Ένα από τα πιο αντιαισθητικά φαινόμενα της δημόσιας ζωής [δεν θυμάμαι πότε ακριβώς ξεκίνησε] είναι το της παρουσίας, σε κάθε περίσταση ομαδικής συμφοράς [πχ. ένα ναυάγιο ή ένα αεροπορικό δυστύχημα], ενός πλήθους …καραδοκούντων “ειδικών”, έτοιμων να πέσουν πάνω στους άτυχους ανθρώπους, για να προσφέρουν μια “βοήθεια” που κανείς δεν τους ζήτησε. Ονομάζεται “ψυχολογική υποστήριξη”. Σκεφτόμουν κάθε φορά που το έβλεπα, πώς είναι να έχεις χάσει, ή να αγωνιάς για το αν έχασες τον άνθρωπό του, και να ’χεις από δίπλα κάτι τέτοιο.
Ο λόγος που το φαινόμενο είναι αποκρουστικό είναι διπλός: πρώτον, ποιος είναι ο άνθρωπος που σε μια τραγική στιγμή της ζωής του αισθάνεται την ανάγκη να μιλάει με έναν άγνωστο που ακούγοντάς τον κάνει απλώς τη …δουλειά του; δεύτερο, το ότι αυτοί οι βαθιά διαταραγμένοι στην πλειονότητά τους άνθρωποι [ψυχολόγοι – ψυχίατροι] αντιμετωπίζουν κάθε “απόκλιση απ’ την κανονικότητα”, κάθε αρνητικό συναίσθημα, θλίψη, μελαγχολία, οργή, θυμό, άγχος κοκ. σαν παθολογική κατάσταση, σαν πρόβλημα που χρήζει της δικής τους σωτήριας παρέμβασης.
Περνάμε σε αποσπάσματα από άρθρο που διάβασα στο “επιστημονικό” section του in.gr. Ζητώντας προκαταβολικά συγνώμη για το χάος που επακολουθεί.

Τα κορίτσια, οι μαθητές που έχουν βιώσει πείνα εξαιτίας της φτώχειας και παιδιά που είχαν χρειαστεί ψυχιατρική υποστήριξη, αντιμετωπίζουν τον μεγαλύτερο κίνδυνο κατάθλιψης, άγχους και διαταραχής της ευζωίας τους εξαιτίας της πανδημίας και της διακοπής της παρακολούθησης των μαθημάτων στο σχολείο τους.
Στο συμπέρασμα αυτό καταλήγει μελέτη που έγινε σε περίπου 12.000 μαθητές ηλικίας 12-21 ετών στη Μ. Βρετανία, και οι οποίοι στο πρώτο κύμα της πανδημίας παρέμειναν σπίτι σε σύγκριση με μαθητές που παρακολουθούσαν τα μαθήματά τους στο σχολείο.
Όπως είναι φυσικό, επισημαίνει η μελέτη, και η κατηγορία των μαθητών που παρακολουθούσε μαθήματα διά ζώσης αντιμετώπισε ψυχικά προβλήματα εξαιτίας της πανδημίας, όμως στα προβλήματα αυτά είχαν συντελέσει επίσης τα ατομικά τους χαρακτηριστικά και καταστάσεις στο περιβάλλον τους.

Συνολικά, το 14% των εφήβων μαθητών που μετείχαν στη μελέτη εμφάνισε κατάθλιψη, το 10% άγχος και το 38% είδε την ποιότητα ζωής του να μειώνεται.
Η μελέτη δημοσιεύθηκε στο επιστημονικό περιοδικό JCPP Advances και σύμφωνα με την επικεφαλής της Κάρεν Μάνσφιλντ από το τμήμα Ψυχιατρικής του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης, είναι σημαντικό να αναγνωρίζονται καταστάσεις που μπορούν να επηρεάσουν τους μαθητές στη διάρκεια των lockdown, τόσο για να προσδιορίζονται οι περιορισμένοι χώροι του σχολείου, όσο και για να υποστηρίζεται αποτελεσματικά η εκπαίδευση των παιδιών καθώς και η καλή διαβίωσή τους.
Για την εξαγωγή συμπερασμάτων, οι επιστήμονες ανέλυσαν οκτώ διαφορετικούς παράγοντες κινδύνου, μεταξύ των οποίων η δυνατότητα πρόσβασης στο σχολείο σε περιστατικά κατάθλιψης, άγχους και αυτοαναφερόμενης διαταραχής στην ευζωία τους.
Σύμφωνα με τα αποτελέσματα της μελέτης, εκτός από τα κορίτσια, τους μαθητές που έχουν βιώσει πείνα λόγω φτώχειας και όσους είχαν δεχθεί ψυχιατρικές υπηρεσίες υγείας, ευάλωτοι ήταν και οι μαθητές των οποίων οι γονείς εργάζονταν οπότε έπρεπε να βγουν από το σπίτι, οι μαθητές που προετοιμάζονταν για εθνικές εξετάσεις κλπ.  Η ψυχική υγεία διαταράχθηκε σε μαθητές που έπαιρναν ένα γεύμα στο σχολείο καθώς αυτοί βρίσκονται μεταξύ των πιο ευάλωτων μαθητών.
Με το μερικό κλείσιμο των σχολείων από το οποίο εξαιρέθηκαν τα παιδιά των οποίων οι γονείς ήταν εργάτες και έπρεπε να βγουν από το σπίτι για να δουλέψουν, τα παιδιά που θεωρούνταν ευάλωτη ομάδα επειδή είχαν ανάγκη ψυχολογικής υποστήριξης ή ζουν με την στήριξη της πρόνοιας, και στη συνέχεια το μερικό άνοιγμα των σχολείων για μαθητές που θα έδιναν εξετάσεις σε εθνικό επίπεδο, δημιουργήθηκαν ανησυχίες  για ενίσχυση των ανισοτήτων που ήδη υπάρχουν.
Οι ερευνητές επεσήμαναν ότι το κλείσιμο των σχολείων, μπορεί να έχει μοναδικά οφέλη για ειδικές κατηγορίες μαθητών, όπως αυτοί που δέχονται επιθέσεις από τους συμμαθητές τους, αλλά μπορεί να είναι ιδιαίτερα βλαπτικό για παιδιά που χρειάζονται ψυχολογική στήριξη. Επιπροσθέτως, αναδεικνύονται και άλλοι παράγοντες κινδύνου στο σπίτι, όπως η οικογενειακή βία, ο περιορισμένος χώρος, οικονομικά προβλήματα, μονογονεϊκές οικογένειες μπορεί να προκαλέσουν αυξημένες κακουχίες και ενδέχεται να οδηγήσουν σε άμεσες ή μακροπρόθεσμες επιπτώσεις στην ψυχική υγεία των εφήβων.
Από τους 11.765 εφήβους μαθητές που μετείχαν στη μελέτη, οι 10.633 απάντησαν ότι είχαν αλλαγές στην ψυχική υγεία τους. Το 63% των μαθητών ήταν κορίτσια. Το 14% των συμμετεχόντων εμφάνισε κατάθλιψη πάνω από όριο της κλινικής διάγνωσης, το 10% εμφάνισε άγχος και το 38% ανέφερε υποβάθμιση της ποιότητας ζωής τους στη διάρκεια του lockdown.

Δυο πράγματα συμβαίνουν : ή υπάρχει σχέδιο πρόκλησης μόνιμης τρικυμίας εν κρανίω στο μυαλό του πολίτη που αναζητεί την ενημέρωση, ή …τρικυμία κυριαρχεί στα κρανία εκείνων που τον ενημερώνουν. Μέση λύση δεν χωράει. Είναι σαφές ότι κάποιοι ενδιαφέρονται αποκλειστικά για την παραγωγή ενός γενικώς και αορίστως δυσοίωνου πολτού, αδιαφορώντας εντελώς για τη λογική συνοχή των γραφομένων και αφήνοντας απλώς “συναισθήματα” να αιωρούνται.
Αδυνατείς να συγκρατήσεις λεπτομέρειες από αυτό το παραλήρημα. Μένεις να απορείς σε ποιους χρησιμεύουν και με τι τρόπο. Τι είδους συμπεράσματα προκύπτουν και πώς μεταφράζονται στην πραγματική ζωή.
Δεν πρέπει να μας διαφεύγει ένα πράγμα : οι συντάκτες της “μελέτης του Παεπιστημίου της Οξφόρδης” , προέρχονται από το επίβουλο πλήθος των …αλληλέγγυων της ψυχολογικής υποστήριξης. Εκείνων που αναμένουν το τέλος της “πανδημίας”, ώστε να πέσουν πάνω μας σαν τις ακρίδες, ολοκληρώνοντας το έργο των επιδημιολόγων και των λοιμωξιολόγων.
Ενδιαφέρον είναι επίσης στις προεκτάσεις του το σκεπτικό του …προσεκτικά διατυπωμένου τίτλου: “ο κορωνοϊός επιβαρύνει ψυχικά τους εφήβους απ΄το κλείσιμο των σχολείων”.
Σύμφωνα με αυτό, δεν είναι οι κτηνάνθρωποι – αξιωματούχοι του κράτους που κρατούν κλειστά τα σχολεία. Είναι …ο κορωνοϊός. Για όποιον τώρα αναζητά ντε και καλά ανθρώπινη υπαιτιότητα, υπάρχει απάντηση : υπεύθυνος για την πρόκληση “κατάθλιψης, άγχους και διαταραχής της ευζωίας” των παιδιών είναι εκείνος που συμβάλλει στην διάδοση του ιού αντί, όπως θα μπορούσε, να βοηθήσει στην καταπολέμησή του.
Είναι, ποιος άλλος, ο ανεμβολίαστος.