Μπορεί κανείς να εξαιρέσει εδώ (screen shot, πάνω) την αναφορά στα οικονομικά σαν ένα, μετά βίας διακρινόμενο, ομφάλιο λώρο με την πραγματικότητα.
Από κει και πέρα βρίσκεσαι μπροστά σε “μαγική εικόνα”, προϊόν deep fake διαδικασίας ενημέρωσης. Δεν έχει σημασία αν στη βάση βρίσκεται ο κλασικός “δημοσιογραφικός” ραντανπλανισμός, ή η ανάγκη εξυπηρέτησης συγκεκριμένης ατζέντας. Σε οποιαδήποτε απ’ τις περιπτώσεις, το μήνυμα είναι εκεί, έτοιμο προς κατάποση :
Η ασφάλεια και η κλιματική αλλαγή αποτελούν …μείζονες κινδύνους, στο πλαίσιο του concept : “δημιουργούμε εκ του μη όντος ένα ζήτημα – φανταστικό ή πραγματικό δεν έχει διαφορά μια και, ως κατασκευαστές, είμαστε και οι διαχειριστές του. Εν συνεχεία προωθούμε ως ‘λύση’ ένα σχέδιο το οποίο, χωρίς τη βοήθεια του …ζητήματος, θα προκαλούσε τεράστια αντίδραση. Εθίζουμε έτσι το κοινό στη ‘λύση’, ώστε να την αποδέχεται ως καθεστώς και όταν το ζήτημα έχει εκλείψει”.
Αν η ασφάλεια και η κλιματική αλλαγή (αλλά και οι …οικονομικές προκλήσεις, for that matter) προσφέρουν το αναγκαίο υπόβαθρο των κατασκευασμένων απ’ τα διευθυντήρια κινδύνων, ο …αληθινός εφιάλτης για το in.gr δε είναι άλλος απ’ τη μόνη πιθανή διέξοδο : επέλαση ακριβώς, των ακροδεξιών κομμάτων. Τα περισσότερα απ’ τα οποία δεν είναι καν ακροδεξιά με την παραδοσιακή έννοια, αλλά και να ήταν δε θα είχε σημασία : προτεραιότητα για ένα όχημα που πάει κατευθείαν στο γκρεμό είναι να στρίψεις το τιμόνι…
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Ο Κονδύλης ονόμαζε τη σύγχρονη δημοκρατία δυτικού τύπου “μαζική δημοκρατία”. Κατά τη γνώμη μου όμως ο χαρακτηρισμός αυτός δεν είναι ιδιαίτερα διαφωτιστικός. Καλύτερα μου φαίνεται ότι θα της ταίριαζε το “καταναλωτική δημοκρατία”. Όσο υπάρχουν δηλαδή λεφτά για πέταμα, είμαστε όλοι δημοκράτες. Όταν αρχίζει να σώνεται το παραδάκι, αρχίζουμε κι εμείς να καλοβλέπουμε τη δικτατορία.
Η μαζικότητα, φαινόμενο που αφορά στην κουλτούρα και φυσικά στη “δημοκρατία” ως τμήμα αυτής, είναι αλληλένδετη με τον καταναλωτισμό. Δεν είμαι καθόλου σίγουρος ότι οι άνθρωποι “κάποτε” ήταν παραδόπιστοι όσο είναι σήμερα. Ο πατέρας μου, μου διηγιόταν ότι σε περιόδους μαύρης φτώχειας, στη Βέροια όπου μεγάλωσε, έξω απ’ όποιο σπίτι πέρναγες, άκουγες τον κόσμο να τραγουδάει. Η “μαζικοποίηση” είναι μια διαδικασία που “χοντραίνει” τα πάντα, εξαφανίζοντας το νόημα, την αίσθηση των πραγμάτων, και βάζοντας στη θέση τους στατιστικά μεγέθη. Το βλέπει κανείς παντού, και φυσικά στην όντως επίβουλη (άσχετα με το πόσο αξιοθρήνητη) υπόθεση της AI. Ακούγοντας κανείς τα λογύδρια των top tech gurus οι οποίοι (δεν ντρέπονται να δηλώνουν ότι) “σχεδιάζουν το μέλλον μας” δεν ξέρει τι να πρωτοκάνει : να εξοργισθεί με το θράσος τους, ή να τους λυπηθεί για το φτωχομπινεδισμό τους;
Ούτε και σήμερα είναι παντού οι άνθρωποι παραδόπιστοι. Για τις “δυτικές” κοινωνίες μιλάμε κυρίως. Οι Αφρικανοί για παράδειγμα είναι πολύ πιο χαρούμενοι άνθρωποι από μας. Κι από τραγούδι άλλο τίποτα. Ο Κονδύλης μάλιστα θεωρούσε στα τελευταία του τη “μελαγχολία” ως κινητήρια δύναμη του δυτικού καπιταλισμού. Εγώ πάλι τους κακομαθημένους ευρωαμερικανούς τους ονομάζω κοροιδευτικά “πορφυρογέννητους”.
Άριστα περιγραφική είναι η έκφραση “πορφυρογέννητοι”. Είμαστε ακριβώς θύματα των συνθηκών υπό τις οποίες μεγαλώσαμε. Η ανάγκη “επούλωσης” των πληγών του πολέμου βρίσκεται πίσω από την ευφορία που διοχετεύθηκε στην κυρίαρχη κουλτούρα από τα mid-40s μέχρι τα mid-00s. Εξ ου και είναι τόσο ευχάριστα από κάθε άποψη τα κινηματογραφικά έργα ιδίως των 40s – 60s, για να μη μιλήσουμε για τη μουσική τους. Η εντολή ήταν : Get Happy.
Τώρα (θα) τρέχουμε και δεν (θα) προλαβαίνουμε.
Και πάντως, για να το τοποθετήσουμε στον παρόντα χωροχρόνο, το πρόβλημα με τα συγκεκριμένα κατακάθια της πολιτικής, στην Ελλάδα και στην Ευρώπη, είναι ότι δεν απειλούν απλώς το πορτοφόλι μας. Απειλούν την επιβίωσή μας.
Προσωπικά, με την “παγκοσμιοποίηση”, το “μεταναστευτικό” etc είχα πρόβλημα από αμνημονεύτων, σαν κλασικός “ξενοφοβικός” και “φασίστας”. Και μιλάω για περιόδους όπου και σχετική οικονομική άνεση υπήρχε (οι Τ.Ε. ευημερούσαν τότε και η θέση μου εκεί ήταν σταθερότατη), και “προοπτική για το μέλλον”.
Η φάση στην οποία είμαστε αυτή τη στιγμή είναι αυτή ενός καθεστώτος που υποδύεται τη δημοκρατία, μη κρατώντας συχνά ούτε τα προσχήματα. Τη δικτατορία, όχι απλώς την καλοβλέπουν, αλλά την ασκούν αυτοί οι άνθρωποι – για να μη μιλήσουμε για τους Ευρωπαίους αντίστοιχούς τους.
Επαναλαμβάνω άλλωστε ότι δεν θεωρώ τα “ακροδεξιά” κόμματα της Ευρώπης όντως ακροδεξιά, με την έννοια που ήταν το PNF ή το NSDAP κατά το μεσοπόλεμο ας πούμε…
Δεν αναφέρομαι στην “ακροδεξιά” ή στη “δικτατορία” με αξιολογική διάθεση. Σε παραλλαγές τοιούτων καθεστώτων ζούσαν οι άνθρωποι κατά το μεγαλύτερο μέρος της ιστορίας τους. Απλά θεωρώ την όψιμη δεξιά στροφή των δυτικών κοινωνιών ως ψυχολογικού χαρακτήρα κίνηση απελπισίας. Και τέτοιες κινήσεις δεν φέρνουν σχεδόν ποτέ αποτέλεσμα. Το βλέπουμε και στην περίπτωση του Τραμπ. Πολύ κακό για το τίποτα.
Ας φέρουν έστω ένα αποτέλεσμα σαν αυτό που έφεραν τα εργατικά κινήματα της Αμερικής του late 19ου – early 20ου αιώνα : να “φοβηθεί” το σύστημα και να κάνει παραχωρήσεις. Αν και στην εποχή μας, με τις δυνατότητες που του παρέχει η τεχνολογία, fuck it and leave it.
Σε κάποιο βαθμό έχουν ήδη αρχίσει να υιοθετούνται – σε ρητορικό κυρίως επίπεδο – από τα ερπετά ορισμένες απόψεις των “ακροδεξιών”. Σε ακόμα μεγαλύτερο βαθμό συμβαίνει και το αντίστροφο – και μάλιστα σε πρακτικό κυρίως επίπεδο. Αυτό που φοβόντουσαν εξάλλου οι καπιταλιστές του προηγούμενου αιώνα, δεν ήταν το ίδιο το εργατικό κίνημα. Ήταν το εξωτερικό “αντίπαλο δέος” που το υποστήριζε. Και τέτοιο “αντίπαλο δέος” προς το παρόν δεν υπάρχει.
Μεγάλο μέρος των εργατικών κινημάτων, τόσο (εννοείται) του 19ου, όσο, και μέχρι μια εποχή, του 20ου ήταν “ακαπέλωτα” – ακόμα και αν ενστερνίζονταν σοσιαλιστικές ιδέες, πράγμα που δεν ήταν ο κανόνας. Αυτό που κυρίως φοβόντουσαν οι καπιταλιστές ήταν αυτό ακριβώς που έχει εκλείψει σήμερα : μια κοινωνία σκεπτόμενων ανθρώπων.
Δεν ξέρω αν υπήρξε ποτέ πραγματικά μια τέτοια κοινωνία. Σίγουρα όμως υπήρχε ως δυνατότητα. Τώρα πάει κι αυτό!
Εγώ θεωρώ δεδομένο ότι υπήρξε. Διαβάζοντας πχ. το βιβλίο του Charles Tilly : “Κοινωνικά Κινήματα 1768-2004” δε γίνεται να μη συγκινηθεί κάποιος από τη στιβαρότητα του common sense και την αίσθηση κοινότητας με την οποία υποστήριζαν “τα δίκια τους” οι άνθρωποι σε εποχές ανύποπτες.
Ισχύει αυτό που έχουμε ξαναπεί : όλα όσα σχεδιάζονται αυτή τη στιγμή αφορούν στην κοινωνία των μοιραίων και άβουλων μαλακίων του διαδικτύου.
Ακόμα και στα ’90s να επιχειρούσαν να επιβάλλουν λοκντάουν, διωγμούς εναντίον “αρνητών” και εμβόλια / μάσκες σε 5χρονα παιδάκια, οι πέτρες θα σηκώνονταν και θα τους χτύπαγαν!
Αυτή ακριβώς η έλλειψη εξωτερικού αντίπαλου δέους αποτελεί την πηγή του απελπιστικού There Is No Alternative της εποχής μας. Υπάρχει βέβαια το Ισλάμ, η Ρωσία, η Κίνα. Εντάξει, αλλά μόνον ως απειλές. Δεν πολυενδιαφέρονται να εξαγάγουν το πολιτιστικό τους παράδειγμα και το κυριότερο.. δεν ενθουσιάζουν κανέναν!
Ο καημένος ο RFK Jr τουλάχιστον, όλο και κάτι κάνει: η Moderna 🤮 υποχρεώθηκε να υποσχεθεί ότι θα κάνει κανονική δοκιμή του εμβολίου, με placebo group et al.
Τώρα που είναι προαιρετικό, τι να το κάνεις. Τότε που μας το έχωσαν στον κώλο με το ζόρι😵💫χρειάζονταν οι δοκιμές..
Τουλάχιστον προς προστασία των ηλιθίων που θα το κάνουν ούτως ή άλλως. There’s plenty of them even now…
…Και (όχι μόνο) γι’ αυτό, θα πρέπει κάποια στιγμή κάποιοι να μπουν φυλακή γι’ αυτή την ιστορία. Όχι ότι υπάρχει σοβαρή πιθανότητα δηλ., αλλά εγώ τουλάχιστον αν δε γίνει κάτι δεν πρόκειται να ησυχάσω. Η “νάρκη” στην οποία βρίσκεται τόσος κόσμος, φαίνεται και μόνο απ’ αυτό ας πούμε. Και τα τέρατα της υποθέσεως μιλούν ακόμα για “επιτυχίες”, για το “τι έπρεπε να κάνουμε καλύτερα” (=μεθοδικότερο εμβολιασμό) και για “ψεκασμένους”.
Δύσκολο το βλέπω, δεδομένου ότι εκόντες άκοντες είναι μπλεγμένοι στην υπόθεση λίγο πολύ όλοι. Το γεγονός ότι ορισμένες θέσεις των “αρνητών” έχουν σιωπηλά υιοθετηθεί από τους αντιπάλους των, έχει τόση πολιτική βαρύτητα όση το γεγονός ότι ορισμένες πρακτικές των κομμουνιστών υιοθετήθηκαν από τους φασίστες και το αντίστροφο.
Το ότι “εκόντες άκοντες είναι μπλεγμένοι στην υπόθεση λίγο πολύ όλοι” είναι αλίμονο, όντως, ο κύριος λόγος για τον οποίο μάλλον δεν θα γίνει τίποτα. Είναι κάτι αντίστοιχο με το “Too bog to fail” των τραπεζών. Εδώ ισχύει το “too many to pursue”.
Με άλλα λόγια, όπως οι “δημοκράτες” δεν είναι πραγματικά δημοκράτες, έτσι και οι “συντηρητικοί” δεν είναι πραγματικά συντηρητικοί. Πράγμα που καθιστά τη μεταξύ τους διάκριση ως επί το πλείστον συμβολική. Σε θλιβερά εξαρτημένες χώρες μάλιστα όπως η δική μας, μπορεί με άνεση να στοιχηματίσει κανείς ότι μια “φασιστική” κυβέρνηση της Χρυσής Αυγής δεν θα διέφερε στην πράξη από την.. επαναστατική κυβέρνηση του Σύριζα.