Μια επιπλέον παρατήρηση, πρόσθετη στο χτεσινό σημείωμα : το πρόβλημα, αν έχει νόημα να συζητηθεί, δεν είναι αυτό για το οποίο κόπτεται ο κύριος Νταλάρας : ότι τα “ακατοίκητα” δεν ήξεραν ένα τραγούδι του Τσιτσάνη. Εννοείται ότι δεν θα ήξεραν. Και το να τους το χτυπάς, είναι σαν να παραβιάζεις ανοιχτές πόρτες, γνέφοντας σ’ ένα ακροατήριο άσχετο απ’ το δικό τους.
Το πρόβλημα / ερώτημα στο οποίο δεν θα απαντήσει είναι : πώς χάθηκαν “απ’ αυτό τον τόπο” οι προϋποθέσεις για την εμφάνιση ενός νέου Τσιτσάνη, Χατζιδάκι, Θεοδωράκη ή Σαββόπουλου. * Υπέστη ξαφνικά καταβαράθρωση το μουσικό IQ της χώρας; ή κάτι άλλο συνέβη, και τι ήταν αυτό; Ο λόγος που δεν θα απαντήσει ο ΓΝ είναι απλός : ό,τι έγινε, έγινε με τη φροντίδα των διαχρονικών εργοδοτών του. Απ’ την οποία ο ίδιος, ακόμα κι αν είναι άμοιρος ευθυνών, έχει ωφεληθεί τα μέγιστα.
Με μια ματιά στην εξέλιξη του φαινομένου “μουσική παραγωγή στην Ελλάδα” των τελευταίων δεκαετιών, βλέπει κανείς μια σειρά κινήσεων που οδηγούν το φαινόμενο “μουσικός δημιουργός” νομοτελεικά σε εξαφάνιση, μετατρέποντάς το σε είδος μουσειακό, ανέναα δοξαζόμενο από απόσταση ασφαλείας, μη επιδεκτικό συνέχειας. Όλα αυτά, βγαίνοντας απ’ την παρένθεση των ‘60s – “χρυσούν αιώνα” για τον πολιτισμό και όχι μόνο. Μετέπειτα εξελίξεις, όπως η επανάκαμψη του τραγουδοκεντρικού σταρ σίστεμ με τον ερμηνευτή on top, η κυριαρχία στις δισκογραφικές των οικονομικών executives, το do-it-yourself με θλιβερό αντίστοιχο εν Ελλάδι το “έντεχνο”, και φυσικά το free downloading και τα talent shows, συνθέτουν μια διαδικασία εξάλειψης αυτού που μεγαλώσαμε θαυμάζοντας ως “δημιουργικό καλλιτέχνη”.
Ζούμε την τελευταία πράξη του έργου : με την καθιερωμένη καθυστέρηση, δεν θα αργήσουν και εδώ οι πρώτες “δημιουργίες” των AI music generators, με εντολές όπως “Tsitsanis meets Miles Davis” η “Tountas meets Fela Kuti” ας πούμε – δεν το έχω ψάξει, μπορεί ήδη να συμβαίνουν.
Και γιατί όχι; με τον πήχη τοποθετημένο απ’ τα crossover τερατουργήματα των τελευταίων χρόνων [ονόματα δεν λέμε υπολήψεις δεν θίγουμε] οι ελπίδες του φιλόμουσου κοινού εναποτίθενται στη “δημιουργικότητα” της Τεχνητής Νοημοσύνης.
Όσο για τους διδακτικούς, καταγγελτικούς τόνους του κυρίου Νταλάρα, πέφτουν στο ίδιο κενό με το αυτάρεσκο ύφος “φρουρού του πολιτισμού” του παρά τω πλευρώ του υπομειδιούντος κυρίου Μπογιόπουλου.
Να υποθέσω επ’ αυτού ότι, μετά τους Ξαρχάκο, Θεοδωράκη, το “τιμημένο” [βλ. εδώ και εδώ] βάζει πλώρη για τη διαφύλαξη και της κληρονομιάς του “Βλάχου”;
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Βασικά μετά την “πτώση του τείχους” έχουμε μπει σταδιακά σε mode ανακύκλωσης. Ο κόσμος φοβάται να δημιουργήσει σε οποιονδήποτε τομέα πλην των υπολογιστών. Η προσωπική άποψη θεωρείται αδιανόητη. Αν το έργο σου δεν στηρίζεται στην υπάρχουσα βιβλιογραφία, είναι σα να μην υπάρχεις καθόλου. Το ίντερνετ και η τεχνητή νοημοσύνη αποτελούν τη λογική κατάληξη αυτής της αντίληψης. Όλοι φωνάζουν για ιδιαιτερότητα, διαφορετικότητα, δικαιώματα και τα σχετικά, πίσω τους όμως κρύβεται απλώς ένα τεράστιο “Και ποιος είμαι γω? Ένα τίποτα!”
Ακριβέστατα. Η ίδια η λειτουργία της τεχνητής νοημοσύνης είναι ανακυκλωτική, με τρόπους απλώς άλλους από εκείνους που “εκ φύσεως” επιλέγει ο ανθρώπινος εγκέφαλος, μια που τα κίνητρά του διαφέρουν από τα [ανύπαρκτα] δικά της. Οι αέναα διαφημιζόμενοι θρίμαβοι της A.I. αφορούν τομείς όπως το σκάκι [και το …Go] η μακροοικονομία και φυσικά ο πόλεμος. Εξ αυτών κάποιοι βγάζουν πορίσματα του τύπου “scary smart” και “όπου νά’ναι ξεπερνάει τον άνθρωπο”.
Ίσως θα έπρεπε να περιοριστεί στο σκάκι προς το παρόν. Γιατί, αν στην περίπτωση της Ουκρανίας είναι αυτή που συμβούλεψε τους δικούς μας κουφιοκέφαλους, τότε τα σκάτωσε για τα καλά και στον πόλεμο και στα μακροοικονομικά!
Συμφωνώ, αν και μια φωνούλα μέσα μου μου λέει : “κάτσε να δούμε πρώτα το τέλος αυτής της ιστορίας”.
Άσε που οι εξ αρχής αντικειμενικοί τους στόχοι δεν είναι αναγκαστικά ορατοί – δια γυμνού οφθαλμού τουλάχιστον.
Παρεμπιπτόντως είχε ακουστεί επανειλημμένα στην περίοδο της καραντίνας ότι τον αρχικό συναγερμό για την μεγάλη επικινδυνότητα του κορωνοϊού τον είχε σημάνει ένα πρόγραμμα τεχνητής νοημοσύνης κάποιου αμερικανικού πανεπιστημίου. Σε όλα μέσα πέφτουν τα ρημάδια..
Τις προάλλες μιλούσα με κάποιους φίλους με τους οποίους είχαμε καιρό να βρεθούμε – όλοι τους στα late ’50s. Σε πληροφορώ ότι ουδείς εξ αυτών είχε γνώση του φαινομένου ChatGPT ας πούμε. Μπαίνοντας στη διαδικασία να περιγράψω τι είναι αυτό, ερχόμουν αντιμέτωπος με αντιδράσεις σοκ και δέους. Γιατί δεν είναι τίποτα αφελείς βεβαίως, απλώς “ο καθημερινός μόχθος” δεν αφήνει καιρό για ενημέρωση.
Εκεί που θέλω να καταλήξω είναι το εξής : πόσοι άραγε από τους κάποιας ηλικίας τουλάχιστον, ξέρουν ότι οι “επιστήμονες” που τρομοκρατούν με τις διαπιστώσεις / προβλέψεις τους από την τηλεόραση, δεν αναφέρονται σε κάποια εμπειρική επιστήμη, αλλά σ’ εκείνην των …μαθηματικών μοντέλων;
Καταλαβαίνω τι λες. Γιαυτό και ποτέ δεν συζητάω live τέτοια θέματα με grownups. Άσε που τους μακαρίζω κιόλας για την άγνοιά τους, οπουδήποτε κι αν οφείλεται. Αυτό που είναι να γίνει, θα γίνει ούτως ή άλλως. Όσο λιγότερο το καταλάβουν, τόσο το καλύτερο γιαυτούς.
…Πέραν αυτού, εννοείται ότι οι προβλέψεις / διαπιστώσεις / λύσεις A.I. εκπορεύσεως θα είναι για τα μπάζα για καιρό ακόμα, αν όχι και για πάντα. Αυτό δεν θα εμποδίσει το “πόπολο” να την θεωρεί σοφή και αλάνθαστη, και να την προσκυνάει. Ιδίως οι πιο νέοι – πολλοί απ’ αυτούς έχουν κυαλάρει, είμαι σίγουρος, το κόλπο “καθισιό και επιδόματα”. Δεν είμαι σίγουρος καν ότι τους αδικώ γι’ αυτό, ή ότι δεν θα έκανα το ίδιο στη θέση τους. Από τα middle ’80s ήδη υπήρχαν άνθρωποι που δεν έβρισκαν νόημα στο να κάνεις ο,τιδήποτε, μια και το τέλος, εν είδει …Nuclear Armageddon ήτανε ήδη around the corner…
ΟΙ άντρες νεαρής ηλικίας έχουν ως επί το πλείστον εγκαταλείψει κάθε “ανώτερη” φιλοδοξία. Οι γυναίκες το παλεύουν όντας καινούργιες ακόμα στην πιάτσα.. έστω και λίγο αργά.
Ακριβώς. Από μια πλευρά, όταν δεν σε εκνευρίζουν, μπορείς ακόμα και να τις συμπονέσεις.