Το θέαμα των πτωχοπρόδρομων της πολιτικής, της δημοσιογραφίας, της καλλιτεχνίας, της διανόησης (όλα σε εισαγωγικά) να προσπαθούν να καρπωθούν ό,τι μπορούν απ’ τη συντήρηση ενός μύθου πολλαπλών χρήσεων, αφήνει στην αφάνεια ένα σωρό ζητήματα. Τα τελευταία αφορούν φυσικά στο γεγονός, το οποίο ο μύθος έχει (ανεπιστρεπτί;) υποκαταστήσει.
Γνωστότερο απ’ αυτά, το καπέλωμα του περί την εξέγερση αφηγήματος από το Κουμμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας, κατά την άθλια, διαχρονική του τακτική. Όλο και περισσότεροι αναφέρονται σ’ αυτό τα τελευταία χρόνια, με επάρκεια λεπτομερειών σε πλήθος ιστοτόπων.
Θα εστιάσουμε σε κάτι στο οποίο ελάχιστοι αναφέρονται, με τους υπόλοιπους να το αγνοούν ή να επιλέγουν να το αγνοήσουν :
Ο λόγος της κατάληψης του Πολυτεχνείου κατ’ αρχήν ήταν η απαίτηση των φοιτητικών συλλόγων για “εδώ και τώρα” αρχαιρεσίες προ των Χριστουγέννων του 1973. Αυτό, ενώ η κυβέρνηση Μαρκεζίνη είχε ορίσει αυτές να γίνουν μετά τις εκλογές, που είχαν προαναγγελθεί για τον Φεβρουάριο του 1974. Σ’ αυτές θα συμμετείχαν παραδοσιακού τύπου πολιτικοί σχηματισμοί, συμπεριλαμβανομένου του ΚΚΕ το οποίο ο Μαρκεζίνης σκόπευε να νομιμοποιήσει, εξ ου και διαπρύσιος υποστηρικτής της μεταβατικής προσπάθειάς του ήταν ο τότε γραμματέας του ΚΚΣΕ Λεονίντ Μπρέζνιεφ (!) * Ο λόγος που η τότε κυβέρνηση πρότασσε για την καθυστέρηση των φοιτητικών εκλογών, ήταν ότι μόνο με την αποχώρηση του δικτατορικού καθεστώτος μπορούσαν να είναι στοιχειωδώς αδιάβλητες – πάγιο αίτημα των φοιτητικών συλλόγων από το ’72.
Εν τέλει, και ενώ Σύγκλητος και Κυβέρνηση έκαναν δεκτό το αίτημα για επίσπευση, αυτό που αποφασίστηκε ήταν τελικά η παραμονή των φοιτητών εντός του χώρου, καθώς η θεματολογία της κατάληψης διευρυνόταν με συνθήματα όπως “ΛαΪκή Κυριαρχία” “Κάτω η Χούντα”, “Έξω απ’ το ΝΑΤΟ” κοκ , και το Πολυτεχνείο κατακλυζόταν σταδιακά από άτομα ποικίλων, πολιτικών και μη, προελεύσεων, εκείνης της Κ.Υ.Π. μη εξαιρουμένης.
Παρεμπιπτόντως : είναι δεδομένο ότι η λαΪκή αντίσταση, ανύπαρκτη ουσιαστικά στη διάρκεια της σκληροπυρηνικής περιόδου του καθεστώτος, ξεπροβάλλει σε μια στιγμή που το ίδιο, η πτέρυγα Παπαδόπουλου δηλ. μαλακώνει τη στάση του, με σκοπό ένα είδος επαναφοράς στη “δημοκρατική” ομαλότητα.
Όμως, η πτέρυγα της Χούντας επί χρόνια αντιδρά στη μετάβαση, αυτή του Ιωαννίδη, ετοιμάζει την απάντηση της : το πραξικόπημα για την ανατροπή του Παπαδόπουλου έχει από καιρό αποφασιστεί για τις 25 Νοεμβρίου. Η εξέγερση του Πολυτεχνείου, ξεκινώντας σαν αθώα νεανική αντίδραση, δηλητηριασμένη εξ αρχής από “πολιτικούς” και πρακτόρικους παράγοντες, δε θα καταφέρει παρά να ρίξει νερό στο μύλο των σκληροπυρηνικών.
Κι εδώ είναι το σημείο που η πλειονότης των “αναλυτών” / “ιστοριογράφων” περιέργως (;) παρακάμπτει : οι συμφορές που η δεύτερη Χούντα κληροδότησε στη χώρα και στον “Ελληνισμό” εν γένει, αρχής γενομένης από το πραξικόπημα στην Κύπρο, είναι παγκοίνως γνωστές. Αυτό το οποίο δεν θίγεται, είναι το τι θα είχε συμβεί αν το Πολυτεχνείο δεν είχε υπάρξει. Κι όμως, δεν πρόκειται για κάποιο sci-fi σενάριο, για το αντίστοιχο ενός ’Ανθρώπου Στο Ψηλό Κάστρο’ ** της πολιτικής μας ιστορίας : ήταν ο επίσημος προγραμματισμός όπως είπαμε, που αφορούσε εκλογές για το Φεβρουάριο του ’74.
Υπήρχε περίπτωση στο πλαίσιο αυτής της διαδικασίας μετάβασης να προκύψει μια εξουσία που θα προέβαινε σε “χειρισμούς” όπως εκείνοι της Χούντας Ιωαννίδη; υπήρχε περίπτωση αν γίνονταν αυτές ο εκλογές να επακολουθήσουν όσα επακολούθησαν; Η απάντηση, πιστεύω, περιττεύει.
Η ειρωνεία της μοίρας : η εξέγερση του Πολυτεχνείου λαμβάνει χώρα “προλαβαίνοντας” τις επερχόμενες εκλογές και τη μετάβαση της χώρας σε κάποια ομαλότητα …Αντίστοιχα, η κίνηση των πραξικοπηματιών τον Απρίλιο του ’67 είχε γίνει “προλαβαίνοντας” τις εκλογές του Μάη του ’67, στις οποίες ο θρίαμβος της Ένωσης Κέντρου εθεωρείτο περίπου δεδομένος.
Τι κατά την άποψη μου χρειάζεται, αναφορικά με το Πολυτεχνείο και γενικά με την περίοδο της Χούντας; εν μέρει απομυθοποίηση καταστάσεων και προσώπων, εν μέρει αποστιγματισμός κάποιων άλλων. Η πιθανότητα πραγματοποίησης των παραπάνω ανήκει εξ ολοκλήρου στο χώρο της Επιστημονικής Φαντασίας.

ΥΓ. Συνειδητοποιώ ότι σε πείσμα των παραπάνω, οι επαναλαμβανόμενες οικείες παραστάσεις, οι εικόνες και οι ήχοι, η αναστημένη κάθε χρόνο τέτοια μέρα ατμόσφαιρα της εξέγερσης, κάθε άλλο παρά με αφήνουν ασυγκίνητο. Όλα τους παραπέμπουν σε εποχές μιας ανεπιστρεπτί χαμένης αθωότητας.
Λίγο μετά θυμάμαι τι ακριβώς (μεταξύ άλλων) σημαίνει “αθωότητα” : σημαίνει άσπρο-μαύρο, όχι γκρίζες ζώνες, όχι εντρυφήσεις σε …περιττές λεπτομέρειες.
Και …με τη φύλαξη άθικτων, ως κόρη οφθαλμού, μύθων σαν το Πολυτεχνείο, τη “λαΪκή αντίσταση στη Χούντα”, την “Εθνική Αντίσταση” η τον “Αγώνα του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας” *** αυτό που εν τέλει εγκαταλείπεται είναι …το μονοπώλιο της απομυθοποίησης / διάλυσης των πάντων στα χέρια των χυδαιότερων από τους υπηρέτες του διεθνοποιημένου κεφαλαίου : των δήθεν αριστερών / προοδευτικών αυτού του κόσμου.

* …εξ ου επίσης η αρχική καταδίκη εκ μέρους του “τιμημένου” των εξεγερμένων, τους οποίους κατηγορούσε για ανωριμότητα και ανευθυνότητα.

** Το μυθιστόρημα του Φίλιπ Κ. Ντικ, διαδραματίζεται σε μια εναλλακτική πραγματικότητα όπου οι Δυνάμεις του Άξονα (Γερμανία και Ιαπωνία) έχουν νικήσει στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και μοιράσει μεταξύ τους τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Οι Ναζί ελέγχουν την ανατολική ακτή, οι Ιάπωνες την δυτική, ενώ μια μικρή ουδέτερη ζώνη υπάρχει στα Βραχώδη Όρη. Δεκαπέντε χρόνια μετά τη νίκη τους, η αμερικανική κοινωνία έχει αφομοιωθεί πλήρως από τους κατακτητές: οι Αμερικανοί μιλούν ιαπωνικά ή γερμανικά, υιοθετούν τις συνήθειές τους και ζουν υπό καθεστώς τρόμου και προπαγάνδας.

*** …στον οποίο ομνύει σταθερά, αναφέροντάς τον σαν κυρία πηγή έμπνευσης του το τιμημένο ΚουΚουΕ, δια του Καταστατικού του εν έτει 2013.