Ο εχθρός εντός των τειχών, στο πλαίσιο του επίμονα ασυμβίβαστου οπενμπορντεριανού πρότζεκτ.
Η επιλογή της συγκεκριμένης πόλης απ’ τους “επαναστάτες” – μίσθαρνα του Σόρος, είναι ενδεικτική της φύσης του ρόλου τους.
Μια ματιά στο μενού της συζήτησης, ιδίως στη “συντηρητική στροφή της νέας γενιάς με την διάχυση της νεοφασιστικής ιδεολογίας σε σχολεία και social media” δείχνει τι είναι αυτό που τους ανησυχεί : Η πιθανότητα ανατροπής του woke προγράμματος, η επάνοδος στις μεσαιωνικές εποχές των δυο φύλων και του γάμου ως ένωσης γυναίκας και άνδρα. Με άλλα λόγια, η απώλεια ελέγχου στους νέους, παραδοσιακά υποτελή τους πληθυσμιακή ομάδα, πιο ευαίσθητη κοινωνικά και πιο εκτεθειμένη στην υποβολιμαία προπαγάδα τους.
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Αν δεν ήταν υπερβολικά εύκολο, θα είχε πλάκα να γράψει κανείς ένα “λεξικό των κοινών τόπων” του αντιεξουσιαστικού χώρου (το “αντιεξουσιαστικού” είναι περιττό – ένας είναι ο “χώρος”!) αποσπάσματα του οποίου εμπεριέχονται στην ανωτέρω αφίσα: “αντιφασιστική”, “εκδήλωση” (οι γονείς τους το έλεγαν “μάζωξη”), “τσακίζεται” (απαραίτητο συμπλήρωμα ο “φασισμός”), “σε πόλεις και χωριά” (εναλλακτικά “στις γειτονιές”), “στέκι” (ακολουθείται συνήθως από το “αυτοοργάνωσης”), ακροδεξιά- check, παρακράτος – check.. Για να είμαστε δίκαιοι, τα ίδια πάνω κάτω διαπιστώνει κανείς και σε άλλους εναλλακτικούς χώρους και όχι μόνον αριστερούς.
Γενικότερα το λεξιλόγιο των “εναλλακτικών” είναι πολύ πιο τυποποιημένο από το καθημερινό λεξιλόγιο – χωρίς να λέει κάτι περισσότερο – ακόμα κι αν συνυπολογίσουμε την άλωση του τελευταίου από τη δημοσιογραφική αερολογία.
Ως “λεξικό των κοινών τόπων” (προχτές παρεμπιπτόντως ξεφύλλιζα το σχετικό πόνημα του Φλομπέρ) ορίζω το σύνολο των λέξεων και των εννοιών που δεν πηγάζουν τόσο από τη εμπειρία – συλλογική τε και ατομική – αλλά ως επί το πλείστον από την παπαγαλία.
Υποθέτω δε χρειάζεται να αναφέρω το ποσοστό στο οποίο συμφωνώ με τα παραπάνω (πολύ πάνω από το 100%). Πόσο μάλλον με την αναφορά στο Φλομπέρ : στο κείμενο “ΕΘΝΟΣ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΩΝ” (έναν απ’ τα πρώτους αντι-social media “λιβέλλους” που είχα γράψει στον ΗΧΟ απ’ τα early ’00s) αναφερόμουν στους “χρήστες” σαν σε ψηφιακούς Μπουβάρ και Πεκυσέ από το ομώνυμο βιβλίο, του οποίου coda αποτελεί τρόπον τινά το Λεξικό.
Το εντυπωσιακό (;) της υποθέσεως είναι πόσο εύκολα μια καρτούν ιδεολογία όπως η του “αντιεξουσιαστικού” χώρου (τα εισαγωγικά τονισμένα) αποτέλεσε σταδιακά κοινό τόπο για μάζες ανθρώπων, που μόνο ως αντιεξουσιαστές δεν σκέφτηκαν ποτέ να αυτοπροσδιορισθούν, μετατρέποντάς τους βήμα-βήμα σε “τέτοιους” …de facto, χωρίς να το υποψιάζονται. Το ρεύμα “στοργής και προδέρμ” του διαδικτυακού όχλου για τα νομιστεράκια του Ρουβίκωνα υπήρξε εύγλωττο μετά την αθώωση.
Δεν είναι καθόλου ασυνήθιστο – από τα 60s ως επί το πλείστον και μετά που κυριάρχησε η περίφημη “αντικουλτούρα” – κοινοί τόποι περιθωριακών ομάδων να υιοθετούνται από το “μέσο άνθρωπο”. Το σύγχρονο γυναικείο και αντρικό look για παράδειγμα (στις νεαρές ιδιαίτερα ηλικίες) προέρχεται από τους πρώην underground χώρους των ομοφυλοφίλων και της πορνείας. Τα “ρεμπέτικα” έγιναν “λαϊκά”, τα “μπλουζ” έγιναν “ροκ”.. Αντιστροφή των αξιών που θα έλεγε και ο Νίτσε.
Αργά ή γρήγορα η οργανωμένη μειοψηφία επιβάλλεται πάνω στην ανοργάνωτη πλειοψηφία.
Το εντυπωσιακό χωρίς ερωτηματικό πάντως, είναι οι κινητοποιήσεις αποκλειστικά για ζητήματα όπως τα Τέμπη και η Γάζα, τη στιγμή που η “χώρα” εκτελεί διπλή, ιλιγγιώδη διολίσθηση : αφενός στην αγκαλιά της μητέρας Τουρκίας, αφετέρου σε θέση de facto συμμετοχής στην ευρω-ρωσική “τελική αναμέτρηση” : Ελληνικά F-16 στέλνονται στη Ρουμανία για περιπολίες στον εναέριο χώρο της. Αυτό ενώ η EU ετοιμάζεται για καθιέρωση no fly zone πάνω από την Ουκρανία, πράγμα το οποίο μας φέρνει κατευθείαν σε collision course με το “Ξανθό Γένος”.
Εννοείται ότι η απόφαση έχει παρθεί από τον κύριο Κούλη …κατ’ ιδίαν. Ούτε κουβέντα στη Βουλή, ούτε ενστάσεις από πλευράς “αντιπολίτευσης”.
Δεν ξέρω αν θυμάσαι την αγωνία μου – όχι ένα καθημερινό συναίσθημα για μένα – πριν τις τελευταίες εκλογές μπροστά στο ενδεχόμενο να ξαναβγεί ο Μητσοτάκης. Ε λοιπόν η αγωνία τώρα δικαιώνεται!
Αμ δε τη θυμάμαι… Το εφιαλτικότερό μας πρόβλημα είναι ότι …και οι υπόλοιποι, μηδενός εξαιρουμένου, και πάντως μηδενός εξουσίαν διεκδικούντος, είναι εξ ίσου μαριονέτες ή και περισσότερο. Μιλάμε ότι οι τύποι μας πάνε κανονικά για φούντο, …τοις Κάργια ρήμασι πειθόμενοι.
Ως προς την επισήμανσή σου ότι “το ίδιο συναντά κανείς και σε άλλους εναλλακτικούς χώρους” couldn’t agree more : προχτές μόλις διάβαζα στον …ροκ προμαχώνα in.gr, ότι …”οι The Jesus and Mary Chain μπορούν να υπερηφανεύονται πως άλλαξαν για πάντα την πορεία της εναλλακτικής μουσικής με το επιδραστικό ντεμπούτο Psychocandy του 1985. ” Αυτό με αφορμή τις επερχόμενες εδώ συναυλίες τους. Θέλω να πω, πόσο πιο ignorant και pathetically boring μπορεί να γίνει κάποιος “γράφοντας για μουσική” ας πούμε;
Παρά τις γλαφυρές περιγραφές της μουσικής των JAMJ από τον “εναλλακτικό” μουσικό τύπο της εποχής, ποτέ δεν κατάφερα να ολοκληρώσω την ακρόαση του περιβόητου Psychocandy. Βασικά 2-3 τραγούδια τους έχω ακούσει όλα κι όλα κι αυτά μισά. Κλασική για μένα περίπτωση ερήμην αξιολόγησης διά της μεθόδου της τηλεπάθειας. Κατά την
ατεκμηρίωτη λοιπόν προσωπική μου άποψη άλλη μία υπερεκτιμημένη βρετανική πατάτα.
Έχει ένα δίκιο πάντως ότι “άλλαξαν για πάντα την πορεία της εναλλακτικής μουσικής”.. Προς το χειρότερο!
Το περί χειρότερου ισχύει : οι κιθαρούλες με τις οποίες επικάλυπταν τις παιδαριώδεις μελωδίες τους οι JAMC ήταν το ακριβές αντίστοιχο των καλογυαλισμένων παραγωγών της εποχής που τους γέννησε. Με άλλα λόγια, η …επίσης καλογυαλισμένη με fake σκοτεινές αποχρώσεις, “εναλλακτική πρόταση” στα συνθεσαϊζεράκια και το guitar chorus των mid-80s. Κλασική περίπτωση αυτού που λέμε “το σύστημα επιλέγει τους σύμμαχους, αλλά και τους εχθρούς του” (…ή μάλλον τους κατασκευάζει). Για να μη μιλήσουμε για τις θλιμμένες μπουλόφατσες, τα ξασμένα μαλλάκια και τα μαύρα ρουχαλάκια.
Οι τύποι ήταν το ανέκδοτό μου της περιόδου. Το ότι διάφοροι όπως οι, τραγικά ανώτεροι αυτών, Pixies τους ανέφεραν ως πηγή έμπνευσης δε βοηθούσε.
Καλά έμπνευση μπορεί κανείς ναντλήσει από παντού. Θυμάμαι μια συνέντευξη του Eno στην οποία υποστήριζε ότι κατά καιρούς έγραφε μουσική αφού πρώτα είχε παρακολουθήσει σαπουνόπερες της οκάς κλαίγοντας μπροστά στην τηλεόραση.
Στην …τεκμηριώνω ό,τι ώρα θέλεις! 😊 Το “πόρισμά μου” όταν τους είχα ακούσει τότε (“αναγκασμένος” από το παραλήρημα διαφόρων) ήταν : “Τσιγκολελέτες με fuzz”. Η πλάκα είναι ότι η αποδοχή του συγκεκριμένου γκρουπ είναι από τις πλέον ομόφωνες στην ιστορία. Και διατυπωμένη πάντα με τις ίδιες ηλίθιες κοινοτοπίες. “η πιο σημαντική rock’n’roll μπάντα στον πλανήτη” και τα τοιαύτα. Εν τω μεταξύ, μια προς μια οι λέξεις / φράσεις που “επιλέγουν” οι περί τη μουσική τυρβάζοντες εν Ελλάδι κουβαλάει αυτή την αηδιαστική αύρα φετιχισμού και τζαμπαμάγκικης βλακείας και αυταρέσκειας. Στοιχεία που παραμένουν αναλλοίωτα, εντύπωσή μου είναι, απ’ τα late ’90s – early ’00s.
Ή πάλι μπορεί να έχεις εμπνευστεί – κατά τα λεγόμενά σου τουλάχιστον – από τα καλύτερα πρότυπα και το αποτέλεσμα να είναι μια μαλακία και μισή. Που είναι πιθανότατα και η περίπτωση των JAMJ.
Fact! Άσε που μπορείς ξεκινώντας από ένα θεματάκι, παιδαριώδες itself, να γράψεις με βάση αυτό της Παναγιάς τα μάτια (το είχαν αναγορεύσει σε επιστήμη ο κλασικοί ας πούμε).
Ξαναδιαβάζοντας εντωμεταξύ με το πρωινό μου τσάι – γιατί χτες τα διάβαζα και απαντούσα στο δρόμο – τα σχόλιά σου για τους.. JAMJ, θυμήθηκα χαμογελώντας ότι ούτε το “λογοπαίγνιο” του ονόματός τους είχα καταφέρει ποτέ να συγκρατήσω. Jesus and Mary Jane τo διάβαζα πάντα, ενώ δεν είχε καν χρειαστεί να το πω σε κανέναν. Τώρα που το σκέφτομαι, είναι δεκαετίες που έχει να πέσει στην αντίληψή μου οποιαδήποτε μνεία τους anywhere. Ούτε είχα κανένα “εναλλακτικό” φίλο που να τους άκουγε back in the day. Έχω την αίσθηση ότι μετά την επιτυχία του πανκ, οι Άγγλοι δημοσιογράφοι ψαχνόντουσαν μανιωδώς με “σκηνές”, “επαναστάσεις” και “σωτήρες” του ροκ.
Ως προς τους Jesus etc την ίδια και λιγότερη “γνώση” επί του θέματος θα είχα, αν λόγω υπερβάλλοντος ζήλου με το περιοδικό δεν φρόντιζα απ’ τα ’90s να καλύψω το όποια “κενά” είχα δικαιολογημένα αφήσει.
Ως προς τους “σωτήρες του ροκ”, είναι ακριβώς όπως το λες, απλώς αυτό ίσχυε …και πριν το πανκ. οι Άγγλοι μουσικοί δημοσιογράφοι (ο Θεός να τους κάνει, όπως και τους περισσότερους Έλληνες) ήταν πάντα από τους σοβαρότερους υποψήφιους για τον τίτλο του “τέλειου μαλάκα”. Οι περισσότεροι στα early-mid ’70s διερρήγνυαν τα ιμάτιά τους για την “προδοσία στις λαϊκές ρίζες” και τα “παραφουσκωμένα εγώ” του progressive. Όταν είχε βγει το The Lamb Lies Down On Broadway τα έντυπα μλούσαν περί …μεγαλόσχημου και πομπώδους άλμπουμ. Αργότερα με το πανκ, από τη νέα τότε φρουρά ηλιθίων “δημοσιογράφων” διάβαζες ότι στις συναυλίες των Genesis το ακροατήριο βρισκόταν σε …κωματώδη κατάσταση (μιλάμε για συναυλίες που τελείωναν, την περίοδο εκείνη, με το “Afterglow”).
Το last straw που λένε, για μένα ήταν το άρθρο ενός θρασύπουστα σε κωλοφυλλάδα των early ’80s (NME, Melody Maker δε θυμάμαι) για τη ναρκισσιστική μεγαλομανία του …Peter Hammill. Κάπου εκεί αποφάσισα ότι αρκετά λεφτά είχα ξοδέψει – ξαναδιάβασα αγγλοαμερικάνικη φυλλάδα του είδους ως “δημοσιογράφος” πλέον, στα ’90s.
Αν με βλέπεις επίσης τελευταία ταπί και ψύχραιμο με το Μητσοτάκη, ο λόγος δεν είναι ότι αλλαξοπίστησα εγώ ή ότι ο Κούλης άλλαξε προς το καλύτερο. Η αγωνία μου μπροστά στην προοπτική της επανεκλογής του και η απελπισία μου μετά την τελευταία είναι ως γνωστόν well documented. Φώναζα και ξαναφώναζα σαν τρελός προς πάσα κατεύθυνση ότι κάτι ανεπανόρθωτα κακό θα συμβεί, χωρίς να ιδρώνει το αυτί κανενός. Κι ας είχα πέσει μέσα σε χίλιες προβλέψεις, ενώ αυτοί σε καμία. Τελικά κατάλαβα ότι το πρόβλημα δεν είναι ο Μητσοτάκης, αλλά ο κόσμος τον οποίο τόσο επιτυχημένα εκφράζει. Και τα παράτησα. Τώρα δεν ιδρώνει το δικό μου αυτί. Και δεν μιλάω εκ του ασφαλούς. Η διακυβέρνησή του δεν με ζημιώνει απλά σε πρακτικό – let alone “εθνικό” – αλλά σε καθαρά προσωπικό επίπεδο.
Κατά τη γνώμη μου τo “δεν υπάρχει εναλλακτική” δεν αποτελεί δικαιολογία κι ας είναι απόλυτα δικαιολογημένο. Αφού όλοι το ίδιο είναι, ας μην ψηφίσουν κανέναν. Και τότε ίσως υπάρξει εναλλακτική.
Που λέει ο λόγος δηλαδή. Τίποτα δεν πρόκειται να υπάρξει. Κουβέντα να γίνεται.
Ως προς το Μητσοτάκη, όταν έρχεται η στιγμή, τέτοιες περιπτώσεις αποβάλλονται αυτόματατα, με την ίδια νομοτέλεα που βάζεις το χέρι στο πονεμένο σημείο.
Το θέμα είναι ότι αν δεν ξέρεις τι να κάνεις παρακάτω, η ανακούφιση, αν υπάρχει καν, κρατάει δευτερόλεπτα.
Εν πάση περιπτώσει επειδή όντως είναι νομοτέλεια, πρέπει να ξεκουμπιστεί. Αλλά για χάρη κάποιου Βελόπουλου ας πούμε. Αλλιώς …”Ανδρουλάκης”, “Φάμελλος” (δεν το πιστεύω ότι αναφέρω καν αυτά τα ονόματα, όπως και το …) “Κασσελάκης”, είναι καλλιτεχνικά ψευδώνυμα του Κούλη.
Απο την πλευρά μου πιστεύω ότι δεν υπάρχει ελπίδα για τη “συγκεκριμένη” χώρα, και ότι καλό είναι κάποιος να το ξέρει – να μη είναι δηλ. αιθεροβάμων. Αλλά και να μη ξεχνάει εξ αυτού το καθήκον να κάνει ό,τι περνάει απ’ το χέρι του. Εν πάση περιπτώσει, μ’ αυτό το “ρομποτικό” τρόπο λειτουργώ εγώ.
Να ξεκαθαρίσουμε καταρχήν ότι αλλαγή προς το καλύτερο εν μία νυκτί αποκλείεται. Όχι μόνο στην χώρα μας, αλλά και στην Αμερική ακόμα, όπου καλλιεργούνται ανάλογες προσδοκίες. Οι χώρες που ανέβηκαν πραγματικά τον ανήφορο τις τελευταίες δεκαετίες, το έκαναν αργά, σταθερά, χωρίς να πτοούνται από τις θυσίες που απαιτήθηκαν και από τις λοιδορίες των πορφυρογέννητων. Σε μας ειδικότερα υπάρχει μια σταθερή κατάβαση από το κακό στο χειρότερο, η οποία μάλιστα δεν γίνεται καν αντιληπτή ως τέτοια. Το πρόβλημά μας δεν είναι ούτε η Τουρκία ούτε η Ευρωπαϊκή Ένωση ούτε η Αμερική. Το πρόβλημα είμαστε – για να χρησιμοποιήσω κι εγώ μια πολιτική κοινοτοπία – εμείς.
Εμείς είμαστε η αιτία του προβλήματος, αλλά αυτό είναι η Τουρκία και η ΕΕ. Θα μου πεις, και η αιτία του προβλήματος …πρόβλημα είναι. 😊
Αυτό που εννοώ είναι ότι η αίσθησή μου απ’ τον κόσμο είναι αυτή μιας γενικευμένης μανιακής κατάστασης με ό,τι αυτή συνεπάγεται. Αν συνδυάσουμε αυτήν με τη συστηματική υποβάθμιση του general IQ, το φτώχεμα των παραστάσεων, την τύπου “ποδοσφαιρικού θρίλερ” προσέγγιση όλων των θεμάτων κτλ. κτλ. δεν βλέπω από που μπορεί να προκύψει, έστω και step-by-step μια αλλαγή προς το καλύτερο. Είναι σαφές ότι το μόνο “αισιόδοξο” σενάριο περνάει αναγκαστικά από ένα άνευ προηγουμένου σοκ, από εμπειρία δηλ. καταστροφής μεγάλης κλίμακας.
Εν τω μεταξύ, συναισθανόμενος το μάταιον της υποθέσεως έχω πάψει να παρακολουθώ στενά τα τεκταινόμενα στη διεθνή σκηνή. Μάταιον σε επίπεδο δικής μου κειμενογραφίας δηλ., γιατί από πλευράς ενημέρωσης …business as usual. Ως εκ τούτου απορώ και εξίσταμαι (σαν κλασικός ηλίθιος) με τους “Ευρωπαίους εταίρους” : αντιμετωπίζοντας σαν εφιάλτη τη “Ρωσία του Πούτιν” ετοιμάζουν μια απίστευτη κούρσα εξοπλισμών και δισεκατομμυρίων, με επικεφαλής τη fuckin’ Γερμανία. Η οποία, δια στόματος νέου καγκελάριου, δηλώνει έτοιμη να δημιουργήσει το μεγαλύτερο στρατό στην Ευρώπη. Θέλω να πω …είμαι ο μόνος που κάνει ένα συγκεκριμένο συνειρμό; υπάρχει άλλος συνειρμός να κάνει ένας φυσιολογικός άνθρωπος;
Οι ομοιότητες της παρούσας περιόδου με την περίοδο του Μεσοπολέμου είναι τόσες πολλές καί τόσο κραυγαλέες, που μόνο ένας ιστορικά τυφλός θα μπορούσε να τις παραβλέψει. Ας ελπίσουμε τουλάχιστον η κατάληξη να είναι αυτή τη φορά διαφορετική. Διαφορετική προς το καλύτερο δηλαδή – whatever that means. Γιατί μπορώ να φανταστώ ουκ ολίγες εκβάσεις προς το χειρότερο.
There’s a slight problem here : H “ιστορική τυφλότητα” αποτελεί σήμα κατατεθέν της εκτός τόπου και χρόνου (as in “virtual”) εποχής μας, με τα τεκταινόμενα να παρακολουθούνται σαν συναρπαστικό θρίλερ στην τηλεόραση.
Η επωδός με την οποία κλείνει το 90% των σχετικών ρεπορτάζ : “Ένα πάντως είναι σίγουρο. Δεν πρόκειται να πλήξουμε”.