑΓΙΔΑ”, ουσιαστικά ότι ο Ερντογάν είναι ο νέος Σαντάμ [και εκείνος είχε εισβάλει στο Κουβέιτ με έγκριση των Αμερικανών] δείχνει λανθασμένη.
Βεβαίως το “παίγνιο” κάθε άλλο παρά έχει τελειώσει. Και είναι ενδιαφέρον το ότι ουδείς συνέδεσε την υπογραφή της κατάπαυσης με την φήμη περί χημικών που είχε προηγηθεί αμέσως πριν [βλ. post ΠΡΟΣΚΑΙΡΗ ΚΑΤΑΠΑΥΣΗ ΠΥΡΟΣ]
Σύμφωνα με αναλύσεις ελληνικών media περί την έκβαση της εισβολής στη Συρία, κερδισμένοι της υποθέσεως είναι οι Ρώσοι, χαμένοι οι Αμερικάνοι. Άλλα σενάρια μιλούν περί …θριαμβευτή Ερντογάν, που έπαιξε Αμερικανούς και Ρώσους τον ένα εναντίον του άλλου, παίρνοντας όλα όσα ήθελε… Στην πραγματικότητα, ο μόνος στόχος που πέτυχε ο δικτάτωρ ήταν η απομάκρυνση του κινδύνου μιας αυτόνομης κουρδικής περιοχής εντός του Συριακού εδάφους. Με την ανοησία να ξεδιπλώνεται ανεξέλεγκτη, τα ελληνικά φερέφωνα των “δημοκρατικών” αντίστοιχών τους, μιλούν για ήττα του Τραμπ, προδοσία των συμμάχων του, Κούρδων, και προδοσία των συμφερόντων των ίδιων των ΗΠΑ: από τη μία ο πρόεδρος “έβλαψε σοβαρά το γόητρο της χώρας, κάνοντας δύσκολο για τους συμμάχους το να την ξαναεμπιστευτούν” [οι δημοσιογράφοι εν χορώ]. Απ’ την άλλη “χάρισε τη Μέση Ανατολή στον Πούτιν, σε τιμή ευκαιρίας ” [ο Ιγνατίου]. Η πιθανότητα συνεννόησης Αμερικής-Ρωσίας, εξετάζεται ως παρεμπίπτουσα, και αποκλειστικά στο πλαίσιο του Russian Collusion, σενάριου που ήθελε τον Τραμπ …υπηρέτη ρωσικών συμφερόντων. To τελευταίο έχει αποσυρθεί από 6μήνου απ’ την κυκλοφορία, αλλά, για τους Έλληνες σχολιαστές βρίσκεται ακόμα εν εξελίξει: “δεν ξέρουμε τι ακριβώς συμβαίνει εκεί πέρα, μην ξεχνάμε ότι …η υπόθεση ερευνάται από το FBI” ολοκληρώνει την ανάλυσή του ο φωστήρας του Σκάι.
Τέτοιου είδους πράγματα ακούγονται στα πάνελ, διανθισμένα με ειλικρινείς απορίες του τύπου “πώς είναι δυνατόν ο Ερντογάν που εισέβαλε στην Συρία να εμφανίζεται ως εγγυητής της εδαφικής ακεραιότητάς της;”. Λες και η Τουρκία λειτουργεί σαν κάτι άλλο από μαφιόζος της γειτονιάς, που όταν πουλάει προστασία στο μαγαζάτορα, εννοεί προστασία από …τον εαυτό του.
Όπως το κάθε καιρικό φαινόμενο, συνηθισμένο ή μη, βαφτίζεται ασυνήθιστο και αποδίδεται στο …Climate Change, έτσι η και οποιαδήποτε ενέργεια του Τραμπ …σημαίνει κάτι αρνητικό και καταγέλαστο για εκείνον.
Δυο σύμμαχοί σου πολεμούν. Αποφασίζεις να τηρήσεις ουδετερότητα, ευνοϊκή για τον ένα – “τυχαίνει” αυτός να είναι ο Νο 1 συμμαχός σου στην περιοχή. Προς τι η κατακραυγή περί “προδοσίας”; Πόσο δε μάλλον, όταν το προεκλογικό αφήγημα που πουλάς στο εσωτερικό αφορά στο κλείσιμο μιας πληγής που άνοιξε ο προκάτοχός σου [ο Ομπάμα είχε στείλει κατ’ αρχήν στρατό στη Συρία]. Ως προς τους Κούρδους, που κατά Τραμπ “δεν είναι ακριβώς άγγελοι” …, δεν χρειάζεται να πάμε πολύ πίσω, σε σφαγές Αρμενίων κτλ. κτλ.. Ας μείνουμε στο σήμερα: που ακριβώς ήταν η συμπαράσταση των απανταχού Κούρδων στους ομοεθνείς τους;
“Το μυστικό”, λέει ο Σουν Τζου, “έγκειται στο να μπερδεύεις τον εχθρό, ώστε να μη μαντεύει τις προθέσεις σου”… Πέρα απ’ αυτό, εντυπωσιακό δεν είναι, μια κοινωνία που σλόγκαν της είναι το “think outside the box” να κατηγορεί σύσσωμη τον Τραμπ για μη προβλεψιμότητα και ανορθόδοξες κινήσεις;
Παρεμπιπτόντως, και ως εναλλακτική εξήγηση για αυτές: Το ακραία ευνοϊκό προς τους Κούρδους Ισραήλ, βιώνει περίοδο πολιτικής αστάθειας… Να είναι άραγε αυτός ο μόνος λόγος της εκπληκτικής σιωπής, μιας φωνής που είναι για τον πρόεδρο, εξ αρχής, his master’s voice;
Όσοι μιλούν περί του Πούτιν – κυρίαρχου του παιχνιδιού, “ξεχνούν” ότι ο άνθρωπος απλώς δεν είναι σε θέση να είναι κυρίαρχος σε κανένα παιχνίδι. Η μόνη επιλογή που διαθέτει είναι το …ποιού υποτακτικός θα γίνει, των ΗΠΑ ή της Κίνας. Προς το παρόν “δέχεται” το ρόλο του μικρότερου εταίρου της δεύτερης, με την προοπτική μιας συμμαχίας εναντίον των πρώτων. Με δεδομένα εντούτοις 1. ότι στρατηγικός στόχος της Κίνας, σε πείσμα όσων πασιφιστικών / οικονομοκετρικών διακηρύσσει, δεν είναι άλλος από το …world domination, και 2. της κινεζικής ιστορίας των δυο τελευταίων αιώνων [=ασφαλές τεκμήριο αβυσσαλέων απωθημένων και μοχθηρής εκδικητικότητας], πόσο ασφαλής μπορεί να αισθάνεται κανείς, όντως αδύναμος εταίρος της;
Και γιατί το “δώρο” του Ντόναλντ  στον Βλαδίμηρο, να μην είναι κάτι αντίστοιχο της κίνησης Νίξον προς τον Μάο Τσε Τουνγκ, το 1972; Σκοπός τότε ήταν η ισχυροποίηση της Κίνας και η χρησιμοποίησή της εναντίον του αντίπαλου δέους, της ΕΣΣΔ… Σήμερα απλώς, οι όροι του παιχνιδιού είναι αντεστραμμένοι.