Ο ανεπαρκής πολιτικά βουλευτής της ΝΙΚΗΣ, απέναντι στην “κλασική” ομάδα ανεκδιήγητων που υποδύονται τους δημοσιογράφους, καταλήγει συμπαθής, νομοτελειακώ τω τρόπω.
Αρκεί όμως να ακούσεις τις ιαχές του διοπτροφόρου εξαμβλώματος, και τις φρικαλεότητες του μόνιμα ασυνάρτητου host της εκπομπής, για να νοσταλγήσεις το ύφος του President Trumpakulas, όταν απευθύνεται στο “δημοσιογραφικό” συνάφι.
Να πούμε κι εμείς μια “γνώμη”, κι ας πέσει στο γιαλό: η τάση των γυναικών προς την ανεξέλεγκτη γονιμοποίηση, με το όραμα μιας άμβλωσης δίκην ασφαλούς καταφυγίου (η οποία άμβλωση αποτελεί “αναφαίρετο δικαίωμά τους”, μια και, τί άλλο είναι το έμβρυο αν όχι παράρτημα του δικού τους σώματος;) αποτελεί υποπερίπτωση σε μια διαδικασία ανεξέλεγκτης φθοράς της υγείας όλων μας, μέσω σειράς συνηθειών, με ασφαλές καταφύγιο το στοργικό ενδιαφέρον των Big Pharma και της ιατρικής κοινότητας. Τόσο στοργικό, που ουδείς βγάζει τσιμουδιά πχ. για θέματα διατροφής, περιμένοντας τις συνήθειες να “παράξουν αποτέλεσμα” ώστε να αναλάβει δράση. Συνήθως όταν είναι αργά.
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Είναι αστείο πάντως να βλέπεις τόσο τους “ανθρωπιστές” όσο και τους “δικαιωματιστές” να μετέρχονται μεταφυσικά επιχειρήματα. Οι πρώτοι θέλουν απλώς φθηνό εργατικό δυναμικό και τροφή για τα κανόνια, ενώ οι δεύτεροι – γιατί δεν είναι μόνο γυναίκες – να γαμιούνται ανεξέλεγκτα χωρίς να δίνουν λογαριασμό σε κανένα. Όλα τα υπόλοιπα κατά τη γνώμη μου είναι αμπελοφιλοσοφίες εκ του πονηρού.
Από τη στιγμή πάντως που κάποια θέλει να ρίξει το μωρό της, προφανώς δεν είναι κατάλληλη να το μεγαλώσει.
Όταν σκοτώνεις ένα έμβρυο ή ένα βρέφος, δεν σκοτώνεις τόσο μια ύπαρξη όσο μια δυνατότητα. Για μένα είναι πολύ σημαντικό, but others think otherwise.
Ως προς τους “ανθρωπιστές” και τους “δικαιωματιστές” συμφωνώ απολύτως. Ο πολιτευτής του βίντεο γίνεται συμπαθής αποκλειστικά από το ποιοι είναι απέναντί του.
Το ότι η γυναίκα που θέλει να ρίξει το μωρό δεν είναι κατάλληλη να το μεγαλώσει είναι πιθανότατο, όχι όμως και δεδομένο : παρασυρμένη απ’ το συρμό μπορεί να μυρηκάζει διάφορα που δεν έχουν αληθινή απήχηση μέσα της. Και δεν αποκλείεται ένα ποσοστό γυναικών από αυτές που διεκδικούν το δικαίωμα στην έκτρωση, αν “παρ’ ελπίδα” βρίσκονταν με το νεογέννητο στα χέρια, όχι μόνο να το μεγάλωναν, όχι μόνο να το αγαπούσαν, αλλά και να αναστέναζαν με ανακούφιση αναλογιζόμενες τί ετοιμάζονταν να κάνουν.
Αυτά βεβαίως υπό φυσιολογικές συνθήκες. Γιατί υπό τις παρούσες, και εδώ είναι το πάπλωμα του καυγά : “υπέρτατο εμπόδιο” για την κοινωνική ευρρυθμία αποτελεί η εμπλοκή της γυναίκας σε υποθέσεις όπως η μητρότητα και, θου Κύριε, ο γάμος, πριν φροντίσει τα της επαγγελματικής ανέλιξής της. Όχι τυχαία, στα σχέδια των globalists (από αρχές 20ου αιώνα μέχρι σήμερα), περίοπτη θέση έχει η απελευθέρωση της γυναίκας από “στερεότυπα” όπως τα παραπάνω.
Για μένα πάντως είναι άλλο ένα εισαγόμενο αμερικάνικο πρόβλημα, με όλες τις γνωστές “άσπρο-μαύρο” ακρότητες που χαρακτηρίζουν τα τελευταία χρόνια την πολιτική σκηνή της χώρας αυτής. Για τις περισσότερες άλλες χώρες το ζήτημα είναι στο μέτρο του δυνατού λυμένο με τον α’ ή β’ τρόπο ή τέλος πάντων δεν έχει αποκτήσει την τερατώδη συμβολική διάσταση που απέκτησε στην Αμερική.
Αμερικάνικη εισαγωγή είναι πράγματι. Όπως και το “χάπι” βέβαια, και η σεξουαλική απελευθέρωση και ο φεμινισμός, και το “ΛΟΑΤΚΙ κίνημα”. Άπαξ και βγει το τζίνι απ’ το μπουκάλι κτλ. κτλ.
Πάντα υπήρχαν ανεπιθύμητες εγκυμοσύνες, και πάντα υπήρχαν γυναίκες που έρριχαν το παιδί με τις γνωστές “προεπιστημονικές” μεθόδους. Η ρεαλιστική αντιμετώπιση του θέματος (εξ ορισμού οριακά δυσάρεστου) συνίστατο στην υπαγωγή του στο ευρύτερο concept του “life sucks”.
Αλλά όντως, το θεατρινίστικο American oriented vibe που διεισδύει παντού (η τελική έφοδος γίνεται υπό το λάβαρο των social media) τείνει να μετατρέψει όλο τον κόσμο, ακόμα και ανθρώπους ακραία δυστυχείς, σε καραγκιόζηδες.
Η πιο σωστή δήλωση που άκουσα για τις εκτρώσεις είναι αυτή της Αλεξάνδρας Παλαιολόγου που σε ερώτηση “δημοσιογράφου” για αυτό που είπε ο Σερβετάλης , άστοχα για εμένα καθώς πρέπει να προσέχεις τι λες και πότε, ότι το πετάς το παιδί και εννοούσε μεταφορικά, η απάντηση της ήταν “και εάν έχει σύνδρομο down τι κάνεις;” για να λάβει ως απάντηση μία νεκρική σιγή!