Η συνέντευξη Τσίπρα στο Mega [η ίδια η πρωτοβουλία του καναλιού αποτελεί πολιτική δήλωση, …για όσους την είχαν ανάγκη] παρουσιάζεται ως ξεκαθάρισμα της επίσημης γραμμής του κόμματος για την κρίση στον Έβρο, μετά από μέρες “ασαφών” τοποθετήσεων. Ο πρώην πρωθυπουργός παραδέχτηκε ότι ορθώς η κυβέρνηση έκλεισε τα σύνορα, εφόσον υπάρχει απόπερα μαζικής εισβολής στη χώρα. Αναφέρθηκε στη …νεολαία του κόμματος με εκφράσεις όπως “ας τους αφήσουμε να ονειρεύονται”, λες και μιλάει για κάποιο σύλλογο ποιητών του ΣΥΡΙΖΑ και όχι για νεαρούς πολιτικάντες που 1. μετέρχονται με κυνισμό “συναισθηματικές” τακτικές του virtue signaling και 2. προορίζονται / προετοιμάζονται να κυβερνήσουν τη χώρα.
Επιπρόσθετα, όταν η εμφάνισή του γίνεται την πέμπτη μέρα από το κλείσιμο των συνόρων, μετά από συγκεκριμένα γεγονότα που έχουν μεσολαβήσει, συμβαίνουν δυο τινά: ή ο ΑΤ αδυνατεί να συμμαζέψει τα αντανακλαστικά των ανεκδιήγητων συνιστωσών του, ή, το πιθανότερο, βλέποντας τι έρχεται [επιστροφή του μορφώματος στο φυσιολογικό ποσοστό του 3%] προσπαθεί να σώσει ότι μπορεί. Αρωγός σ’ αυτό, το δημοσιογραφικό μέσο του [με …σοσιαλιστικές / ανθρωπιστικές ευαισθησίες όπως αποδεινύεται] Γάννη Μαρινάκη. Σε οποιαδήποτε περίπτωση, η εικόνα του ΣΥΡΙΖΑ δεν αλλάζει από τις εποχές του Γιάνη μ’ ένα νι και της “δημιουργικής ασάφειας” που, όπως αποδείχθηκε, δεν απευθυνόταν στους “εταίρους” αλλά στην πλέμπα των ψηφοφόρων. Η τακτική είναι οικεία από εποχής Γεωργίου Παπανδρέου Α’ [η φράση “πιστεύομεν και εις την λαοκρατίαν” έχει ειπωθεί απ’ τα χείλη του μεγαλύτερου αντικομμουνιστή όλων των εποχών]: πολιτική του ό,τι να ‘ναι. Αυτό που χωρίζει τον Αλέξη Τσίπρα από την νεολαία του που …ονειρεύεται, είναι ένα “άλλο” επίπεδο κυνισμού.