Πέρα από το ενδιαφέρον της συζήτησης [“το Άρι” είναι πιο ανθρώπινο απ’ ότι στο προηγούμενο βίντεο – προσωπικά το άτομο μου είναι μάλλον συμπαθές] το καίριο για μένα είναι ο ρόλος στην υπόθεση ανθρώπων όπως ο ψυχίατρος – ψυχοθεραπευτής κύριος Παπαδημητριάδης.
Ο ίδιος θεωρεί ίσως ότι ο κόσμος που τον παρακολουθεί έχει μνήμη χρυσόψαρου. Σε οποιαδήποτε περίπτωση, έχει αυτοπαγιδευτεί ένα χρόνο πριν, κυκλοφορώντας το βίντεο που μπορεί να δει κανείς σ’ αυτό το post με τίτλο ΠΥΡ ΣΤΟ ΤΟΞΙΚΟ ΑΡΣΕΝΙΚΟ
Παρακολουθώντας το γίνεσαι μάρτυρας δαιμονοποίησης του “αρσενικού κώδικα”, η οποία παίρνει τις πιο απίστευτες προεκτάσεις, περιλαμβάνοντας ακόμα και την …άρνηση των εμβολίων. Ο επιστήμων ολοκληρώνει με την προτροπή να πυροβολούμε στο γόνατο τον αρσενικό [κώδικα] όπου τον συναντάμε.
Σήμερα ο κύριος Παπαδημητριάδης διαρρηγνύει τα ιμάτιά του, επιστημονικώ τω τρόπω πάντα, νιώθοντας ίσως δικαιωμένος για τις προειδοποιήσεις του.
Προσωπικά δεν ξέρω τι υπέρβαση να κάνω, για να πιστέψω ότι δεν υποψιάζεται το αυτονόητο : ότι για αίσχη όπως αυτά στη Θεσ/νίκη έχει ευθύνη και ο ίδιος.
Στο μικρό όργιο διαμαρτυριών για τη συνέντευξη που έχει αναρτηθεί στο Twitter, o ψυχίατρος απαντάει στερεότυπα : “που βρίσκετε τόσο μίσος μέσα σας;”
Το “επιστημονικό σινάφι” του κυρίου ΔΠ ενέτασσε την ομοφυλοφιλία στη λίστα των ψυχικών διαταραχών μέχρι τα early – middle ‘70s. Η αφαίρεση της απ΄αυτήν ήταν πολιτική απόφαση στον απόηχο του civil rights movement. Το ίδιο πολιτική απόφαση ήταν βεβαίως η …ένταξή της κατ’ αρχήν.
Η ατζέντα που εξυπηρετεί σήμερα το ψυχιατρικό ιερατείο επιτάσσει την ενσωμάτωση στην εν λόγω λίστα δοξασιών όπως ότι τα φύλα είναι 2 και όχι 164. Και, μεσοπρόθεσμα, στην κατηγορία των επικίνδυνων ψυχοπαθών, όσους επιμένουν να ζουν τη ζωή τους ακολουθώντας τον “τοξικό αρσενικό κώδικα”.
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
It’s that psycho phenomena that the people and groups who think masculinity is toxic are the ones who exhibit toxic ideas and behavior. I have a feminist friend who went through three marriages to effeminate girly men who were abusive. She finally wised up and married a masculine man who oozes what the haters would consider toxic masculinity from every pore in his body. My friend has been married to that toxic man for many years, and is as happy as can be.
I agree 100% plus with what you say. In fact, I couldn’t express my real feelings about today’s feminists without putting the blog in danger. 😇
The whole thing is no different than the “Torches Of Freedom” campaign, back in the ’20s, orchestrated by Edward Bernays about woman’s emancipation through smoking.
Να είναι σύμπτωση εντωμεταξύ ότι το περιστατικό έλαβε χώρα λίγο μετά την υπερψήφιση του νόμου περί γάμου ομοφυλοφίλων? Δε νομίζω να ήταν η πρώτη φορά που τα παιδιά βγήκαν βόλτα επιδεικνύοντας την ιδιαιτερότητά τους. Ούτε οι διώκτες τους μου φαίνεται να γνωρίζονταν όλοι μεταξύ τους.
Να σου πώ. Μετά από καταγεγραμμένα ιστορικά γεγονότα όπως η ανατροπή του Μοσαντέκ [Περσία, δεκαετία ’50] μετά από “παλλαϊκές διαδηλώσεις” που ήταν πληρωμένες από τη CIA [η ίδια το παραδέχτηκε άμα τη παρελεύσει ευλόγου διαστήματος] τίποτα δεν πρέπει να μας εκπλήσσει. Εδώ στο Αμέρικα υπάρχει επίσημα φίρμα με όνομα “Crowds On Demand”, ας πούμε.
Κι αν απλώς η εκ των άνω και με το στανιό επιβολή και εισβολή των ομοφυλόφιλων κλπ σε θέματα οικογένειας τελικά ενίσχυσε τη λαϊκή προκατάληψη εναντίον τους?
I mean, οι ανωμαλίες του μέτρων κατά του κορωνοϊού και των κυρώσεων εναντίον της Ρωσίας θεωρήθηκαν φυσιολογικές από τον κόσμο, επειδή παρουσιάστηκαν ως αναπόφευκτες θυσίες για το ευρύτερο καλό. Εδώ δεν υπήρξε καμία πειστική δικαιολογία, κανένα υποτιθέμενο κοινό καλό εκτός από το καπρίτσιο μιας ανυπόληπτης μειοψηφίας. Μέχρι και η επίσημη εκκλησία σήκωσε κεφάλι απέναντι στο κράτος για πρώτη φορά μετά την περίοδο της εικονομαχίας.
Για το ότι “η με το στανιό επιβολή ενισχύει τη λαϊκή προκατάληψη”, ούτε λόγος. Εξ ου άλλωστε και θεωρώ άτομα όπως ο …ψυχίατρος που “συζητάει” με “το Άρι” [προσπαθώντας να του εκμαιεύσει διάφορα] φέρουν τεράστια ευθύνη.
Νομίζω ότι η παρατήρησή σου για το ευρύτερο καλό και την ανυπόληπτη μειοψηφία είναι αξιοσημείωτα λεπτοφυής, αλλά και παρήγορη. Φοβάμαι βέβαια, και πώς να μη φοβάμαι, ότι είναι too good to be true για πληθυσμούς όπως αυτοί εδώ.
Το pattern πάντως είναι ευδιάκριτο και σε άλλες περιπτώσεις : τα ίδια τα μέτρα για τον κορωνοϊό δεν ήταν παρά διαταγές συμμόρφωσης της κοινωνίας ως συνόλου με μέτρα που θα έπρεπε να αφορούν αποκλειστικά μια μειονότητα [ευάλωττων]. Και εδώ ισχύει δηλ. η επιβολή όρων της μειοψηφίας στο σύνολο. Μετατρέποντας άλλωστε φαινόμενα όπως τα ανωτέρω σε θεωρητικό σχήμα, πού αλλού οδηγούμεθα αν όχι στον Σμιτ, τον Αγκάμπεν και τη μετατροπή της εξαίρεσης σε κανονικότητα.
Τώρα, ως προς τα υγειονομικά το πράγμα μεταπλάθεται εύκολα σε οικουμενικό κίνδυνο μέσα από πανδημικούς δείκτες. Δεν είναι όμως το ίδιο εύκολο να πειστεί κάποιος ότι πρέπει να τρώει στη μάπα διαλέξεις περί “διεμφυλικών” [ένα ανθυποποσοστό τοις εκατό] που η προστασία των δικαιωμάτων τους έγινε ξαφνικά προτεραιότητα, ή τους ίδιους τους “διεμφυλικούς”, drag queens etc να δίνουν διαλέξεις σε δημοτικά σχολεία. Άσε τα λεσβιο/πουστοπαντρολογήματα : Τις πράλλες διάβαζα τη συνέντευξη μιας “σημαντικής ΛΟΑΤΚΙ προσωπικότητας” [διάσημης για τη συμμετοχή της στο master chef] η οποία αφού μας καθησύχασε ότι η σχέση της βρίσκεται σε πολύ καλή φάση, έσπευσε να δώσει ένα απλώς συγκρατημένο thumbs up στο νομοσχέδιο, καθώς γι’ αυτήν δεν είναι αρκετό : θέλει να σταθεί στην εκκκλησία ντυμένη νυφούλα.
Όσο το σκέφτομαι τόσο πιο πιθανό είναι να έχεις δίκιο.
Ως προς την εκκλησία πάντως, κατόπιν εορτής, δεν ξέρω αν είχε και άλλη επιλογή. Εδώ έφτασε να διακυβεύεται η ουσία της ύπαρξής της. Είναι απίστευτο κάποιοι να θελουν να γίνουν αποδεκτοί στους κόλπους ενός σώματος με το έτσι θέλω, παραβιάζοντας τους βασικούς του κανόνες, και να διαμαρτύρονται που δεν τους δέχεται. Η επόμενη παραχώρηση δηλ. ποια θα ήταν; να βρίζεις το Χριστό και την Παναγία μέσα στο ναό ας πούμε;
Ακριβώς. Η θρησκεία εξάλλου δεν είναι απλώς ένα σύνολο αυθαίρετων εντολών, αλλά ένας τρόπος ζωής προσαρμοσμένος στις διαχρονικές ανάγκες του εκάστοτε λαού, η αυτοσυντήρηση του οποίου απειλείται ακριβώς από την επιβολή της εξαίρεσης ως κανόνα. Κι εδώ μιλάμε για εξαίρεση που αντιτίθεται στην αυτοσυντήρηση καθεαυτήν.