Ως προς τα Τέμπη, παρατηρεί κανείς (με κίνδυνο να λιντσαρισθεί, για “έλλειψη ενσυναίσθησης”*) δυο ενδιαφέροντες συντονισμούς : ο ένας αφορά στην κινητοποίηση κόσμου “σε όλες τις ελληνικές πόλεις”, αλλά και σε παροικίες του εξωτερικού (βλ. εικόνες από Σίδνεϊ, Τόκιο και …Ρίο Ντε Τζανέιρο). Όποιος θεωρεί ότι τέτοιες καταστάσεις προκύπτουν έτσι απλά, αυθόρμητα, απ’ τη φιλοτιμία του “πολίτη” και των συγγενών των θυμάτων, έχει την ειλικρινή συμπάθειά μου.
Ο δεύτερος συντονισμός αφορά στις “αναλύσεις” της επόμενης μέρας, κοινό στοιχείο των οποίων ανεξαιρέτως (πέρα από τις εκ Μαξίμου προερχόμενες) είναι η ανεπανάληπτη στα χρονικά της μεταπολίτευσης συσπείρωση του ελληνικού λαού, ασύγκριτη με ο,τιδήποτε απ’ το πρόσφατο παρελθόν θα μπορούσε να παραβληθεί μ’ αυτήν (…σπιλώνοντάς την), είτε αυτό αφορά στις συγκεντρώσεις των αγανακτισμένων, είτε σ’ εκείνες των μνημονίων, είτε σε ο,τιδήποτε.
Η αίσθηση αυτού που (πιθανώς) καλλιεργείται, είναι η του γυρίσματος σελίδας, κατάργησης των διαχωριστικών, συνάντησης ανθρώπων απανταχού του πολιτικού φάσματος. Αυτό, επί τη βάσει “πυρηνικών” αξιών : δικαιοσύνη, ανθρωπιά, σεβασμός στους νεκρούς κοκ. **
Με άλλα λόγια, μια παραλλαγή της ρητορικής του MAGA movement, το οποίο επίσης χαρακτηρίζεται από τάσες υπέρβασης των διαχωριστικών / μηδενισμού του κοντέρ, δια της συστηματικής εκτός των άλλων αποξήρανσης του Washington swamp : η σε επίπεδο κυνηγιού μαγισσών γενική επίθεση με νομικά μέσα της Trump administration εναντίον του “σάπιου συστήματος” των Democrats, αποτελεί ένα ακόμα κοινό του MAGA movement με την (πιθανώς) καλλιεργούμενη εδώ παράλληλη κατάσταση. Σημειωτέον άλλωστε ότι το εν λόγω κίνημα διαθέτει δικούς του ανθρώπους και στο Ellada, οι οποίοι αυτοπροσδιορίζονται υπερήφανα ως τέτοιοι : “Έλληνες Ρεπουμπλικάνοι” (ερωτηματικό – θαυμαστικό).
Αν η φάση παραπέμπει σε Επανάσταση του 21 και ελληνικά κόμματα τύπου …γαλλικό, αγγλικό, ρωσικό, και αν δημιουργεί περίεργους συνειρμούς, δεν φταίω εγώ για το ότι τους κάνω.
Στο κάτω-κάτω, μια ελληνική εκδοχή του MAGA movement είναι κατά την άποψή μου προτιμότερη ασυζητητί απ΄την ισχύουσα κατάσταση. Το θέμα είναι ποιός θα ήταν ο ηγέτης του. Γιατί και κάποιοι ακόμα συμπαθείς (μου) όπως ο Βελόπουλος, προκύπτουν εντυπωσιακά ανεπαρκείς, στο πλαίσιο μιας παρανοϊκοποίησης του δημόσιου βίου με δική τους συνυπευθυνότητα.
* Τι άλλο από έλλειψη ενσυναίσθησης μπορεί να κρύβεται πίσω απ’ το θράσος κάποιου να θέτει υπό κρίση την Παναγία των Τεμπών (η κυρία Καρυστιανού δια χειρός χρήστριας του Twitter), ή τον Πονεμένο Πατέρα (ο κύριος Πλακιάς δια στόματος δακρύζοντος Λαζόπουλου, καταχειροκροτούμενος από τον κωμικό και το κοινό του)
** Τα παραπάνω προσωπικά μου φέρνουν στο νου ξεκίνημα πανδημικής περιόδου, με το συλλήβδην μεταπολιτευτικό σκηνικό σε ρόλο …κανονικότητας, η επιστροφή στην οποία ορίζεται ως “de facto” αδύνατη.
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Εκ των υστέρων πάντως τα Τέμπη φαντάζουν σαν ένα τεράστιο group therapy, όπου μπορούν όλοι να βγάλουν το απωθημένο τους και να συνεχίσουν την πορεία τους ανενόχλητοι.
Δε θα το πιστέψεις αλλά …δε συμπαθώ καθόλου το συγκεκριμένο “ψυχοθεραπευτικό” κόνσεπτ! 🙂
Ούτως ή άλλως η αίσθησή μου είναι ότι αυτό το πράγμα θα πάει μέχρι τέλους = μέχρι τελικής πτώσης, στο μυαλό των βαρέως νοσούντων πάντα, της κυβέρνησης. Απλώς, επειδή για μένα ο ξένος δάκτυλος είναι δεδομένος,* το πράγμα θα αργήσει να ξεδιπλωθεί σε όλη του την έκταση, μέχρι να ξεκαθαρίσει κάπως το τοπίο σε Συρία (ιδίως) και Ουκρανία. Θα πρέπει επίσης να “ωριμάσει” το της δραπέτευσης του Κούλερμαν στην ΕυρωπαΪκή Ένωση, για το οποίο έχει αρχίσει να γίνεται ευρύτερα λόγος, και το οποίο ως πρόβλεψη (ούτε ο …Μάζης να ήμουνα!) έχω αναφέρει εδώ από τον πρώτο χρόνο της πανδημίας, βλέποντας πόσο αδίστακτο ήταν αυτό το ανθρωπάριο απέναντι στους “συμπολίτες του”, τους οποίους απέφευγε συστηματικά να προσφωνεί ως “Έλληνες”.
* Η φάση θυμίζει την εν μια νυκτί, μεταστροφή σύσσωμων των τότε μίντια εναντίον του …Κώστα Καραμανλή, aka “μπουχέσα” : άρχισαν ξαφνικά να ανακαλύπτουν σκάνδαλα σε ρυθμό πολυβόλου – το που οδηγήθηκε το πράγμα έχει γίνει αντιληπτό, από κάποιους τουλάχιστον.
Δεν έχω προσωπική εμπειρία, διάφοροι αυτόπτες όμως μού έχουν κατά καιρούς διηγηθεί σκηνές από group therapy sessions, οι οποίες έβγαζαν άφθονο γέλιο. Φαντάζομαι ότι για πολλούς θα είναι μια μορφή ψυχαγωγίας. Παρεμπιπτόντως κοίταζα προχτές με αφορμή το ουκρανικό συνεντεύξεις του Μάζη προ τριετίας, οι οποίες ομολογουμένως ήταν πολύ καλύτερες ποιοτικά και.. προφητικά σε σχέση με τις πρόσφατες. Ακόμα και τότε πάντως η ενασχόληση με τα “εθνικά θέματα” θόλωνε αναμφίβολα την κρίση του.
Ούτως ή άλλως, η οικουμενική τσογλανοπαρέα των “liberals” δεν πρόκειται να καταθέσει εύκολα τα όπλα (αρκεί να αναλογιστούμε τα trillions που έχουν επενδυθεί από κάποιους στο πουστολόι και την πράσινη ενέργεια για να βεβαιωθούμε γι’ αυτό).
Οπότε, ιδίως σε περιοχές του πλανήτης μας όπως η ΓΕλλάδα, όπου δεν έχει δρομολογηθεί ακόμα η μεταστροφή, θα δώσουν τα ρέστα τους.
Το θέμα είναι ότι άσχετα αν οι επιθυμούντες την ανατροπή του Μητστοάκη είναι, φαινομενικά …όλοι, λύση δεν προκύπτει ούτε κατά διάνοια απ’την ανατροπή : άλλοι είναι ακόμα χειρότεροι (ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ, τιμημένο) και άλλοι απλώς πολύ “λίγοι”. Εξ αυτού (δεν μπορεί η παραπάνω παρατήρηση να μην έχει γίνει από …παρατηρητικούς ξένους παράγοντες) και εξ άλλων “σημαινόντων” έχω οδηγηθεί στο συμπέρασμα ότι έχει προκριθεί από κάποιους ως αποτέλεσμα μιας παρτίδας συμφωνημένης από όλους, λύση τύπου Σαμαρά ας πούμε. Αλλιώς τί; ο …Βελόπουλος, που μιλάει για τα Τέμπη και δακρύζει; ούτε τα βιβλία του Παΐσιου δε μου είχαν ξινίσει όσο αυτό εδώ. Ο τύπος έχει αναδειχτεί σε πολιτικάντη τελευταίας διαλογής, ακριβώς όπως οι άλλοι.
Και ο “ξένος παράγοντας” ακόμα σηκώνει συζήτηση. Τα πράγματα πήγαιναν μια χαρά για την ακροδεξιά, τα eurolizards είχαν αρχίσει τις κωλοτούμπες κλπ κλπ, μέχρι που οι περιττές και αψυχολόγητες in your face παρεμβάσεις του 2nd Trump Administration προκάλεσαν backfire στα καλά του καθουμένου. Ακόμα και οι φίλα διακείμενοι προς τον Πρόεδρο έχουν πλέον second thoughts για θέματα που μέχρι πρόσφατα ήταν ξεκάθαροι.
“Έρχομαι να διαφωνήσω”. Εδώ ακόμα και τώρα, creatures τύπου Κάργια Κάλας επιμένουν στο ίδιο βιολί, όπως και ο κουραδο-Σολτς να πούμε, και από δίπλα διάφοροι Σουηδοί, Νορβηγοί και “μη χώρες” όπως οι Βαλτικές δημοκρατίες, που αισθάνονται την ανάσα της “αρκούδας” ξανά στο σβέρκο τους.
Αυτό που έχει δρομολογήσει imho ο σενιόρ Τραμπάκουλας, είναι το εξ αρχής σχέδιο των Αμερικανών “ως αναφορά” την Ουκρανία = η υποβάθμιση της Γερμανίας από “αφεντικό, ατμομηχανή κλπ.” σε “μια ακόμα χώρα” τη Ευρώπης. Εξ ου και η προώθηση Γαλλίας & Αγγλίας στη θέση της, ταις ευλογίαις Τραμπάκουλα (η προ προεδρίας καριέρα του Μακρόν ήταν τραπεζίτης στο Σίτι του Λονδίνου). Εν ολίγοις, και εδώ, όπως με το δίπολο Ρωσία – Κίνα, υπάρχει ένα είδος αντιστροφής των προτιμήσεων : η είσοδος των Γερμανών σε EU και ΝΑΤΟ in the first place, είχε αγρίως πριμοδοτηθεί απ’ τα Αμερικανά, πλην άλλων και ως αντίπαλο δέος στους “ατίθασους” Γάλλους (Ντε Γκωλ). Τώρα χρησιμοποούνται οι Γάλλοι εναντίον τους.
Η Γερμανία είχε ήδη αυτοκτονήσει από μόνη της επί Biden Administration. Επανειλημμένα επίσης ο Τραμπ έχει δηλώσει ότι δεν ενδιαφέρεται για την Ευρώπη, παρεκτός αν είναι να της πουλήσει αέριο και όπλα. Πόσο μάλλον για την Ελλάδα.
Σίγουρα θα προτιμούσε κυβερνήσεις που είναι περισσότερο του χεριού του, δεν είναι κάτι όμως που βρίσκεται ψηλά στον κατάλογο των προτεραιοτήτων του. Η μόνη ένδειξη αμερικανικού ενδιαφέροντος για την τύχη της Ευρώπης είναι οι έξαλλες παρεμβάσεις του Elon.
Εννοείται ότι η Γερμανία είχε αυτοκτονήσει, αλλά πώς; παίζοντας το διπλό ρόλο του στόχου, και του χρήσιμου ηλίθιου για την καταστροφή του.
Κατά τ’ άλλα μου φαίνεται ακραίο ο Τραμπάκουλας να μην ενδιαφέρεται για την Ευρώπη ως πελάτη για άλλα προϊόντα πλην των όπλων. Η ίδια η παρουσία του Ηλονάκια μαρτυρεί το αντίθετο, γιατί το μεγάλο παιχνίδι (το …game changer που λένε) δεν παύει να είναι το σχετικό με την AI.
Πιστεύω πως η δεδηλωμένη αδιαφορία του για την Ευρώπη – και οι πράξεις περιφρόνησης που τη συνοδεύουν – είναι ειλικρινής και κατανοητή από την πλευρά του. Το ενδιαφέρον του για την Ουκρανία είναι απλώς προκάλυμμα του ενδιαφέροντός του για τη Ρωσία. Σε περίπτωση που μπορούσε – λέμε τώρα – να την αποσπάσει από την αγκαλιά της Κίνας και να τη φέρει στα δικά του νερά, είμαι σίγουρος ότι δεν θα είχε κανένα πρόβλημα να της χαρίσει το μεγαλύτερο μέρος της Ευρώπης που θα μπορούσε να καταπιεί. Τοιουτοτρόπως θα συμπεριφερόταν και στην Τουρκία, σε περίπτωση που η τελευταία διευκόλυνε τα συμφέροντά του στη Μέση Ανατολή.
Συμφωνώ. Αλλά η ρωσική ατζέντα ξεφεύγει απ΄ τα όρια της Ουκρανίας, περιλαμβάνουσα ολόκληρη την πάλαι ποτέ “κομμουνιστική” Ευρώπη, ή εν πάση περιπτώσει μέγα μέρος της. Άρα για να τα ΄χει καλά με τον “κοντό” ο Τραμπακουλόπουλος,* πρέπει να του αναγνωρίσει ζώνες επιρροής, στο πλαίσιο μιάς νέας Γιάλτας, “όπως πολύ σωστά είπες”. Και δεν μπορεί φυσικά η ίδια η Αμερική να απεκδυθεί των παραδοσιακά δικών της ζωνών, άσχετα αν οι προτεραιότητές της βρίσκονται τώρα σε Ασία – Ειρηνικό. Εξ ου και θέλει να ξεμπερδεύει το συντομότερο, για να έχει το κεφάλι ήσυχο ως προς “τα του οίκου της”. Από κει πηγάζει η ανυπομονησία και το bullying των Trump, Musk etc προς διάφορες κατευθύνσεις.
* Στο πλαίσιο των συζητήσεων Αμερικακών – Ρώσων έχει τεθεί προοπτική εκ μέρους του Βλαδίμηρου …κοινών γεωτρήσεων / συνεργασίας των δύο χωρών στον Αρκτικό κύκλο. Πράγμα το οποίο είναι real game changer.
Γενικά συμφωνώ. Αρκεί να μην ξεχνάμε πως οι Αμερικανοί δεν είναι οι μόνοι στον κόσμο που απεργάζονται μεγαλόπνοα σχέδια ούτε απαραίτητα οι περισσότερο ικανοί να τα πραγματοποιήσουν. Απλώς οι άλλοι δεν τα διαλαλούν.
Ακριβέστατα. Ιδίως κάτι τύποι ιδιαίτερα πολυπληθείς, με “κίτρινο” δέρμα και σχιστά μάτια.