Η χρησιμότητα ενός μέσου που αναδεικνύει την επιγραμματικού τύπου επικοινωνία, “ελέγχεται”: υπάρχουν, πάντα υπήρχαν, άνθρωποι ικανοί να συμπυκνώνουν νοήματα σε λίγες λέξεις. Υπάρχουν βέβαια, όπως πάντα, κι εκείνοι που απλώς αρέσκονται στις εύκολες κουβέντες. Που κύριο μέλημά τους, σε κάθε περίσταση, είναι το πώς θα πουν “το ωραίο τους”. Θα μπορούσες να πεις ότι οι πρώτοι, θα διέπρεπαν πιο εύκολα …χωρίς το Twitter και τον εξ αυτού αθέμιτο [αβυσσαλέων διαστάσεων] ανταγωνισμό: το πλήθος των “χρηστών” είναι εδώ το δάσος που κρύβει το δέντρο.
Θα μπορούσες να πεις επίσης ότι, οι δεύτεροι, οι “ατακαδόροι”, είναι οι ευνοούμενοι της υποθέσεως, υπό την έννοια ότι βρήκαν ένα ανέλπιστο τρόπο να προβάλλουν, ή έτσι νομίζουν, το εγώ τους.
Σε κάποιες περιπτώσεις βέβαια, το πράγμα παίρνει αρρωστημένες διαστάσεις, όπως με το αισχρό “χιουμοράκι” της #Athens Voice που δίκαια ξεσήκωσε …τσουνάμια λαϊκής δυσαρέσκειας.
Βεβαίως δεν θα έχαναν την ευκαιρία οι στρατευμένοι στην υπόθεση της γιαλαντζί Αριστεράς να ξεδιπλώσουν το πενιχρό λεξιλόγιο στο οποίο συρρικνώνεται η πολιτική τους σκέψη: “ρατσισμός”, “φασισμός”, “ακροδεξιά” κοκ.
Εντύπωση όμως προκαλεί και η “αιδήμων σιωπή” της άλλης όχθης. Φαίνεται πως κανένας από τους επιφανείς της “φιλελεύθερης παράταξης” δεν διάβασε την απίθανη ανάρτηση της κωλοφυλάδας. Ή εν πάση περιπτώσει, κανείς δεν σοκαρίστηκε απ’ αυτήν.
Χάρη στα social media, και τον μηχανισμό καταγραφής / παρακολούθησης που η ύπαρξή τους συνεπάγεται, η κάθε κίνηση του σύγχρονου πολίτη είναι πλέον μια κίνηση …τακτικής φύσεως.