Άλλη όρεξη δεν είχα απ’ τις αναφορές στην «επέτειο», την επομένη του Πάσχα. Αλλά …σ’ αφήνουνε να αγιάσεις;
Σκοπός του tweet, εδώ (και πλήθους αντιστοίχων του), ποιος είναι; Πρώτον, να παρουσιάσει τη Χούντα σαν απόλυτα ελεγχόμενη απ’ την αμερικανική κυβέρνηση, υποδηλώνοντας ότι ήταν και υποκινούμενη από αυτήν, με το πρώτο να εμφανίζεται ως αποτέλεσμα του δεύτερου. Αυτό, ενώ ο «απόλυτος έλεγχος» ήταν το trademark όλων των ελληνικών κυβερνήσεων μετά τον Καποδίστρια, δημοκρατικών (εντός πολλών εισαγωγικών) και μη. Χωρίς φυσικά να υπάρχει καν ανάγκη υποκίνησής τους : η εξασφάλιση ανοχής (όπως πχ. των Αμερικανών προς τους Απριλιανούς) ήταν αρκετή.
Δεύτερον, να παρουσιάσει τη Χούντα σαν επιχείρηση παρεμπόδισης του ερχομού του …Ανδρέα Παπανδρέου στην εξουσία (!) ηρωοποιώντας τον με όρους «showbiz», τους οποίους ο εν λόγω μετήρχετο ήδη απ’ τη δεκαετία του ’60. Στη διάρκεια της οποίας ο ρόλος του ήταν καθοριστικός (όσο και του πατρός αυτού – με τον οποίο κάποια στιγμή έφτασαν σε ρήξη) για τη διαμόρφωση των συνθηκών πολιτικού παροξυσμού …διαρκείας, που οδήγησαν τελικά στη Χούντα. “Παρεμπιπτόντως”, ενώ το πράγμα πήγαινε για εκτόνωση.
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Τόσο η Χούντα των Συνταγματαρχών πάντως όσο και το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα έδωσαν άλλη διάσταση στην έννοια του ρουσφετιού. Μαζική διάσταση. Δεν είναι σύμπτωση που οι νοσταλγοί αμφοτέρων αναφέρουν ως κύριο χαρακτηριστικό της αγαπημένης τους εποχής ότι “έφαγε ο κόσμος ψωμί”!
Όντως. Αλλά δε νομίζω ότι οι ομοιότητες των δυο καθεστώτων εξαντλούνται στο ρουσφέτι. Γενικώς δε νομίζω ότι υπάρχει κάποια ιδιαίτερη διαφορά μεταξύ δικτατορικών και “δημοκρατικών” κυβερνήσεων.
Αυτό που είχε παύσει επί Χούντας, ήταν μια μακρά περίοδος “ανωμαλίας” με επακόλουθο κάποια ηρεμία / ενατένιση με αισιοδοξία του μέλλοντος. Κι αυτό υπήρχε, τα πρώτα τρία χρόνια τουλάχιστον, ασχέτως του τι λένε διάφορα τσουτσούνια του “προοδευτικού” χώρου.
Εννοείται βέβαια ότι οι στρατιωτικοί, όντας “κολλημένοι με τη μπάλα” (την εξουσία) χρόνια ολόκληρα, επενέβησαν σε μια στιγμή που οι “αιώνιοι αντίπαλοι” της πολιτικής σκηνής έτειναν προς συνεννόηση. Από την άλλη όμως, ο λόγος της συνεννόησης των πολιτικάντηδων ήταν ακριβώς …ο φόβος του πραξικοπήματος. Πιάσ’ το αυγό και κούρευε.
Σε οποιαδήποτε περίπτωση, η διαφορά χουντικών / “δημοκρατικών” ήταν σε επίπεδο βιτρίνας. Δεξιά και Αριστερά μετέρχονταν παρακρατικές (και λοιπές αθέμιτες) τακτικές με δημοκρατικό μανδύα, χρόνια ολόκληρα. Η Χούντα προέβη στο επόμενο λογικό βήμα, την αφαίρεση του δημ. μανδύα.
Θα πει κανείς, και η λογοκρισία, οι εξορίες, τα βασανιστήρια; η απάντηση, πέρα από την “εύλογη καταδίκη” οφείλει να περιλαμβάνει το ποιόν των αποδεκτών των ανωτέρω : σχεδόν κατά κανόνα θαυμαστές (συχνά και πράκτορες) καθεστώτων …διακεκριμένων για τις επιδόσεις τους σε τέτοιες προακτικές.
Στο σημερινό σύστημα διακυβέρνησης η επίσημη χρήση της λογοκρισίας είναι ελαχιστοποιημένη, όπως και των βασανιστηρίων και της βίας εν όλω : το “κακό” χτυπιέται πλέον στη ρίζα του, με προηγμένες λοβοτομικές μεθόδους.
Nothing to add, nothing to subtract👍👍
Τι παίζει εντωμεταξύ με το πασχαλινό μήνυμα του Αδώνιδος Γεωργιάδου? Δεν το ανέθετε σε κανένα chat gpt ο ταλαίπωρος να έχει το κεφάλι του ήσυχο?
Εν τω μεταξύ, δεν είναι δα και τίποτα …προς θάνατον : το “της νίκης του θανάτου” λίγο κολλημένος να μην είσαι μπορείς και να το διαβάσεις ως “συντριβής του θανάτου” or something, με άλλα λόγια μπορούσε να διασωθεί η σύνταξη με αυτό τον απλό τρόπο.
Αυτό που εννοώ είναι ότι η …πάνδημη αντίδραση είναι τελείως άρρωστη, χίλιες φορές πιο δείγμα παρακμής από το μήνυμα του καραγκιοζάκου.
Το συγκεκριμένο δείγμα μπορεί να είναι το πιο ακραίο. Αλλά και μόνο το ότι δεκάδες χιλιάδες άτομα μπήκαν στον κόπο να σχολιάσουν την εν λόγω μαλακία, ανάμεσά τους αρκετοί “επώνυμοι”, …speaks volumes.
Καλά οι άλλοι από κάτω δεν έχουν το θεό τους. Να πω την αλήθεια πάντως, το περί “νίκης του θανάτου” το πρόσεξα μόνον κατόπιν υποδείξεως. Με λίγη καλή θέληση περνάει ως γενική αντικειμενική. Αλλού είναι τα μαργαριτάρια: ο.. μονοτονικός πολυτονικός τίτλος, ο Κύριος Ιησούς Χριστός [μετάφραση του αμερικανικού αντιστοίχου που δεν περιέχει την αντωνυμία “ημών”], το “φάρος για τις ζωές μας” [αντί του “φάρος στη ζωή μας”], το ανεκδιήγητο “καθοδηγώντας μας κατά πως μπορούμε να”, το “ζωντανό παράδειγμα” της νίκης του θανάτου (λες και μπορεί να το κάνει ο καθένας), το “να εκδηλώνουμε το μήνυμα”, το “ευλογημμένο”. Εν ολίγοις.. όλο. Πραγματικά δεν ξέρω τι να σκεφτώ.
I mean, τόσα μαργαριτάρια μαζεμένα δεν έχω δει ούτε σε γραπτά μαθητών του 10. Που στην εποχή μας αντιστοιχούν σε μαθητές του 0.
Πράγματι. Ομολογουμένως το μάτι μου έπεσε αυτόματα στην πέτρα του σκανδάλου – νίκη του θανάτου. Κανονικά δεν θα έμπαινα σε διαδικασία ανάγνωσης του μηνύματος του κυρμαλάκα, παρά μόνο όντας αφηρημένος.
Πάντως το όποιο πρόβλημα αφορά αποκλειστικά στην επαγγελματική ιδιότητα του “Υπουργού” και την αγραμματοσύνη του συνεργάτη που επέλεξε. Γιατί κατά τ’ άλλα αποτελεί τυπικό δείγμα λόγου του μέσου νεοέλληνα – εντός και εκτός κυβέρνησης. Για να μη μιλήσουμε για τη γκουγκλογλώσσα των sms, email etc.
Δυστυχώς έτσι ακριβώς είναι τα πράγματα. Προσωπικά δηλώνω σοκαρισμένος από την ανικανότητα της συντριπτικής πλειοψηφίας του “ελληνικού λαού” να συντάξει γραπτά μια ελληνική πρόταση με ρήμα-υποκείμενο-αντικείμενο. Δεν συζητάμε καν για τονισμό και στίξη – βλέπε rocket science. Δεν υπάρχει καμία περίπτωση να συναντήσεις τέτοια μαζική δυσλεξία σε αγγλόφωνους. Το περίεργο είναι ότι στις ξένες γλώσσες – τις οποίες άλλοι ευρωπαϊκοί λαοί περιφρονούν – τα πάμε μια χαρά!
Χωρίς πλάκα εναποθέτω πλέον στην τεχνητή νοημοσύνη τις όποιες ελπίδες μου για τη διάσωση της ελληνικής γλώσσας!
Αυτή ακριβώς, η εναπόθεση των ελπίδων στην ΑΙ για τη σωτηρία της γλώσσας – και ου μόνον αυτής – φαίνεται να αποτελεί τον τελικό στόχο του “σατανικού σχεδίου”.
Σε οποιαδήποτε περίπτωση, ακόμα και αν δεν επρόκειτο περί σχεδίου, το project AI ξεκινάει και εξελίσσεται παράλληλα με εκείνο της υπερμαζικοποίησης της κουλτούρας – αφορώσας στην έκρηξη της youth culture, mid-late ’50s – διαδικασίας προοδευτικής αποκτήνωσης ολοένα ευρύτερων τμημάτων του πληθυσμού (σε πείσμα διαφόρων Dylan, Beatles και άλλων “περιστασιακών” εξαιρέσεων).
Είτε πρόκειται για σατανικό σχέδιο είτε για ιστορική αναγκαιότητα, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο και μάλιστα in plain sight.
“Εγώ σου έλεγα χανόμαστε δεν το καταλαβαίνεις?
Κι εσύ μου έλεγες
καλά, καλά”..
..που έλεγε κι ο Μητροπάνος.
Εν τω μεταξύ ο καημένος ο Τραμπάκουλας το προσπαθεί στην Ουκρανία, και με σωστούς καθόλα όρους – αρκεί να πειστεί το ζελεδοπουστάκι, το οποίο προς το παρόν το παίζει ανένδοτο.
Δεν το συζητάμε. Είναι απίστευτο πραγματικά το πώς ένας κοινός μαλάκας μπορεί να φέρει τον κόσμο ανάποδα. Και ακόμα πιο απίστευτο το γεγονός ότι το σύνολο σχεδόν του δυτικού κόσμου τον σιγοντάρει.
Ασχέτως της μαλακίας του Ζελένσκι πάντως, κανένας δεν θα κατηγορήσει τον Τραμπ ότι δεν το προσπάθησε ή ότι έκανε τα πράγματα χειρότερα. Το ίδιο εύχομαι και για το υπόλοιπο του έργου του. Την ελπίδα να βελτιώσει οτιδήποτε την έχω εγκαταλείψει από καιρό.
It’s been some time γενικότερα που έχουμε να δούμε δυτική κυβέρνηση με θετικό απολογισμό.