Το Mediterranean College αυτοδιαφημίζεται ως το Νο 1 Κολλέγιο στην Ελλάδα. Όπως συνάγεται από τη διαφήμισή του, δεν θα μπορούσε να είναι κάτι άλλο από αυτό.
“Επιτυχία… Δεν είναι για όλους… μόνο για τους ταλαντούχους…τους εξερευνητές…τους πρωτοπόρους …εκείνους που γράφουν ιστορία… εκείνους που αλλάζουν τους κανόνες του παιχνιδιού… που βλέπουν πέρα απ’ τον ορίζοντα…………
………Τελικά τι είναι επιτυχία για σένα; βρες τον δρόμο προς την επιτυχία σου…ΕΠΑΝΑΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΕ ΤΗΝ ΕΠΙΤΥΧΙΑ…”
Αυτό που μένει απροσδιόριστο, είναι η ιδέα του ίδιου του MC για την επιτυχία.
Ίσως γιαυτό ζητάει να την προσδιορίσουμε εμείς – θα μπορύσε να είναι η πρώτη διαδραστική διαφήμιση…
Κατ’ αρχήν, αν επιτυχία σημαίνει επιδόσεις, νίκη στο αγωνιστικό τερέν, δεν μπορεί να αφορά στην κατάκτηση κάποιας ισορροπίας, αυτογνωσίας και αυτάρκειας μέσα απ’ τους αντίξοους δαιδάλους της ζωής. Ούτε στην περιστοίχηση από ανθρώπους με τους οποίους διατηρείς σχέσεις αγάπης.
Από την άλλη, πρότυπο του επιτυχημένου, παγκοσμίως, αποτελούν οι πλούσιοι & διάσημοι: “μάζα” ιδιότυπη, με κοινά χαρακτηριστικά, καταναλωτικές συνήθειες, τόπους αναψυχής και κατοικίας. Μήπως αμφισβητείται εδώ το “όντως ον” της επιτυχίας τους; Ή μήπως και έκαναν κάτι πρωτοποριακό, “άλλαξαν τους κανόνες”; Όχι, αντίθετα, τους τήρησαν πιστά: ακολούθησαν το χρήμα…
Μήπως επιτυχία για το MC σημαίνει πνευματικές κατακτήσεις, μη εκτιμήσιμες με οικονομικούς ορους; …μα, και εδώ συνήθως, η εικόνα του out of this world, ιδιοφυούς game changer, αποτελεί ένα λαϊκό αφήγημα. Οι συνήθεις “επαναστατικές” ανακαλύψεις έχουν προετοιμαστεί από τη δoυλειά των προηγούμενων, ως επόμενα βήματα, κατά το μάλλον ή ήττον λογικά.
Ακολουθώντας λοιπόν πιστά το σκεπτικό της διαφήμισης, ελάχιστοι άνθρωποι θα έπρεπε να έχουν αισθανθεί πετυχημένοι, τα τελευταία 2.500 χρόνια. Πλάτωνας, Newton, Beethoven, Einstein… Αυτό ενισχύεται, όταν στα κριτήρια επιτυχίας προστίθεται το γράψιμο ιστορίας. Γιατί στην ιστορία μένουν μόνο οι πρώτοι. Κανείς δεν θυμάται τον δεύτερο.
Σε αιχμηρό κοντράστ με τα ανωτέρω βρίσκεται ο “ορισμός του συνηθισμένου” που δίνουν η φυσιογνωμία και ο ενδυματολογικός κώδικας του πρωταγωνιστή της διαφήμισης: ίσως αυτό που πρέπει να δειχτεί είναι, ότι η επόμενη μεγαλοφυία μπορεί να κρύβεται οπουδήποτε.
Ίσως πάλι να είναι ότι, ο τίτλος της μεγαλοφυίας μοιράζεται στο πόπολο, όπως και τόσα άλλα, σαν “προσιτή πολυτέλεια “. Σαν …δικαίωμα.