Ας προσπαθήσουμε να ακολουθήσουμε τα παράδειγμα του κυρίου Schwab : ας κάνουμε την κρίση ευκαιρία.
ΟΚ, “τo Twitter” είναι ένας μοναδικός στα χρονικά μηχανισμός φασιστικής λογοκρισίας, με στοιχείο μοναδικότητας την “κοινοτική” παράμετρο που διαφημίζει, παραπλανώντας ένα κόσμο που φαίνεται να επικροτεί, η και να συναποφασίζει τις επιλογές του. Αυτό όταν, δεδομένα, οι αποφάσεις λαμβάνονται από μέλη των ελίτ, οι οποίες χρησιμοποιούν τον κύριο Dorsey και τον επιτελείο του ως μαριονέτες.
Αν μια μεγάλη μερίδα κόσμου, κατεργασμένη επί δεκαετίες απ’ το lifestyle, είναι ευεπίφορη σ’ αυτή την παραπλάνηση, είναι περίπου αδύνατο επαγγελματίες πολιτικοί και γενικώς δημόσια πρόσωπα σε “σημαντικές θέσεις”, να μη γνωρίζουν τι παίζεται εδώ.
Μια παράπλευρη ωφέλεια επομένως, στο πλαίσιο του “ουδέν κακόν αμιγές καλού” είναι η παροχή ενός …rapid test αξιολόγησης δημόσιων προσώπων: όσο πιο θετικοί προκύπτουν απέναντι τα social media, τόσο λιγότερο άξιοι λόγου είναι, ή ίσως και επικίνδυνοι.