Να επισημάνω απλώς ότι το σκεπτικό της απόφασης, όπως και του ίδιου του νόμου,* σε άλλες εποχές, θα είχε τύχει σοβαρού ελέγχου από λογική άποψη : Η “υποκίνηση σε πράξεις μίσους και διακρίσεων” οφείλει να στοιχειοθετείται με επιχειρήματα και όχι με αοριστίες κολακευτικές του αντιρατσιστικού πνεύματος. Πράγμα [η στοιχειοθέτηση] που θα είχε ενδιαφέρον να ακούσουμε να γίνεται μέσα σε μια δικαστική αίθουσα.
Μιλάμε βέβαια εδώ για πρωτοποριακό κρούσμα virtue signaling, υποκαθιστούντος όχι απλώς τον δημόσιο λόγο, αλλά “την ίδια” τη δικανική σκέψη [ο νόμος ισχύει από το 1979, αναθεωρήθηκε το 2014 συμπεριλαμβάνοντας έκτοτε τα περί φυλετικής ταυτότητας].

* Ιδού η πρώτη παράγραφος του νόμου 927/1979 :
Όποιος με πρόθεση, δημόσια, προφορικά ή διά του τύπου, μέσω του διαδικτύου ή με οποιοδήποτε άλλο μέσο ή τρόπο, υποκινεί, προκαλεί, διεγείρει ή προτρέπει σε πράξεις ή ενέργειες που μπορούν να προκαλέσουν διακρίσεις, μίσος ή βία κατά προσώπου ή ομάδας προσώπων, που προσδιορίζονται με βάση τη φυλή, το χρώμα, τη θρησκεία, τις γενεαλογικές καταβολές, την εθνική ή εθνοτική καταγωγή, το σεξουαλικό προσανατολισμό, την ταυτότητα φύλου, χαρακτηριστικά φύλου ή την αναπηρία, κατά τρόπο που εκθέτει σε κίνδυνο τη δημόσια τάξη ή ενέχει απειλή για τη ζωή, την ελευθερία ή τη σωματική ακεραιότητα των ως άνω προσώπων, τιμωρείται με φυλάκιση τριών (3) μηνών έως τριών (3) ετών και με χρηματική ποινή πέντε έως είκοσι χιλιάδων (5.000 – 20.000) ευρώ.