Υιός Χατζηδάκις vs Χαρούλης και Μποφίλιου μέρος δεύτερον. Ως προς την υποτιθέμενη ουσία της υπόθεσης : Δεν μπορώ να γνωρίζω τις προδιαγραφές της διεθνούς παραγωγής που αποτελεί την πέτρα του σκανδάλου, μπορώ βεβαίως, grossο modo, να τις φανταστώ. Πέραν αυτού, μου είναι δύσκολο να φανταστώ κάποιον που να εκτιμά τους “βασικούς ερμηνευτές” λιγότερο από μένα, για μια πλειάδα λόγων που δεν είvαι της παρούσης. Άσε που η έκθεσή τους θα αποτελούσε το ισοδύναμο ανοιχτής πόρτας.
Από κει και πέρα, και αφήνοντας κατά μέρος το νομικό σκέλος (ο υιός Χατζιδάκις δεν έχει καμία ελπίδα επ’ αυτού) έχουμε τα εξής :

«Ο Μάνος Χατζιδάκις σε όλη του τη ζωή είχε ένα θεμελιώδες μέλημα: να διατηρεί τον απόλυτο έλεγχο πάνω στο πνευματικό του έργο, ώστε κάθε δημόσια παρουσίασή του να αντανακλά πλήρως τα καλλιτεχνικά και αισθητικά κριτήρια που ο ίδιος είχε θέσει. Είναι γνωστό ότι, στο όνομα της καλλιτεχνικής και αισθητικής αρτιότητας, απέρριπτε συστηματικά προτάσεις που δεν ανταποκρίνονταν στο όραμά του και στις αρχές του, αδιαφορώντας για το οποιοδήποτε οικονομικό ή άλλο όφελος.
Μετά τον θάνατό του, ως γιός και μοναδικός κληρονόμος του,  είναι μέγιστη ευθύνη μου να διαφυλάσσω το έργο του με τον τρόπο που ο ίδιος είχε προσδιορίσει.  Για το σκοπό αυτό έχω αναθέσει, τη διαχείριση και προστασία του έργου του στην εταιρεία μουσικών εκδόσεων SEED POINT, η οποία ενεργεί εκ μέρους μου.
Προ μηνών, η SEED POINT έλαβε πρόταση από τον κ. Πάνο Λιαρόπουλο για τη διοργάνωση παγκόσμιας περιοδείας, υπό το καλλιτεχνικό σχήμα Hellenic Music Ensemble, με παρουσίαση έργων του Μάνου Χατζιδάκι και του Μίκη Θεοδωράκη, με αφορμή τη συμπλήρωση 100 ετών από τη γέννησή τους. Η συγκεκριμένη πρόταση  απορρίφθηκε ρητά διότι δεν ανταποκρίνεται στις προδιαγραφές του Μάνου Χατζιδάκι.
Ωστόσο, ενημερωθήκαμε πρόσφατα ότι ο κ. Λιαρόπουλος, προχώρησε μονομερώς στην οργάνωση της εν λόγω περιοδείας, αναθέτοντας την υλοποίηση σε βρετανική εταιρεία παραγωγής, αγνοώντας πλήρως τη ρητή άρνησή μας,  γεγονός που μας υποχρέωσε να προβούμε σε νομικές ενέργειες. Το να ισχυρίζεται κανείς ότι «τιμά» τον Μάνο Χατζιδάκι, ενώ επιλέγει να παρουσιάσει  το έργο του παρά τη σαφή και ρητή αντίθεση της οικογένειας του, είναι υποκριτικό και σίγουρα εκτός «Χατζιδακικού ήθους».

Τάδε έφη Γιώργος Χατζιδάκις. Ωστόσο, η αξίωση κάποιου για “απόλυτο έλεγχο” πάνω σ’ ένα πνευματικό έργο είναι κατ’ αρχήν παράλογη, εκτός των άλλων αντιβαίνουσα με το βασικό όρο υπάρξεως ενός οργανισμού ασχολούμενου με τη διάσωσή του. Κύριο ζητούμενο ενός τέτοιου οργανισμού είναι η όσο το δυνατό ευρύτερη διάδοση του έργου, και ο συνεπακόλουθος πολλαπλασιασμός των εκδηλώσεων που το αφορούν. Αναζητείται επομένως ο τρόπος με τον οποίο θα μπορούσε κάποιος να έχει την “πλήρη εποπτεία των προδιαγραφών” όλων των εκδηλώσεων που γίνονται με χρήση του. Αν ας πούμε, σε μια ιδανική κατάσταση (το αν θα ήταν όντως ιδανική είναι άλλο θέμα) αποφασιζόταν μια …Παγκόσμια Μέρα Χατιζδάκι, θα έπρεπε, σύμφωνα με τη λογική της ανακοίνωσης οι όπου Γης συμμετέχοντες να περάσουν από την έγκριση των αρμοδίων της …Seed Point;
Πέρα από το κωμικοτραγικά ανέφικτο της όλης υποθέσεως (και επαναλαμβάνω, αφήνοντας έξω τις νομικές λεπτομέρειες, τακτοποιημένες με τη δέουσα λογική) υπάρχει και κάτι άλλο : ο δυσάρεστα ελιτίστικος αέρας που αποπνέει η original χατζιδακική, όχι του υιού, αξίωση. Η ίδια η δημοσίευση του έργου ισοδυναμεί με επιθυμία του συνθέτη να το καταστήσει κτήμα των πάντων. Και αν κάποιος έχει δικαίωμα να το ακούσει, έχει και δικαίωμα να το αναπαραγάγει όπως εκείνος κρίνει και αισθάνεται. Η μόνη αξίωση που μπορεί να έχει ο (Θεόπνευστος η μη) Δημιουργός αφορά στα εισπρακτικά του δικαιώματα. Και ο μόνος τρόπος να έχει τον “απόλυτο έλεγχο” του έργου είναι, κατ’ αρχήν, να μη το δημοσιεύσει.
Τα περαιτέρω ανήκουν στο χώρο της λογοκρισίας, και το όχι ακριβώς διακριτικό φλερτ με αυτήν είναι που απάδει των “καλλιτεχνικών και αισθητικών κριτηρίων” του ΜΧ. Ή μήπως όχι;