H Γλυκερία, ο Κώστας Καραφώτης και η Αρετή Κετιμέ, ο Αλέκος Ζαζόπουλος και η Βασιλική Νταντά παραμένουν στο Ισραήλ, περιμένοντας ασφαλή τρόπο επιστροφής στην Ελλάδα. Καθίστε εκεί για να μάθετε άλλη φορά να προσφέρετε τις υπηρεσιες σας σε δολοφόνους!
Εν τω μεταξύ, ο “χρήστης” και οι όμοιοί του καταφέρονται, πλην άλλων, εναντίον της Αρετής Κετιμέ, ενός από τα μεγαλύτερα μουσικά ταλέντα στη χώρα (το ότι δεν ανθίζει όσο θα ‘πρεπε, οφείλεται στην ποιότητα του καλλιεργήσιμου εδάφους της).
(Visited 212 times, 1 visits today)
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Να υπενθυμίσω εντωμεταξύ ότι αυτό που κάνει τώρα το Ιράν αποτελεί εφαρμογή της αυτονόητης μεν (ίσως όχι και τόσο τελικά..) πατενταρισμένης δε – από μένα that is – στρατηγικής θεωρίας του clear spot που είχα εκθέσει παλιότερα και συμπυκνώνεται στη φράση “το καθαρό έθνος αποτελεί και καθαρό στόχο”. Με άλλα λόγια η εθνοκάθαρση των Παλαιστινίων αφαίρεσε ταυτόχρονα την μουσουλμανική ανθρώπινη ασπίδα που εμπόδιζε τους αντιπάλους του Ισραήλ να το χτυπούν στα τυφλά. Τώρα μπορεί άνετα το Ιράν χωρίς ηθικές αναστολές να βαράει στο γάμο του καραγκιόζη και όποιον πάρει ο Χάρος.
Αυτή η υπόθεση στο συνολό της είναι μια καλή αιτία για να πάψει κανείς να ασχολείται με τα κοινά all over. Και όταν λέω στο συνολό της εννοώ κατ’ αρχήν φυσικά τη στάση του Ισραήλ, τα μεγαλοϊδεατικά τους σχέδια κτλ κτλ. (εξακολουθώ να πιστεύω ότι αυτό που πράγματι θέλει ο Τραμπάκουλας είναι ένας συμβιβασμός, και ότι προσπαθεί γι’ αυτόν – άσχετα αν δεν μπορεί να κάνει και πολλά *) Η στάση όμως ως προς τους Παλαιστινίους δεν είναι ακριβώς καινοφανής : μόνιμη κατηγορία εναντίον του Ισραήλ ήταν πάντα η περί γενοκτονίας, απο μια δεθνή κοινή γνώμη που εκφράζεται από τον …ΟΗΕ, ας πούμε. Ως προς τους αριθμούς, προφανώς είναι πρωτοφανείς, από την άλλη “κάτι” περίεργο και συντονισμένο λαμβάνει χώρα στον Δυτικό κόσμο (παρεμπιπτόντως, δεν είδα πουθενά παρόμοιες εκδηλώσεις στον μουσουλμανικό, ούτε κανέναν πρόθυμο εξ αυτού να στέρξει τους Παλαιστίνιους). Και για να πω το κρίμα μου δε γουστάρω ούτε το γενικό ξεσάλωμα και τις διαδηλώσεις αριστερών του κώλου, liberals και ΛΟΑΤΚΙ, η συντριπτική πλειονότητα των οποίων δεν ξέρουν τι τους γίνεται. Ούτε τη χαιρεκακία για τη μοίρα των Ισραηλινών, για την οποία ουδείς ενδιαφέρεται απ’ τη στιγμή που “υποστηρίζουν ένα κράτος-δολοφόνο”. Γιατί (κάνοντας κανείς το δικηγόρο του Διαβόλου) οι άμαχοι της Γάζας τι ακριβώς κάνουν με τη Χαμάς; αντιπολίτευση;
* Είναι δεδομένο και όχι σχήμα λόγου : περισσότεροι είναι οι Αμερικανοί βουλευτές / γερουσιαστές που ελέγχει ο Νετανιάχου από εκείνους που ελέγχει ο Τραμπ.
Ακριβώς αυτό σκέφτομαι τις τελευταίες μέρες. Όλοι κακοί.
…Δεν ξέρεις κυριολεκτικά που να στραφείς. Με κίνδυνο να πιάνομαι πολύ μαλάκας, λόγω της συμπάθειας και μόνο που μου έχει αποσπάσει ο Τραμπάκουλας (εξ αιτίας του απίστευτου πολέμου ψεμάτων, κατηγοριών και διώξεων που έχει υποστεί) αρχίζω να σκέφτομαι ότι αποτελεί την τελευταία ελπίδα της ανθρωπότητας, εν είδει τελευταίου “ισχυρού” στον πλανήτη με κάποια ίχνη λογικής, …ανθρωπιάς δηλαδή. Μαζί με τον Πούτιν και (…ίσως) τον Σι, εννοείται.
Δυστυχώς δεν τα κατάφερε. Και όχι μόνο από δική του υπαιτιότητα.
“Ο Θεός να με συγχωρέσει” 😇 αλλά δεν τους λυπάμαι :
https://youtu.be/EPIy3wm8ac0?si=oO0kfVpW7E8jc3Wc
(Υποδοχή Αιγύπτιων στους “ακτιβιστές” της πορείας στη Γάζα).
Ποιος τους χέζει αυτούς. Ελπίζω μόνο οι “μεγάλες δυνάμεις” – και όχι μόνο αυτές – να κρατήσουν διακριτικά τις αποστάσεις τους και να μην εμπλακούν άμεσα σε πολεμικές ενέργειες, γιατί θα γίνει τότε το έλα να δεις.
Είναι να μην κάνει ένας τρίτος την αρχή. Μετά θα γίνει όλος ο πλανήτης αμέρικαν μπαρ.
Άσχετο αλλά …έχεις προσέξει κάποια ομοιότητα στις φωνές (όχι μόνο στη χροιά αλλά στην εκφραστικότητα) των Brian Wilson και …Ozzy Osbourne; Μου είναι εύκολο να φανταστώ τον Brian να τραγουδάει το “Mr. Crowley” ας πούμε, ή τον Ozzy να τραγουδάει το “Do You Wanna Dance”. Του οποίου Ozzy η φωνή είναι ποπ προδιαγραφών ούτως ή άλλως, πρώτα και μεγαλύτερα είδωλά του άλλωστε ήταν οι Βeatles.
Έχεις απόλυτο δίκιο. Είχα μια σχετική αόριστη αίσθηση, αλλά δεν μπορούσα να τη συγκεκριμενοποιήσω. Μην ξεχνάμε άλλωστε πως εκτός των άλλων εμμονών δεν του έλλειπε του Brian και η τύπου occult. Άσε που σε μια υποθετική συνάντηση των δύο δεν το συζητάμε για το ποιος θα εντυπωσίασε τον άλλον με την τρέλα του.
Στοιχηματίζω ο BW. Η πλάκα είναι ότι και τους δύο τους έσωσαν από το χείλος της αβύσσου οι σούπερ δυναμικές γυναίκες τους. Ουδόλως τυχαίως, Ζυγοί και οι δύο. Η τριπλέτα “καπατσοσύνη – δημοσιοσχετίστικο ταλέντο – σύνδρομο Μητέρας Τερέζας” που χαρακτηρίζει τις γυναίκες του “συμπαθούς” ζωδίου βρέθηκε εδώ εν πλήρει εκδιπλώσει. Άλλωστε ο δύστυχος Brian κατέπεσε μπαίνοντας σε πορεία θανάτου με το που πέθανε η σύζυγος.
Γενικά έχει πλάκα να φαντάζεται κανείς κομμάτια με τη φωνή άλλου τραγουδιστή. Απο μικρός το έκανα αυτό, και η φωνή στην οποία έχω καταλήξει ως πιο ευέλικτη, ικανή να τραγουδίσει τα πιο ετερόκλητα / απροσδόκητα πράγματα, είναι αυτή του …Elvis Costello. Μπορείς να τον φανταστείς να τραγουδάει μια χαρά ακόμα και …Genesis. Tο “Selling England By The Pound” ας πούμε.
Υποθέτω θα είχε πλάκα να τσεκάρει κανείς τέτοια κόλπα με A.I. – με την οποία, το “μουσικό” της σκέλος δηλ., έχω απαξιώσει μέχρι στιγμής εντελώς να ασχοληθώ.
Ακόμα και …του Hammill κομμάτια, μια χαρά αξιοπρεπώς θα τα έλεγε ο φρικαλέος τυπάκος…
Η αίσθηση που έχω είναι ότι πρετοιμάζονται κολοσσιαίες μπίζνες, οι οποίες θα ικανοποιήσουν σε ένα βαθμό τουλάχιστον την όρεξη των τριών μεγάλων (εννοείται και των Εβραίων, ούτως ή άλλως συναρτόμενων με ΗΠΑ). Αυτοί που θα την πληρώσουν είναι το “καμμένο χαρτί” της υποθέσεως, δηλ. οι Παλαιστίνιοι, πράγμα που είχε φανεί εξ αρχής στους έχοντες τριψήφιο IQ τουλάχιστον. Sad but true.
Και, σε βάθος χρόνου, οι μουλάδες του Ιράν, ακόμα και αν συμβιβαστούν στην παρούσα φάση.
Να πω την αλήθεια δεν τον συμπαθώ ιδιαίτερα τον Κοστέλο ούτε και τη χροιά της φωνής του, παρόλο που η τελευταία είναι ομολογουμένως εκφραστική. Κατά τη γνώμη μου την πιο heartfelt ερμηνεία της καριέρας του την έδωσε στη γνωστή διασκευή των Animals, κι ας οφείλεται αυτή σε μεγάλο βαθμό στο.. κοινό κρυολόγημα.
Τον Κοστέλο τον ανεβάζουν πολύ κατά τη γνώμη μου οι ενδοσκοπικοί και πνευματώδεις του στίχοι. Εξ ου και η καταλληλότητά του να ερμηνεύσει Hammill καί Genesis.
Κατ’ εμέ (είναι και θέμα βιωμάτων) στα πρώτα 4-5 άλμπουμ ο ανθρωπάκος γαμούσε κι έδερνε. Σιγά σιγά “βάρυνε” λίγο, αλλά εν πάση περιπτώσει, άσχετα αν εμένα μου αρέσει πολύ η φωνή του, αυτό που λέω είναι πέραν της αξιολόγησης : την χαρακτηρίζει μια θαυμαστή “μεσότητα” / δυνατότητα προσαρμογής, που θα καθιστούσε τον EC ιδανικό τραγουδιστή ρεπερτορίου, χωρίς ανάγκη καταφυγής σε μιμήσεις.
Σίγουρα είναι θέμα βιωματικό (τα πρώτα του άλμπουμ εγώ τα γνώρισα εκ των υστέρων) πιθανότατα όμως και τεχνικό που εκ των πραγμάτων είσαι σε θέση να κατανοήσεις καλύτερα. Anyway ποτέ δεν μπόρεσα να συνδεθώ συναισθηματικά με τη δουλειά του, παρόλο που οι Παρθένοι μου είναι γενικά συμπαθείς.
Κι εγώ σιγά σιγά απομακρύνθηκα, και σίγουρα δεν τον θυμάμαι με την ίδια αγάπη που θυμάμαι άτομα όπως οι Damned, οι Pistols, οι Ramones, oι Talking Heads ή οι Devo. Ήτανε πάντως εκεί στα late ’70s μέρος ενός πανηγυριού που έκτοτε δεν ξανάγινε. Ούτως ή άλλως τελειώνοντας την εφηβεία τελείωσα και με τη youth culture – ήδη πριν φτιάξω τους Blue Light άκουγα πλέον κυρίως κλασική, και από ροκ ό,τι άρπαζε τ’ αυτί μου στα κλαμπ και από παρέες. Στη youth culture επέστρεψα μετά από χρόνια μέσω του rave, και στο ροκ …μέσω των Ministry! 🤘🤘🤘
Δυστυχώς για μένα δεν είναι δυνατό να φανταστώ πώς είναι να βιώνεις τα σίξτις και τα σέβεντις εκ των έσω. Τέλος πάντων υπάρχουν και χειρότερα. Να γεννηθείς πχ.. τώρα!🤮😭
Πολύ απλό : Μέσω της μουσικής. Τα ’60s και τα ’70s τα βίωσα και τα παραβίωσα σε συσκευασία πακέτου …στα ’70s. Ευτυχώς έχοντας ξεκινήσει απο πολύ μικρός, ήμουν ακόμα έφηβος όταν έπεσα στο πανκ, έχοντας κάνει ήδη …a hell of a homework. Και εννοείται ότι δεν περίμενα να έρθει το πανκ για να ξεψαρώσω (απ’ το μεγαλείο του progressive) και ν’ αρχίσω να γράφω δικό μου stuff. *
Και δεν νομίζω ότι είναι δύσκολο να νιώσει κανείς κάτι απ’ το βίωμα οποιασδήποτε εποχής (από δω μέχρι το μεσαίωνα) μέσα απ’ τη μουσική πάντα : είναι το “χρονκό” αντίστοιχο του “ταξιδιάρικου” πνεύματος των τελευταίων δεκαετιών μέσω της world music. Απλώς δεν είναι fake όπως (κατά την άποψη μου πάντα) είναι εκείνο.
* Αυτό είναι ένα αφήγημα που έχει διαβαστεί και ακουστεί κατά κόρον – το έχω ακούσει και από γνωστούς και φίλους : “ως τότε ήμουν ένας απλός ακροατής. Με το πανκ ήταν η πρώτη φορά που ένιωσα ότι μπορώ κι εγώ να κάνω κάτι δικό μου!” Για μένα πάλι αυτό (“μπορείς κι εσύ!”) είναι η κεντρική ιδέα της καταστροφής που συντελέσθηκε με το πανκ. Σε ό,τι με αφορά, από την πρώτη στιγμή που είχα πιάσει μουσικό όργανο στα χέρια μου (ο,τιδήποτε κι αν ήταν αυτό) το μεράκι μου ήταν να “το ψάξω” και να κάνω κάτι δικό μου (το να παίξω “το τάδε” τραγούδι που μου ζήταγαν, μου φαινόταν στοιχειωδώς απλό). Και χωρίς να έχω πάει ακόμα σε ωδεία κτλ., μια χαρά …έως και progressive κομματάκια έγραφα ως αυτοδίδακτος. Φυσικά και ήξερα ότι δεν συγκρίνονται με …Genesis, αλλά so what. You gotta do what you gotta do.
Ως προς αυτό που λες πάντως, “να γεννηθείς τώρα”, πιστεύω ότι ακόμα και σήμερα υπάρχουν άτομα που λειτουργούν σε κάποιο βάθος με τη μουσική, και που παράγουν έργο “στο δωμάτιό τους”. Απλώς πρέπει να πάρουν απόφαση ότι δεν πρόκειται να ακουστεί ευρύτερα, και ότι εκείνο που μετράει πάνω απ’ όλα είναι “η στιγμή που συμβαίνει” – η στιγμή που παίζεις, που γράφεις κτλ. κτλ.
Δε νομίζω ότι είναι τόσο δύσκολο. Στο κάτω κάτω κι εγώ αυτή την απόφαση πήρα, και σε εποχές που ο “ροκ σταρ” 🤮 ήταν το πολιτιστικό παράδειγμα. Τώρα, έτσι κι αλλιώς, αυτός έχει παλιώσει / αντικατασταθεί από τον κομπιουτεράκια που …τα αλλάζει όλα.
Σίγουρα υπάρχουν. Γιαυτό κι εγώ ανανεώνω καναδυό μήνες το χρόνο τη συνδρομή μου στο tidal ή στο spotify να πάρω μια ιδέα του τι γίνεται στον κόσμο. Στο χώρο της μοντέρνας ηλεκτρονικής/ambient μάλιστα – που κυρίως ακούω τα τελευταία χρόνια – κυκλοφορούν απίστευτα ταλέντα, ιδιαίτερα σε μη αγγλόφωνες χώρες. Μιλάμε για περιθωριακές φυσικά περιπτώσεις, αλλά και η μουσική καθεαυτήν ως ουσιώδης για την.. επιβίωση καθημερινή δραστηριότητα έχει κιόλας μπει στο περιθώριο.
Ε βέβαια. Η μουσική ως επιβίωση έχει δώσει τη θέση της στην πανταχού παρούσα (μη) μουσική ως υπόκρουση. Δεν κουράζομαι να επαναλαμβάνω το αγαπημένο μου παράδειγμα : μέχρι μια εποχή η ειδοποίηση για την τηλεφωνική κλήση ήταν ένα “ντριν”, ή ένα “ηλεκτρονικό ηχάκι” ας πούμε. Από μια εποχή και μετά τα ανωτέρω υποκαθίστανται από …μελωδίες. Αυτή η …λαΪτμοτιβικών * αποχρώσεων μεταστροφή, αποτελεί συγκλονιστικά κομβικό σημείο, ενδεικτικό του σεβασμού που απολαμβάνει η μουσική στις μέρες μας : η μελωδία σε ρόλο απρόσωπου “ντριν” του τηλεφώνου.
* με τη βαγκνερική έννοια του όρου …δεδομένου του ότι υπάρχουν εναλλακτικές μελωδίες ανάλογα με το πρόσωπο που σε καλεί ας πούμε.
Εν τω μεταξύ δεν πίστευα ποτέ ότι θα χρησιμοποιούσα αυτή τη λέξη με μη σαρκαστικό τρόπο, αλλά να που ήρθε κι αυτή η στιγμή : η λέξη είναι …αντισημιτισμός. Δεν υπάρχει αμφιβολία στο μυαλό μου ότι στο πλαίσιο μιας μεταστροφής απροσδιόριστων προδιαγραφών (στις λεπτομέρειές τους), το Ισραήλ είναι στοχοποιημένο από συγκεκριμένα κέντρα, στο πλαίσιο του παλιού καλού δικαιωματισμού που πρώτο αυτό εξέθρεψε (Anti-Defamation League etc) αλλά με την ίδια τη χώρα πλέον στη θέση του ισχυρού, “εξ ορισμού” δηλ. ως εκ τούτου εν αδίκω ευρισκόμενου. Όλο αυτό δένει μια χαρά με το γενικό κόνσεπτ “ισχύς μέσα απ’ τη θυματοποίηση”, το οποίο εκτρέφει δίπολα κάθε είδους, από το “κυρίαρχο κράτος – μετανάστες/πρόσφυγες” μέχρι το “τοξικό αρσενικό – δεινοπαθούσες γυναίκες και παιδάκια”.
Αντί η υιοθετούμενη θέση να είναι “no good guys here”, αυτό που προκύπτει είναι η ανεξέλεγκτη τάση δαιμονοποίησης του Ισραήλ / αγιοποίησης των μουλάδων. Το βλέπει κανείς παντού, ιδίως στην τηλεόραση, όπου αν εξαιρέσεις την (κατάπτυστη) προπαγάνδα του Fox υπέρ των Ισραηλινών, το τι τρως στη μάπα από φιλοϊρανούς αναλυτές δε λέγεται. Για να μη μιλήσουμε για Ellada και διάφορους στους οποίους επειδή βαριέμαι δεν έχω ακόμα αναφερθεί όπως θα άξιζε. Κάτι άτομα τα οποία, εναλλακτικοί hosts τύπου Σαχίνη, Καρβουνόπουλου μας παρουσιάζουν ως “διδάκτορες” ή, έτσι απλά ως κάποιους που …”ξέρουν πολύ καλά το θέμα” (ουγκ!). That’s all that needs to be said about them, και από κει και πέρα όποιος ζήσει.
Μόνο τίτλους ως γνωστόν διαβάζω από τις “ειδήσεις” και δεν γνωρίζω με βεβαιότητα το τρέχον παγκόσμιο ή εγχώριο “λαϊκό αίσθημα” towards Israel, με την εξαίρεση της όψιμης.. σιωνιστικής στροφής του ελληνικού – και όχι μόνο -(ακρο)δεξιού χώρου. Σε ό,τι με αφορά, τις προηγούμενες δεκαετίες παίζει να ήμουν ο μοναδικός μη εβραίος Έλληνας με.. σιωνιστικά (χωρίς πλάκα) αισθήματα. Μιλάμε ότι έχω υποστηρίξει τις θέσεις μου υπέρ του Ισραήλ και κατά της Παλαιστίνης ακόμα και σε απεσταλμένους του Ανδρέα στη Μέση Ανατολή τη χρυσή εποχή του τραπεζομάντηλου. Η αισχρή δολοφονική επίθεση της Χαμάς ήρθε μάλιστα να επιβεβαιώσει τις ευρέως παρεξηγημένες θέσεις μου. Και μετά τι να δώ? Τους Εβραίους να παίρνουν πανηγυρικά τη θέση του Χίτλερ. Ποιανού Χίτλερ δηλαδή? Ο Χίτλερ διεξήγε κανονικούς πολέμους, δεν σκότωνε αποκλειστικά και μόνο αμάχους. Τουλάχιστον τώρα έχουμε μπροστά μας ένα “τίμιο” πόλεμο του Ισραήλ ενάντια σε κάποιον που είναι σε θέση να υποστηρίξει τον εαυτό του.
Κι εγώ έχω υπάρξει γραφικός για τς φιλοεβραϊκές μου αντιλήψεις (σε πείσμα του κουραστικού περί “αντισημιτισμού” 24/7 ρεφρέν τους).
Τουτων δοθέντων, ο Χίτλερ είναι επιλεγμένος “από την ιστορία” ως αντιπρότυπο, κάτι σαν τον Διάβολο himself, επί σκοπώ στοχοποιήσεως / δολοφονίας χαρακτήρα οποιουδήποτε ταυτισθεί μαζί του. Ποτέ δεν αφέθηκε χώρος για στοιχειωδώς ψύχραιμη συζήτηση επί του θέματος, όσοι το απετόλμησαν (δεν εννοώ …νεοναζί) υπήρξαν τα πρώτα θύματα μιας λογοκρισίας που γενικεύεται στις μέρες μας. “Από μικρός” εντυπωσιαζόμουν με το φαινόμενο ότι δεν εμφανίζεται ποτέ ούτε μια φωτογραφία / κινούμενη εικόνα του ΑΧ (ή του Μουσολίνι for that matter) όπου να μην είναι γελοίος ή τρομακτικός ή και τα δυο. Χρειάσθηκε να διαβάσω τα βιβλία του (απαγορευμένου παντού) David Irving για να δω κάποιες εικόνες του Χίτλερ όπου εμφανίζεται ως φυσιολογικός άνθρωπος.
Εν τω μεταξύ, στους αναθεωρητές της εικόνας του Χίτλερ θα μπορούσε να ενταχθεί, guess who, ο …Νετανιάχου. Πρόσφατα σχετκά είχε δηλώσει ότι ο Χίτλερ δεν ήταν ο αποκλειστικός υπεύθυνος για το Ολοκαύτωμα. Αυτό βέβαια το έκανε για να ενοχοποιήσει στη θέση του τον “Παλαιστίνιο” μουφτή της Ιερουσαλήμ που …”είχε εμφυσήσει” στον (όντως) φίλο του ΑΧ την ιδέα του Ολοκαυτώματος.
Πιστεύω πάντως ότι σε μεγάλο βαθμό υπάρχει κάτι σαν διαχρονικός “εβραϊκός χαρακτήρας” που διακρίνεται όχι μόνο στη θρησκεία τους, αλλά και στην οικονομία, την επιστήμη, την τέχνη και τη φιλοσοφία. Σε γενικές γραμμές θα έλεγα ότι κοινός παρονομαστής είναι μια ντετερμινιστική, αναγωγική, απομυθοποιητική αντίληψη των πραγμάτων, που συνιστά στροφή 180 μοιρών από την ανθρωποκεντρική αντίληψη των αρχαίων Ελλήνων. Ο Χριστός αποτελεί μια singular περίπτωση στον εβραϊκό “κανόνα” και δεν είναι σύμπτωση ότι έκανε σουξέ στον ελληνιστικό κυρίως χώρο, στον οποίο προσέφερε την έως τότε απούσα έννοια της “υποκειμενικότητας” και της “συνείδησης”. Οι συμπατριώτες του από την άλλη αποτελούν τους πραγματικούς δημιουργούς του σύγχρονου τεχνολογικού πολιτισμού.
Συμφωνώ και επαυξάνω. Σε σημείο που είχα σκεφτεί στο παρελθόν ότι, αν οι μουσουλμάνοι της υποθέσεως αντιπροσώπευαν μια decent …νεολουδιτικού τύπου εναλλακτική στο τεχνολογικό όργιο που παρασκευάζει ο Ιουδαιοπροτεσταντικός πολιτισμός, θα μπορούσα να τους δω με συμπάθεια. Αλλά πού τέτοια τύχη.
…Εν τω μεταξύ τα Αμερικανά μεταφέρουν φουλ δυνάμες στην περιοχή, όπερ σε συνδυασμό με την ανακοίνωση Τραμπάκουλα σημαίνει δύο τινά :
Ή η φήμη περί διαπραγματεύσεων για τις οποίες “εκλιπαρούν” οι Ιρανοί αληθεύει, και ο Τραμπάκουλας στρίβει το μαχαίρι στην πληγή για να πετύχει όσο το δυνατόν περισσότερα…
…Ή απλώς ετοιμάζεται να γίνει της πουτάνας.
Αυτό το τελευταίο είναι κυρίως που φοβάμαι, όπως έλεγα και χτες το μεσημέρι. Και δυστυχώς μέχρι στιγμής ο Τραμπ έχει επιδείξει πλήρη ανικανότητα ψύχραιμης και μακροπρόθεσμης δράσης.
…Αλλά και ταλέντο διαπραγματευτικής ικανότητας. Τι διάολο, δε χρειάζεται να είσαι ο genius negotiator που υποτίθεται ότι είναι ο DT, για να επιλέξεις αυτή την τακτική. Εγώ ο πτωχανίδεος, με το που θα έβλεπα διάθεση για συνθηκολόγηση, αυτό ακριβώς θα έλεγα : “λυπάμαι αλλά τώρα είναι αργά” και θα ενεργοποιούσα αεροπλανοφόρα και destroyers ώστε να κλάσουν το maximum amount μαλλιού οι μουλάδες.
Κατά τη γνώμη μου τα παγκόσμια προβλήματα στην παρούσα συγκυρία είναι πολύ βαθιά και μεγάλα για να λυθούν με διαπραγματευτικούς τακτικισμούς. Άσε που δεν θυμάμαι καμία ιστορική περίπτωση που να λύθηκαν προβλήματα με μπλόφες και απειλές.
Το καλύτερο που θα μπορούσε να κάνει αυτή τη στιγμή ο Τραμπάκουλας είναι να κάτσει σταυγά του.
…ο οποίος έτσι κι αλλιώς δεν αποσκοπεί στο να λύσει τα παγκόσμια προβλήματα, αλλά στο να μη γίνει κόλαση.
…Ως προς τα “αυγά του” you can say that again! Γενικώς και αορίστως, οριζοντίως και καθέτως, λίγο …κλώσημα δεν έβλαψε ποτέ κανέναν, αυτό που μας έχει γαμήσει είναι η μπρίζα στην οποία είμαστε όλοι 24/7.
Όλα εξαρτώνται από το αν υπάρχει όντως διάθεση των Αγιατολάδων για διαπραγμάτευση. Αν δεν πρόκειται περί “αρβύλας”, η άποψή μου είναι ότι η επιλογή του DT δεν συνιστά “τακτικισμό” αλλά δόκιμο ελιγμό διαπραγμάτευσης.
Το μεγαλύτερο μέρος των “πληροφοριών” που διακινούνται αυτή τη στιγμή σχετικά με τα εσωτερικά του Ιράν, προέρχονται από το τμήμα ψυχολογικού πολέμου της Μοσάντ.
Οι πιθανότητες να λυθεί πραγματικά το Ιρανικό είναι ακόμα μικρότερες από τις πιθανότητες να λυθεί το Ουκρανικό. Μια προσωρινή εκεχειρία και μια υποκριτική συμφωνία στην καλύτερη των περιπτώσεων και βλέπουμε.
Ως προς τα περί “πληροφοριών” και Μοσάντ, you can say that again …again.
Αλλά πώς συνάδει αυτό με μια εν τέλει …αγνόηση των “ικεσιών” και εφαρμογή “τελικής λύσης”; δεν θα τους συνέφερε επικοινωνιακά, εκτός πια και αν θέλουν να περάσουν μια εικόνα κράτους – τιμωρού, αδίστακτου και αδυσώπητου.
Νομίζω πως αυτό ακριβώς θέλουν. Καλύτερα να σε φοβούνται παρά να σε αγαπούν, που έλεγε κι ο Μακιαβέλι.
Δεν ξέρω, η συγκεκριμένη προτροπή αφορά στο δίπολο “Ηγεμόνας – υπήκοοι”, εδώ έχουμε το δίπολο “ανεξάρτητο κράτος – ανεξάρτητα κράτη”. Το Ισραήλ με μια κίνηση σαν αυτή θα γνώριζε πρωτοφανή και 100% δίκαια απομόνωση. Το αυτό και για τις ΗΠΑ.
Δεν τίθεται θέμα να δεχτούν οι Εβραίοι το Ιράν ως ανεξάρτητο κράτος. Στόχος τους είναι η καταστροφή του τελευταίου με την τοποθέτηση μιας υποτελούς κυβέρνησης που θα διαλύσει τον κοινωνικό και κρατικό ιστό. Κάτι ανάλογο δηλαδή με αυτό που έκαναν οι Αμερικανοί στο Ιράκ ή στο Αφγανιστάν.
Για την εικόνα του Ισραήλ στα υπόλοιπα κράτη μιλάω, η οποία είναι μισοκατεστραμμένη ήδη.
Ούτως ή άλλως μετά τη Γάζα (τα αίσχη της οποίας δεν τους έφεραν μόνο νέους εχθρούς αλλά και νέους φίλους) δεν τους μένει παρά η φυγή προς τα εμπρός. Το χαρτί του αρχέτυπου θύματος – το αντίστροφο της ενσάρκωσης του απόλυτου κακού από τον Χίτλερ – το χρησιμοποίησαν και με το παραπάνω. Καιρός για κάτι καινούργιο.
..κάτι που για μας μεταφράζεται σε μερικά εκατομμύρια Ιρανών προσφύγων.
Αυτό το περί προσφύγων …δεν έπρεπε να το πεις. Αυτό δεν πρόκειται να το αντέξω. Αρχίζω να ετοιμάζομαι για Γροιλανδία – όνειρο ζωής ούτως ή άλλως. ☃️