Ευτυχές το νέον έτος!
Σίγουρα αυτά που ακολουθούν δεν είναι ό,τι πιο ευχάριστο για να το ξεκινήσεις, έλα όμως που αποτελούν “καυτή” επικαιρότητα κάθε τέτοια μέρα, χρόνια τώρα.
Ο κύριος Δεληβοριάς, με όλη την πίκρα για το κόψιμο απ’ την ΕΡΤ πρέπει να αισθάνεται ικανοποιημένος. Το λέω αυτό αναλογιζόμενος παλαιότερες δηλώσεις του περί “μεταναστών” οι οποίοι “αλλοιώνουν τον πολιτισμό μας προς το καλύτερο” και περί “χυδαιότητας” που αντιπροσώπευε η απώθησή τους, 4 χρόνια πριν, από τα βορειοανατολικά μας σύνορα – check σχετικό post εδώ.
Τι καλύτερο επομένως απ’ την παρουσίαση της (…δεδομένα ποιοτικής) παράστασής του ενώπιον ενός αναβαθμισμένου κοινού όπως το παρακάτω;
ΥΓ. Η ολοκληρωτική απουσία γυναικών από το χώρο συγκαταλέγεται φυσικά στα στοιχεία αναβάθμισης.
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Εντάξει μπορείς να το δεις και σαν μια μορφή πολιτιστικής αφομοίωσης😁
Κοιτάζοντας τη φωτογραφία θα έλεγα ότι ο Δεληβοριάς συναντά, έστω και καθυστερημένα, το κοινό του.
Ο τύπος σε πρόσφατη συνέντευξη δήλωσε τα εξής (αναπαράγω ρεπορτάζ)
Μιλώντας για τη νέα γενιά και την τραπ μουσική είπε: «Εγώ θυμάμαι στην εποχή μου που ακούγαμε metal και μας θεωρούσαν σατανιστές και έλεγαν φρικτά πράγματα. Κάθε γενιά εφήβων περνά από μερικές γελοίες διαδικασίες. Δεν είναι πιο ακραία από ότι παλαιότερα».
Μετάφραση :
1. Το να ακούς Sin Boy και Metallica είναι ένα και το αυτό.
2. Και στις δυο περιπτώσεις, πρόκειται για γελοίες εφηβικές διαδικασίες που, μοιραία, ξεπερνιούνται με την ωριμότητα και το καταστάλαγμα …σε κάτι σαν το Δεληβοριά ας πούμε.
Όπως επανειλημμένα έχω πει και παλιότερα, η (τ)ραπ είναι η αυθεντική αντίδραση στην πολιτική ορθότητα, πράγμα που επιβεβαιώνεται και από τον σχετικό εσμό των καλλιτεχνικών υποστηρικτών του Τραμπ. Εκτός κι αν φανταζόμαστε ότι πρόκειται για την αντεπανάσταση του.. λεπτού γούστου.
https://youtu.be/p88HpKY3y44?si=3-yDeywMR_uHPBMJ
Η “αυθεντικότητα” είναι επικίνδυνη λέξη. Πιο εύπλαστο πράγμα απ’ τη “νεανική επαναστατικότητα” δεν υπάρχει. Με τους κατάλληλους χειρισμούς μπορεί να στρατευτεί σε οποιονδήποτε σκοπό. Είσαι φυσικά ο τελευταίος στον οποίο χρειάζεται να …επισημάνω ότι το ίδιο (ορμονικής φύσεως) φαινόμενο βρίσκεται πίσω από τη Hitler youth, το flower power, τους οπαδούς του Trump και τους αντίφα-αντίπαλούς του.
Αλλά το “γούστο” αφορά εκείνους που σχεδιάζουν / πραγματοποιούν τους χειρισμούς. Κι ακόμα κι αν αυτό που κινεί χειραγωγό και χειραγωγούμενο είναι η σκοπιμότητα (ακόμα και για τους Πέρσες του Αισχύλου υπήρχε Μέγας Χορηγός …Ο Περικλής αυτοπροσώπως) οι διαβαθμίσεις του γούστου αποτελούν όχι ευκαταφρόνητη υπόθεση. Το οποίο γούστο βέβαια δεν αφορά μόνο τη μουσική και τους στίχους – όχι ότι αυτά αποτελούν ευκαταφρόνητη υπόθεση.
Το επιχείρημα περί 1+1=3 και 1+1=4 είναι ground breaking. Με την έννοια του καλέσματος σε διαλογισμό. 👍
Γιατί (στο δικό μου μυαλό τουλάχιστον) δεν μπορεί, κάποιο απ’ τα δύο πρέπει να είναι προτιμότερο. 🤔😓😊
“Αυθεντική” με την έννοια ότι πρόκειται για μια “gut” αντίδραση που δεν στηρίζεται ούτε σε κάποια κατανόηση της κατάστασης ούτε σε κάποια θεωρία. Την περίοδο ας πούμε της πανδημικής υστερίας, κατά την οποία οι γυναίκες είχαν αναγορευθεί σε ιερές αγελάδες, αυτοί τις χαρακτήριζαν αμέριμνα “πουτάνες”. Το γεγονός ότι το “κίνημα” – κατά τα λεγόμενα του πρωθιερέα sin boy αυτοπροσώπως – καπελώθηκε από τους γνωστούς αγνώστους, είναι δευτερεύουσας κατά τη γνώμη μου σημασίας όπως φυσικά και το ποιόν της “μουσικής”. Το τελευταίο εξάλλου ήταν ήδη ψιλοαδιάφορο για την πλειοψηφία της νεολαίας ακόμα και όταν η μουσική έπαιζε μεγαλύτερο ρόλο στη ζωή τους από τον σύγχρονο συνοδευτικό.
Το “ένστικτο” δεν διαθέτει δικό του αδιαμεσολάβητο σύστημα επαφής με την πραγματικότητα. Η επαφή γίνεται μέσω των αισθήσεων, οι οποίες σε ένα ολωσδιόλου τεχνητό κόσμο όπως ο δικός μας προσλαμβάνουν αποκλειστικά την πληροφορία με την οποία ταΐζονται – πακέτο συνήθως με τον κώδικα με τον οποίο θα την “επεξεργαστεί” ο εγκέφαλος της υποθέσεως.
Ως εκ τούτου, “κίνημα” δεν νομίζω ότι νοείται στο χώρο της ποπ κουλτούρας, άνευ επιχειρηματικών και όχι μόνο συμφερόντων που το προωθούν / στηρίζουν. Και αυτό ισχύει όχι μόνο για το (τ)ραπ, αλλά για την ποπ κουλτούρα ανεξαρτήτως εποχής και είδους.
Συμφωνώ με το ότι η πλειονότητα του κόσμου αδιαφορούσε ανέκαθεν για το επίπεδο της μουσικής. Αλλά η μουσική δεν παύει να παίζει διαμορφωτικό ρόλο γα το κοινό, ακόμα και ερήμην του : η συρρίκνωση των οριζόντων του “ακροατή – πολίτη” έγινε παράλληλα με τη δική της πτώση, με εργαλείο, πλην άλλων, την υποτιθέμενη “μαύρη μουσική” των τελευταίων δεκαετιών (αρχίδια μαύρη και αρχίδια μουσική είναι).
Ως προς την πανδημία, μια και την ανέφερες, αυτό που λέγαμε ήταν ότι “αυτά δεν θα μπορούσαν να συμβούν πριν από 30 χρόνια. Ακόμα και οι πέτρες θα σηκώνονταν να τους χτυπήσουνε”. Τώρα εκτός αν κάτι μου έχει διαφύγει, δεν είδα κάποια “ενστικτώδη” αντίδραση των (τ) ράπερς στο συντελούμενο ιατρικό όργιο. Μόνο τον καημένο τον Πετράκο, και το …Θαλασσινό θυμάμαι να μιλάνε.
“Πουτάνες” έχω την εντύπωση ότι είναι μια λέξη που δεν χρησιμοποιείται με υβριστικό ή θου κύριε, ηθικολογικό τρόπο, αλλά σαν λέξη κοινής αποδοχής υπό συγκεκριμένες συνθήκες στη συγκεκριμένη πιάτσα. Σαν το “nigger” μεταξύ νέγρων ένα πράμα.
Δεν πρόκειται μόνο για μια λέξη, την οποία παρεμπιπτόντως χρησιμοποιούν με την “κυριολεκτική” σημασία. Συνοδεύεται και από το αντίστοιχο lifestyle που αδιαφορεί παντελώς για κάθε είδους ρατσισμούς, δικαιωματισμούς κλπ. Πολλοί εξ αυτών είναι άτομα του υποκόσμου και το διαφημίζουν. Θα μου πεις μήπως τελικά η πολιτική ορθότητα είναι προτιμότερη. Εδώ κολλάει το “1+1”. Ο sin boy πάντως όχι μόνον υπήρξε απροκάλυπτα συνωμοσιολόγος-αρνητής κατά την περίοδο της πανδημίας, αλλά την.. προέβλεψε κιόλας εμφανιζόμενος λίγους μήνες πριν την έναρξή της με νοσοκομειακή μάσκα σε τηλεοπτική συνέντευξη. Στο σχετικό “γιατί” μάλιστα του παρουσιαστή απάντησε “είμαι αρρώστια”!
Για να το λες έτσι θα είναι – η απώθηση που μου προκαλούσε / προκαλεί ηχητικά το φαινόμενο με έχει εμποδίσει να “εμβαθύνω”. Όχι βέβαια επειδή με χαλάει το “υποκοσμιακόν” της υποθέσεως, το οποίο κάθε άλλο παρά καινοφανές είναι, για να μην πω το αντίθετο – από καταβολής youth culture και πάλι.
Εμένα να δεις πόσο μου κάθεται στο λαιμό το συγκεκριμένο φαινόμενο. Προσπαθώ απλά να είμαι αντικειμενικός ως προς την κοινωνική του σημασία. Δυστυχώς αποτελεί άλλη μια επιβεβαίωση της θεωρίας μου ότι ο πραγματικός εχθρός του κακού είναι το.. χειρότερο.
Όντως. Εξ και ξαναεπανέρχομαι στο ότι, ακόμα και ως ηχητικό περιβάλλον, σαν οικοσύστημα να το πω έτσι, αλλιώς επενεργεί η “α” μουσική και αλλιώς η “β”, ακόμα και στη συμπαθή κατηγορία των tone-deaf συνανθρώπων μας.
Και αυτό φυσικά επιτείνεται από τον εφιάλτη της πανταχού παρουσίας “μουσικής”. Αυτό το πράγμα ήταν πρόβλημα για μένα σχεδόν από τότε που θυμάμαι τον κόσμο. Nowadays, “δεν έχω τόπο να σταθώ” που λένε.
Θα μου πεις φυσικά για το μικρότερο κακό και τα σχετικά. Τι κάνεις όμως όταν έχεις να επιλέξεις μεταξύ αυτών που υποστηρίζουν ότι 1+1=3 και αυτών που υποστηρίζουν ότι 1+1=4?
Προφανώς υπάρχει προτιμότερη επιλογή, όταν για παράδειγμα κάποιος μετράει τα λεφτά που θα σου δώσει – στην περίπτωσή μας που θα σου πάρει – και που δεν αποκλείεται μάλιστα να είναι η περισσότερο εσφαλμένη. Μακροπρόθεσμα βέβαια οι συναλλαγές με τέτοιους ανθρώπους δεν μπορεί παρά να είναι ζημιογόνες.