Το Σαββατοκύριακο η Nancy Pelosi, Ομιλήτρια των Δημοκρατικών στο Κονγκρέσο ταξίδεψε «ανεπίσημα» στην Ουκρανία για συνομιλήσει με / συγχαρεί / εμψυχώσει τον «Πρόεδρο Ζελένσκι». Ανάμεσα σ’ αυτά που δήλωσε ακούστηκε το εξής ενδιαφέρον : «Η Αμερική είναι στο πλευρό της Ουκρανίας και του ΝΑΤΟ. Και θα είναι μέχρι την τελική νίκη».
Για όσους επιμένουν να διατηρούν στοιχειώδη επαφή με την πραγματικότητα, γίνεται φανερό ότι στόχος των ανθρώπων που καθορίζουν την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ δεν είναι ο τερματισμός του πολέμου, αλλά η πάση θυσία συνέχισή του, ανεξαρτήτως συνεπειών για το λαό τους και την υπόλοιπη Δύση. Αυτό μέχρι την επίτευξη του τελικού στόχου.
Για κάποιους, τελικός στόχος, είναι η εξαφάνιση της Ρωσίας ως αντίπαλου απ’ την παγκόσμια σκηνή, μέσω ανατροπής του νυν προέδρου της.
Κατά τη δική μου [ανειδίκευτη] άποψη, ασχέτως του αν τα παραπάνω εντάσσονται στο σχέδιο, ο απώτερος σκοπός είναι άλλος : η συνολική υποβάθμιση της οικονομίας των δυτικών χωρών, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την κοινωνική τους συνοχή, και για τη διευκόλυνση : 1. της λήψης μέτρων για την καταστολή και της τελευταίας αντίστασης στο αναδυόμενο παγκοσμιοποιημένο κράτος της «επιστημονικής ελίτ» 2. των μεταναστευτικών ροών που αναμένονται να πολλαπλασιαστούν με αφορμή την ενεργειακή / επισιτιστική κρίση.
Μπορεί να ακούγεται υπερβολικό, αλλά δεν νομίζω ότι είναι : πέρα από την περίπτωση ομαδικής παράκρουσης, μεταδιδόμενης απ’ τον εν σήψει εγκέφαλο του Joe Biden στο σύνολο των συμβούλων / στελεχών της κυβέρνησής του * οι άνθρωποι αυτοί δεν μπορεί να μην βλέπουν το βάραθρο στο οποίο σπρώχνουν, πριν απ’ όλα την ίδια τους τη χώρα.
Οι «άνθρωποι του προέδρου» ** δεν μπορεί να μην καταλαβαίνουν ότι η παρουσίαση, με τα πλέον γλαφυρά χρώματα, της απόφασης «να φτάσουν ως το τέλος» θα προκαλέσει αντίστοιχες επιλογές του Ρώσου Πρόεδρου.
Δεν είναι δυνατόν να ξεχνούν κάτι που θυμάται ένας στοιχειωδώς ενημερωμένος «πολίτης με άποψη» : το «δόγμα Σαμψών» του κράτους του Ισραήλ, συμπυκνωμένο στη βιβλική φράση : «αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλων». Μ’ αυτήν, ο τελευταίος από τους Κριτές γκρέμισε τον Ναό των Φιλισταίων των οποίων ήταν αιχμάλωτος, θυσιαζόμενος και ο ίδιος, αλλά «σκοτώνοντας περισσότερους πεθαίνοντας, απ’ όσους είχε σκοτώσει εν ζωή».
Δεν είναι δυνατόν να περιμένουν, στριμώχνοντας στη γωνία ένα άνθρωπο όπως ο Βλάντιμιρ Πούτιν, μια διαφορετική αντίδραση.

* Και όχι μόνο αυτής, και όχι μόνο των Δημοκρατικών : η ένσταση εκ μέρους των Ρεπουμπλικάνων στην επίσκεψη της Ομιλήτριας στην Ουκρανία δεν αφορούσε στην ίδια την κίνηση, η οποία αξιολογήθηκε ως επαινετή. Το πρόβλημα αφορούσε στην επιλογή της κυρίας Pelosi να συνοδεύεται αποκλειστικά από Δημοκρατικούς Γερουσιαστές, αγνοώντας τους «αντίπαλούς τους» που θα ήθελαν να έχουν κι εκείνοι αντιπροσώπευση στη «σεμνή τελετή».

** Όπως μπορεί να διαπιστώσει κάποιος ακούγοντας τον Walking Dead President να μιλάει για 10 δευτερόλεπτα, οι ρόλοι ως προς το ποιος ανήκει σε ποιον, είναι αντεστραμμένοι.