Το ενδιαφέρον μέρος του βίντεο, κάτω, αφορά στα πρώτα 15 λεπτά. Στη διάρκειά τους, μπορεί κανείς να παρακολουθήσει τον Piers Morgan – περίπτωση TV personality ποικίλων καθηκόντων με “αποκλίσεις” απ’ το επίσημο αφήγημα – να διασύρεται από τον Seyed Mohammad Marandi, Ιρανοαμερικανό καθηγητή Αγγλικής Φιλολογίας και Οριενταλισμού στο πανεπιστήμιο της Τεχεράνης.
Η συζήτηση αφορά κυρίως στο πρόσωπο του εκλιπόντος Ιρανού προέδρου, με τον Βρετανό σχολιαστή πλέκοντα απρεπώς το αντι-εγκώμιό του. Ο εξευτελισμός που υφίσταται ως αποτέλεσμα αυτού, είναι κατά την άποψή μου φανερός στα μάτια ενός φυσιολογικού ανθρώπου – όχι βέβαια και του ίδιου του παρουσιαστή : ο PM (κάνει πως) δεν καταλαβαίνει, παραπαίοντας σε μια άγονη γραμμή επιχειρηματολογίας : “οι πανηγυρισμοί στο Ιράν για το θάνατο του Ραϊσί”, “η υποστήριξη της τρομοκρατίας απ’ την κυβέρνηση”, “το δικαίωμα των γυναικών να ντύνονται όπως θέλουν” κοκ.
Το θέμα είναι ότι ο professor, πέρα απ΄ την ταπείνωση του PM, αναπτύσσει λόγο συγκροτημένο και άξιο ευρύτερης διείσδυσης στα δυτικά ακροατήρια. Τα οποία δεν ξέρω με ποιους έχουν να χωρίσουν πιο πολλά : το “θεοκρατικό Ιράν”, ή τις αποτελούμενες από γκάνγκστερ δικές τους κυβερνήσεις;
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Έχω σταματήσει εδώ και δεκαετίες να δίνω την παραμικρή σημασία στη δυτική προπαγάνδα για τους εκάστοτε πραγματικούς ή φανταστικούς αντιπάλους των Αμερικανών. Όλα τα σχετικά δημοσιεύματα που αναφέρονται σε Ρωσία, Κίνα, Ιράν, Βόρεια Κορέα ή οτιδήποτε μπει στο στόχαστρό τους, αποτελούνται από ένα μείγμα κακοήθειας, ψεμάτων και wishful thinking. Λέγε λέγε μάλιστα έχουν αρχίσει να πιστεύουν στα ψέματά τους και οι ίδιοι.
Λογικό. Αλλά κάτι αντίστοιχο δεν μπορεί να μη χαρακτηρίζει σε τεράστιο βαθμό και την προπαγάνδα της απέναντι μεριάς.
Σε οποιαδήποτε περίπτωση, περισσότερο σεβασμό δείχνουν στο δικαίωμα ύπαρξης – με τους δικούς τους όρους – κρατών όπως αυτά οι Αμερικανοί “πατριώτες”, απ’ όσο οι …liberal ιέρακες. Όπως έχει τονίσει και ο κυρ-Μάζης, οι Δημοκρατικοί είναι το κόμμα του πολέμου.
Εννοείται ότι τα ίδια και χειρότερα κάνουν και οι εξ ανατολής, τουλάχιστον όμως αυτοί δεν ισχυρίζονται ότι με τον τρόπο αυτό προάγουν τη.. δημοκρατία. Παρεμπιπτόντως οι μοντέρνοι δυτικοί “πατριώτες” δεν πιστεύουν πραγματικά ούτε στην πατρίδα ούτε στη θρησκεία ούτε στην οικογένεια ούτε είναι με οποιοδήποτε τρόπο συντηρητικοί. Πρόκειται απλά για το δικό τους virtue signaling.
Σε οποιαδήποτε περίπτωση, ασχέτως του τι “πραγματικά πιστεύει” ο καθένας, ή του τι πράττει κατ’ ιδίαν, προτιμώ το τρίπτυχο “πατρίς θρησκεία οικογένεια”, έστω και επικοινωνιακά, ως αντίπαλο δέος των open borders, της “Περί Θεού Αυταπάτης” και της υιοθεσίας από ομοφυλόφιλους. Είναι καλύτερη η επικράτηση του πρώτου στον δημόσιο διάλογο, ως διαμορφωτικού μυαλών και συνειδήσεων, απ’ την κυριαρχία του δεύτερου, αντίστοιχη της κυριαρχίας του 1+1=14 επί του 1+1=2 ας πούμε.
Εννοείται ότι από το τίποτα καλό είναι κι αυτό. Το πρόβλημα είναι ότι τα ίδια πρεσβεύει το Ισλάμ και μάλιστα με πολύ μεγαλύτερη συνέπεια και πειστικότητα. Σε περίπτωση επομένως “πολιτισμικού πολέμου” – τον οποίο επιδοκιμάζουν με ιδιαίτερη μανία τελευταία οι “συντηρητικοί” – πρέπει να δείξεις ότι σε κάτι διαφέρεις από τους “απολίτιστους”. Και αυτό το κάτι εσχάτως έχει περιοριστεί στο gay pride και στο δικαίωμα των γυναικών στην προσβολή της δημόσιας αιδούς. Η επιμονή μάλιστα του παρουσιαστή στο τελευταίο κινείται στα όρια του αξιοθρήνητου.
Εννοείται ότι ο PM είναι αξιοθρήνητος. Πάντως οι ισλαμιστές δεν είναι ακριβώς advocates του πατριωτισμού – το όραμά τους ταιριάζει περισσότερο μ’ εκείνο των παγκοσμιοποιητών, πράγμα που εξηγεί σ’ ένα βαθμό γιατί διεθνείς εγκληματίες τύπου Σόρος προσεταιρίζονται / χρηματοδοτούν / εργαλειοποιούν την Muslim Brotherhood.
Ανεξαρτήτως τέτοιου είδους παραμέτρων, ο Ιρανός του βίντεο είναι έως και άψογος κατά την άποψή μου. Και ενδιαφέρουσα θα ήταν μια αληθινή “συνάντηση πολιτισμών” με εκπρόσωπους όπως ο εν λόγω, και με προϋπόθεση ένα κοινής αποδοχής πλαίσιο αναγνώρισης των θεμάτων που έχουν οι μεν με τους δε. Να’χαμε να λέγαμε…
Πραγματικά ο εθνικισμός ποτέ δεν ρίζωσε στο Ισλάμ. Και στην περίπτωση ακόμα των παλαιστινίων πρόσχημα είναι περισσότερο παρά αίτημα που θα μπορούσε ποτέ να υλοποιηθεί με τρόπο ικανοποιητικό. Δεν πιστεύω πάντως ότι το “πολιτισμικό χάσμα” μεταξύ μουσουλμάνων και “χριστιανών” – ο θεός δηλαδή να τους κάνει χριστιανούς – έχει απαγορευτικό χαρακτήρα. Πιο δύσκολα μπορούν και συνεννοούνται Δημοκρατικοί και Ρεπουμπλικάνοι για παράδειγμα, που στην πράξη ελάχιστα διαφέρουν. Αλλά το ευκολότερο αποδεικνύεται τελικά το δυσκολότερο απόλα.
Απαγορευτικό χαρακτήρα σίγουρα δεν έχει όπως αποδεικνύεται από την ιστορία. 😊 Το θέμα είναι αν είμαστε έτοιμοι να την επαναλάβουμε – εγώ έχω ένα πρόβλημα μ’ αυτό, γιατί πιστεύω ότι περνάει αναγκαστικά από την (επανα-)γιουσουφοποίησή μας.
Σε ό,τι με αφορά, αντιπαθώ τους Τούρκους από κάθε άποψη, ξεκινώντας απ’ τον ίδιο τον ήχο της γλώσσας τους. *
Αλλά και με τα east oriented ακούσματα εν γένει αισθάνομαι λίγο άβολα, να πω το κρίμα μου – με εξαιρέσεις, εννοείται. Κι όχι ότι δεν έχω προσπαθήσει για το αντίθετο.
* Τους έτρωγα στη μάπα από παιδάκι τα καλοκαίρια στη Χίο : στα ’70s πιάναμε καλύτερα τουρκική παρά ελληνική τηλεόραση. Το τι “πράμα” έχω δει εκεί μέσα δεν περιγράφεται, προεξαρχούσης μιας σειράς από …τουρκικές “ελληνικές” ταινίες, με Τούρκους Ξανθόπουλους, Τούρκους Κούρκουλους κοκ. Ομολογουμένως είχαν πολύ καλύτερα μουσικά προγράμματα από μας (ιδίως στο ραδιόφωνο), και πιο ωραίες γυναίκες ηθoποιούς & παρουσιάστριες.
Αυτό στο οποίο ποτέ δεν είχα πέσει, ίσως γιατί είχε παρέλθει η εποχή του, ήταν το …τουρκικό Star Trek! Την ύπαρξή του την πληροφορήθηκα μολις στα ’90s!
Εγώ έχω πετύχει σε βιντεοκασέτα τουρκικό Σούπερμαν με καφέ πουλόβερ και μουστάκι και όλα!
Εγώ έχω φάει στη μάπα εκπρόσωπους του είδους, σε ξενοδοχεία στη Χίο. Κάτι κουστουμαρισμένοι λεχρίτες, κυριλέ Τούρκοι, πολύ β’ μιλάμε, και …τσαχπίνιδες κιόλας, με κάτι καμπανιστές κωλοφωνές …φρίκη. Αλλά και σε επίπεδο συναναστροφής, δυο περιπτώσεις φίλοι φίλων, οι οποίοι ήταν για κλωτσές και οι δύο – φρόντισα να μην ξανασυμπέσουμε.
I know what you mean. Για να πω την αμαρτία μου – με την κυριολεκτική σημασία – η μόνη “στενή επαφή τρίτου τύπου” με το συγκεκριμένο πολιτισμό, ήταν καθαρά σωματικής φύσεως με μια τύπισσα προ αμνημονεύτων, η οποία σε κάποια φάση χαμηλώνει το κεφάλι και μου λέει με διστακτικό ύφος “Ξέρεις.. πρέπει να σου πω κάτι, αλλά δεν ξέρω πώς θα το πάρεις”. “Ωχ” σκέφτομαι “λες να είναι άντρας που έκανε αλλαγή φύλου? Και δεν της φαίνεται της άτιμης!”. “Ξέρεις.. εγώ.. είμαι.. μουσουλμάνα” μου ψιθυρίζει. “Σταρχίδια μου” της λέω ανακουφισμένος. Και αμέσως τα ξέχασε όλα.
Εγω εχω ιδιαιτερο προβλημα με το να διοριζουν τριτοι ποιοι ειναι οι εχθροι μας.. Και μαλιστα χωρες οπως Ρωσσια , Ιραν , Κινα , Συρια στις οποιες η Ελλαδα , για τον αλφα η΄βητα ιστορικο λογο , ειναι ισχυρο brandname. Eνω εμεις απ την αλλη , δινουμε και παθαινουμε για να πεισουμε τους συμμαχους οτι για εμας δυναμει εχθρος ειναι η Τουρκια .. Δηλαδη αν αυριο πουν οι Αμερικανοι οτι εχθρος της Δυσης ειναι το ..Λινχενσταιν ας πουμε , θα πρεπει ο Κουλης να κανει δηλωσεις στηριξης !
Ε… ετεροκαθοριζόμενοι είμαστε, ως μέλος συμμαχίας. Αλλά χωρίς το εκτόπισμα μιας Τουρκίας (χώρια το νταηλίκι του Ερντογάν) ώστε να έχουμε ικανότητα αποκλίσεων. Άσε που, μεταξύ αστείου και σοβαρού, πιστεύω ότι ο λόγος που αποτελούμε ένα από τα πλέον ενδοτικά κράτη στην ιστορία, αφορά κάποια …ειδική ρήτρα στην ιδρυτική μας πράξη ως αποικίας χρέους. Δεν είναι ότι είναι “δειλοί” και “άτολμοι” οι πολιτικοί μας όπως τους κατηγορούν. Είναι ότι κάθε τι που κάνουν γίνεται υποχρεωτικά, και αποκλειστικά, καθ’ υπαγόρευση.