Η τακτική των «δημοκρατικών» / leftists και των παγκόσμιων κλώνων τους ισοδυναμεί με την είσοδο ενός πιστολέρο σε ένα πεδίο μάχης σπαθοφόρων. Η μηχανική επίκληση συγκεκριμένων χαρακτηρισμών [του «ρατσιστή» ας πούμε] «ακυρώνει» τα όποια επιχειρήματα, αλλά και τη διαλεκτική ως έννοια, μιμούμενη τον τρόπο με τον οποίο ο …μηχανισμός του εκηβόλου όπλου ακυρώνει τους λεπτεπίλεπτους χειρισμούς του αγχέμαχου.
Δίπλα σ’ αυτό τον θρίαμβο, καταγάγεται άλλος ένας : το άνοιγμα του δρόμου για τη συμμετοχή των «λούμπεν» [κατά την μαρξική ορολογία] σε έναν δημόσιο διάλογο, απ’ τον οποίο στο παρελθόν απείχαν αυτοβούλως. Μέχρι μια εποχή, οι εν λόγω ελάχιστα ενδιαφέρονταν για την πολιτική, ή για την εκφορά «βαθυστόχαστων» επί παντός επιστητού απόψεων. Με την ενστικτώδη αυτογνωσία / προνοητικότητα που διέθεταν περιορίζονταν σε άλλου είδους ασχολίες.
Οι σύγχρονοι απόγονοί τους, οι «λούμπεν» του 21 αιώνα, δεν είναι περισσότερο καλλιεργημένοι. Το αντίθετο: τείνουν να μη διαφέρουν απ’ τους Μόρλοκς του Χ. Τ. Ουέλς [Η Μηχανή Που Ταξιδεύει Στο Χρόνο]. Ωστόσο, αντίθετα απ’ τους σεμνοπρεπείς προγόνους τους, διαθέτουν «άποψη» για όλα. Τι προκάλεσε αυτή την αλλαγή; Η μαγική ψευδαίσθηση περί το πόσο σημαντικός είναι καθένας απ’ αυτούς και η «ιστορία του» : αυτός θα ήταν ο τελικός θρίαμβος μιας ποπ κουλτούρας που ξεκινώντας από το απλό και επικοινωνήσιμο κατέληξε [νομοτελειακά ;] στο «do it yourself με δυο κινήσεις».
Στον πλαίσιο της ίδιας διαδικασίας, συναντάμε την υποκατάσταση εκείνου που ήταν η «προσωπική έκφραση» από το μενού των προκάτ, ασφυκτικά περιορισμένων, στερεότυπων κινήσεων που παρέχει η «social media πλατφόρμα»…
Η έννοια του κομφορμισμού μόνο καινοφανής δεν είναι. Όμως εδώ πρόκειται για υποβάθμιση μέσα στην υποβάθμιση, καθώς …οι καρδούλες, τα thumbs up και τα thumbs down είναι της ίδιας υφής με τα κλισέ που συνθέτουν την «προβληματική» του χρήστη και τα πέντε-έξη επίθετα που συναποτελούν το λεξιλόγιό του.
Επιστρέφοντας στα εκηβόλα και τα αγχέμαχα : Οι Σαμουράι του 19ου αι., αντίθετοι στον εκδυτικισμό, προσκολλημένοι στις παραδοσιακές τεχνικές μάχης, αποκαλούσαν χλευαστικά τους στρατιώτες του μοντέρνου ιαπωνικού στρατού, “αγρότες με όπλα”. Αντιπαρατάσσοντας τα σπαθιά τους στα πυροβόλα εκείνων συντρίφτηκαν στη μάχη της Σιρογιάμα, στις 24/9/1877.