Η εγγενής αχρειότητα του δημοσιογραφικού επαγγέλματος, και της πλειονότητας εκείνων που το διακονούν, ξεδιπλώνεται στις μέρες μας με αποκαλυπτική μεγαλοπρέπεια. Όσοι αισθανόμαστε ναυτία με τα απανωτά “ρεκόρ θανάτων”, τις κωδωνωκρουσίες και τις ατάκτως εριμμένες δηλώσεις ειδικών και ανευθυνοϋπευθύνων *, ξέρουμε ότι η δημοσιογραφία ήταν πάντα ακριβώς έτσι. Είναι η συγκυρία απλώς που της δίνει τη δυνατότητα να δείξει στον πλέον “καλόπιστο” [βλ. αφελή] το πιο άθλιό της πρόσωπο: οι περιστάσεις “που βιώνουμε” δεν είναι απλώς “business as usual” γι’ αυτούς αλλά “business at its best”. Η διατήρηση του πολίτη σε προεμφραγματική κατάσταση, τροφοδοτεί με φρέσκο χρήμα τα ταμεία των “οργανισμών”, συντηρώντας ένα υπερβατικά φαύλο κύκλο χειραγώγησης.
Ο Θανάσης Καρτερός, πρώην αρχι-ασπάλαξ της παραπληροφόρησης από τα υπόγεια του Μαξίμου, διεκδικεί με αξιώσεις τον τίτλο του αθλιότερου εκπροσώπου ενός κλάδου, γεμάτου από ομοίους του. Αυτό απ’ την εποχή του Τσερνομπίλ, στα προϊστορικά ’80s, όπου ως αρχισυντάκτης του Ριζοσπάστη, καθησύχαζε τον κόσμο να μην ανησυχεί για τη ραδιενέργεια και να τρώει τα μαρούλια του ελεύθερα. Τυχαίνει, εξ επαφών μου με ανθρώπους του χώρου, να έχω πάρει μια ιδέα της συμπεριφοράς του ανδρός σε προσωπικό/επαγγελματικό επίπεδο, αλλά δεν είναι της παρούσης.
Το ενδιαφέρον είναι ότι: ο χτεσινός – σημερινός “σάλος για το απίστευτα εμπαθές άρθρο” του εναντίον του Σ. Τσιόδρα, είναι αποτέλεσμα αχρειότητας …των επικριτών του Καρτερού περισσότερο, παρά του ιδίου.
Ούτε χτυπήματα κάτω απ’ τη ζώνη περιέχει, ούτε και λέει κάτι ιδιαίτερα μειωτικό για ένα άνθρωπο, του οποίου η αγιογραφική διαδικασία θα όφειλε να ενοχλεί ακόμα και τον ίδιο.
Λέει απλώς ο Καρτερός, χρωματίζοντας με τον “δικό του” τρόπο, το αυτονόητο: ότι ο Τσιόδρας δεν είναι πρόσωπο οικουμενικής αποδοχής, όπως επιχειρείται να περάσει, αλλά άνθρωπος της κυβέρνησης. Ακόμα και τα αναφερόμενα στην ψαλτική πρωτοβουλία είναι σωστά. Άσχετα αν αυτή είχε αναληφθεί ως θεμιτό αντιστάθμισμα του κλεισίματος των εκκλησιών, εκείνου που …ευφυείς ιεράρχες χαρακτήριζαν “επίθεση στην πίστη μας”.
Η αχρειότητα των επικριτών του Καρτερού συνίσταται στο ότι τα περί “πρωτοφανούς εμπάθειας”, υπάγονται σε ευρύτερο σχέδιο, για το οποίο ελάχιστοι με στοιχειώδη λογική μπορούν να αμφιβάλλουν: την καταπάτηση όχι μόνο δικαιωμάτων όπως το συνέρχεσθαι [ας μην επεκταθούμε στα εργασιακά], αλλά και εκείνου της έκφρασης άποψης. Σχέδιο που θα μπορούσε να συμπυκνωθεί ως εξής: “Βρισκόμαστε σε πόλεμο, η ίδια η ύπαρξή μας διακυβεύεται. Όχι μόνο κάνετε ό,τι λέμε, αλλά το κάνετε χωρίς συζήτηση. Βουλώστε το“.

* Εχτές εμφανίσθηκε δήλωση καθηγητή του ΑΠΘ που έλεγε ότι βρισκόμαστε ακόμα στην αρχή του φαινομένου, και ότι θα νοσήσει το …45-50% του πληθυσμού. Προ ολίγου είδα ανακοίνωση του Πανεπιστημίου Κρήτης ότι σήμερα φτάνουμε στην κορύφωση των κρουσμάτων και από αύριο ο αριθμός θα αρχίσει να μειώνεται…