Κατ’ αρχήν έχουμε την με αξιώσεις …επιτελεστικού λόγου [“γεννηθήτω φως” …και εγένετο φως] κουτοπονηριά του κυρίου Μητσοτάκη : η συγκίνηση και η ενδυνάμωση από το βίντεο προεξοφλούνται ως δεδομένες.
Κατόπιν έχουμε το ίδιο το βίντεο : η περίπτωση του κωφάλαλου συνάνθρωπού μας χρησιμοποιείται κυνικά σε ένα προπαγανδιστικό ταινιάκι, βασισμένο στο πασίγνωστο τσιτάτο : “στενοχωριόμουν που δεν είχα παπούτσια, μέχρι που είδα κάποιον χωρίς πόδια”.
Με την ίδια λογική, και δεδομένου του ότι οι περισσότεροι δεν χρειάζεται να διαβάζουμε [αόρατα] χείλη για να επικοινωνήσουμε, πρέπει να λέμε ευχαριστώ για την ευσπλαχνική μας μοίρα. Πόσο μάλλον, όταν το πρόβλημα του νεαρού δεν τον εμποδίζει να υποστηρίζει την αναγκαιότητα της μάσκας. Αντίθετα, αυτό ακριβώς [το πρόβλημα] που τον κάνει να θέλει τόσο πολύ να τελειώνουμε είναι και που τον κάνει να ζητάει απ’ όλους μας να φοράμε τη μάσκα. Είναι κουρασμένος [μόνο να εικάσουμε μπορούμε πόσο πιο κουρασμένος από μας…] αλλά ξέρει ότι είναι και δυνατός [πόσο μάλλον εμείς…].
Ξέρει ακόμα ότι το τέλος δεν είναι πια τόσο μακριά [ενδιαφέρουσα διατύπωση…]
Αυτό το τελευταίο βέβαια, σηκώνει κουβέντα :
Πώς το ξέρει; του το είπε ο Κούλης στα γυρίσματα του βίντεο; ο ίδιος Κούλης που μας έλεγε να φοράμε τη μάσκα σαν “το εμβόλιο πριν το εμβόλιο” και τώρα μας λέει ότι θα τη φοράμε για πάντα;
Δεν ξέρω αν το παιδάκι είναι όντως κωφάλαλο. Αν είναι, πάντως [έχω σταμπάρει τη φάτσα του] αναμένω τη στιγμή που θα μηνύσει το ελεεινό ανθρωπάριο που “κυβερνάει” αυτή τη χώρα.
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Απόσο ξέρω οι κωφάλαλοι δεν έχουν καμιά ιδιαίτερη κλίση στο να διαβάζουν τις κινήσεις των χειλιών (και αντιστοίχως οι δικές τους κινήσεις των χειλιών κάθε άλλο παρά μιμούνται την κανονική ομιλία) ενώ από την άλλη ο τρόπος επικοινωνίας τους δεν εμποδίζεται καθόλου από τη μάσκα.
Πίστευα πραγματικά ότι το αίσθημα της αηδίας που μου προκαλεί ο Μητσοτάκης είχε αγγίξει από καιρό τα όριά του, αλλά διαπιστώνω τελικά ότι ακόμα υπάρχουν κάποια περιθώρια για βελτίωση🤮
Είναι απίστευτο, αν μου έλεγε κάποιος δυο χρόνια πριν ότι θα “επιθυμούσα” τον Τσίπρα δεν θα έμπαινα καν σε διαδικασία απάντησης. Και όμως αυτό μου συμβαίνει. Το κακό είναι ότι δεν [πρέπει να] συμβαίνει σε τόσο πολλούς όσο θα έπρεπε.
Εντωμεταξύ πάμε σιγά σιγά για Μάιο και σε δρόμους, ανοιχτούς χώρους, κλειστούς χώρους [είχα πάει για ψώνια] η ίδια κατάσταση: αποκτηνωμένοι ηλίθιοι να σε κοιτάνε έντρομοι με το που τους πλησιάζεις στα δυο μέτρα. Και στα κωλομαγαζάκια οι πωλητές έτοιμοι να σου την πούνε με το που θα σε δουν με μάσκα κάτω απ’ τη μύτη…
Τουλάχιστον ο Τσίπρας παραδέχτηκε μια φορά έστω στη ζωή του ότι έκανε λάθος. Κατά τάλλα καλλιεργώ την ψευδαίσθηση ότι προχτές ήταν η τελευταία φορά που μαλώνω με ΑΝΕΡΓΟΥΣ γνωστούς μου για το ΔΙΚΟ ΤΟΥΣ (προσωπικά δεν έχω ζημιωθεί ακόμα στο παραμικρό) συμφέρον.
Το ευτυχές [;] με τον Τσίπρα είναι ότι παρά τις αντιαισθητικές παραμέτρους είναι από τις καλύτερες παρουσίες του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν θέλω να σκέφτομαι πολλούς απ’ τους υπόλοιπους, ειδικά δε και τελείως συμπτωματικά, την κουστωδία των γυναικών του κόμματος.
Εντωμεταξύ το συγκεκριμένο έργο του Van Gogh μου θυμίζει την εποχή που διάβαζα το σχετικό δοκίμιο του Χάιντεγκερ για την προέλευση του έργου τέχνης.. Πολύ φοβάμαι ότι το μόνο που θα καταφέρω με το να “πολεμάω την αποκτήνωση” θα είναι στο τέλος ναποκτηνωθώ και ο ίδιος.
Δεν νομίζω ότι διατρέχεις τέτοιο κίνδυνο. Όταν το πράγμα φτάσει στο μη περαιτέρω διαλέγει κανείς την εθελούσια έξοδο.
Με το συγκεκριμένο δοκίμιο είχα συγκινηθεί μέχρι δακρύων, όσο γελοίο και αν ακούγεται – όπως και με τον συγκεκριμένο πίνακα του Βαν Γκογκ όταν τον πρωτοείδα. Ο λόγος ήταν βιωματικός : επρόκειτο για ανάκληση της συγκίνσης / συμπόνοιας που μου προκαλούσε από μικρό παιδί το θέαμα των παπουτσιών διαφόρων “ανθρώπων του μόχτου” στο χωριό όπου έκανα διακοπές. Όλη η στοργή που ένιωθα γι’ αυτούς τους ανθρώπους εστιαζόταν τρόπον τινά στα φτωχικά ταλαιπωρημένα παπούτσια τους. Αλλά και πέραν του μελό, τα παπούτσια μου φαίνονταν πάντα πολύ “εύγλωττη” κατάσταση.