Σύμφωνα με τον [ιδιοφυή] Quentin Tarantino, η διαρκής, φετιχοποιημένη ροή αίματος στις ταινίες του, είναι άσχετη με τη συνεχιζόμενη άνοδο των δεικτών βίας, στην Αμερική και όπου Γης αυτές εξάγονται και βλέπονται με πάθος [βλ. προηγούμενο post]. Βεβαίως, ό,τι κι αν πει κανείς, τα δεδομένα δεν αλλάζουν: δεκαετίες τώρα, ανεξαρτήτως ηθοποιών, σκηνοθετών και υποθέσεων, αληθινός πρωταγωνιστής κάθε ταινίας είναι το ΠΙΣΤΟΛΙ. 9 στις 10 σκηνές των promo trailers, αφορούν καθημερινούς ανθρώπους, άνδρες γυναίκες και …παιδιά, έτοιμους να πυροβολήσουν. Οι εκατόμβες των κινηματογραφικών [πλέον και …τηλεοπτικών] θυμάτων, δείχνουν το σεβασμό για τη ζωή που εμφυσείται στο μέσο Αμερικάνο / οικουμενικό πολίτη, άνθρωπο δια βίου εκπαιδευόμενο για το ρόλο του κομπάρσου σε θρίλερ, ρωμαϊκούς θριάμβους και μεγαλοϊδεατικά projects.
Ως εκ τούτου, κάθε φορά που βλέπεις τους κατοίκους της πληγείσας από κάποιον mass shooter περιοχής, με τα κεράκια στα χέρια, στο πλαίσιο της καθιερωμένης ολονυκτίας, κάθε φορά που βλέπεις φαρδιά πλατιά μια λεζάντα του τύπου η «Η ΑΜΕΡΙΚΗ ΘΡΗΝΕΙ ΚΑΙ ΑΝΑΡΩΤΙΕΤΑΙ ‘ΓΙΑΤΙ’», η φρίκη του εγκλήματος μπορεί να καλυφθεί, στιγμιαία, από ένα κύμα αηδίας. Γιατί με δεδομένο τον ρόλο του Χόλιγουντ, τα ψυχολογικά προφίλ και οι αναλύσεις περί το σκοτεινό background του “x” δράστη, εξατμίζονται μπροστά σε ένα απλό «monkey see monkey do».
Και δεν είναι μόνο αυτό. Όσοι είναι πολύ απασχολημένοι για να δουν πως ψυχαγωγούνται τα παιδιά τους, ή πολύ «φιλελεύθεροι» για να παραβιάσουν την ιδιωτική τους σφαίρα, το μόνο που μπορούν να κάνουν εκ των υστέρων είναι να θρηνούν και να αναρωτιούνται: τα war games, πέραν του ότι λειτουργούν ως εστίες χειραγώγησης και προπαγάνδας [στο πλαίσιο των σεναρίων τους, οι «καλοί» είναι πάντα οι Αμερικανοί, οι «κακοί» είναι πάντα Ιρανοί, Πακιστανοί, Αφγανοί κλπ.], είναι βασισμένα σε πραγματικές ή υπό σχεδιασμό επιχειρήσεις του στρατού και των μυστικών υπηρεσιών [δολιοφθορές, συλλήψεις ύποπτων για τρομοκρατία…]. Αποτελώντας πιστή προσομοίωση αυτών, αποστολή έχουν να μυούν κόσμο στο state of mind του «πολεμιστή», αλιεύοντας ταυτόχρονα στελέχη για τους ιδιωτικούς στρατούς και την επίσημη πολεμική μηχανή των ΗΠΑ. Λεπτομέρεια που συχνά μας διαφεύγει είναι ότι ο αληθινός πόλεμος διεξάγεται ήδη με τρόπο που ελάχιστα διαφέρει απ’ την ψηφιακή του προσομοίωση.
Θυμάμαι ακόμα, 20 χρόνια μετά, συζήτηση στο CNN με νατοϊκό πιλότο, στη διάρκεια των βομβαρδισμών της Σερβίας. Την έπαρση στο ηλίθιο, παρανοημένο βλέμμα του. Τη φράση που κάποιοι τον δασκάλεψαν να λέει: «We are the Sega generation»!!!
Το πράγμα είναι τόσο προχωρημένο, που δεν χρειάζεται δημοσιογράφους να το αποκαλύψουν. Λέγεται ανοικτά από εκπρόσωπους του αμερικανικού στρατού. Ο εξ αυτών, ταξίαρχος Gary Anderson έχει δηλώσει: «η νέα γενιά έχει μάθει να πυροβολεί πολύ πριν καταταγεί στο στρατό, εξ αιτίας των βιντεοπαιχνιδιών».
Για να μη μιλήσουμε για τη συνεργασία των εταιριών βιντεοπαιχνιδιών με οργανισμούς όπως το Πεντάγωνο ή η CIA, οι οποίοι σε κάποιες περιπτώσεις [Kumra Games, Atomic Games κλπ.] εμφανίζονται ως μέτοχοι – συνέταιροί τους…