Από την ιστοσελίδα του Σκάι, του δημοσιογραφικού οργανισμού που θα κέρδιζε εύκολα τον τίτλο του αχρειότερου επί ελληνικού εδάφους …αν ο ανταγωνισμός δεν ήταν τόσο σκληρός:

Η εφημερίδα ΤΑΖ του Βερολίνου δημοσιεύει συνέντευξη με μια πρόσφυγα από την Γκάνα, η οποία κατάφερε να καταθέσει προσφυγή στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων για τις κακές συνθήκες διαβίωσης στον καταυλισμό στη Σάμο. Στην ερώτηση γιατί κατέθεσε την προσφυγή απαντά: «Γιατί δεν καταλαβαίνω πώς είναι δυνατόν να συμβαίνουν εδώ όλα αυτά. Ήρθαμε γιατί χρειαζόμασταν βοήθεια, αλλά οι αρχές μας αγνόησαν. Μετά την καταγραφή μας δεν είχαμε πού να κοιμηθούμε, ούτε καν μια κουβέρτα. Με τα τελευταία μας χρήματα έπρεπε να αγοράσουμε από άλλους πρόσφυγες μια σκηνή με τρύπες και να κοιμηθούμε δίπλα στον κατάμεστο καταυλισμό. Ο άντρας μου, ο αδελφός μου κι εγώ σε ένα στρώμα. Έβρεχε και μας έτρωγαν τα κουνούπια και τα ποντίκια. Νύχτες ολόκληρες δεν μπορούσα να κοιμηθώ και όλα αυτά ενώ είμαι έγκυος».
Η νεαρή γυναίκα από την Γκάνα, έγκυος στον ένατο μήνα, συμπληρώνει πως «για το φαγητό έπρεπε να περιμένουμε ώρες και ήταν πραγματικά κακό. Όλη την ημέρα είχαμε ένα μικρό μπουκαλάκι νερό κατ’ άτομο. Σαν έγκυος πρέπει να πίνω πολύ νερό, τουλάχιστον πέντε ή έξι μικρά μπουκαλάκια. Εύχομαι οι δικαστές να έρθουν εδώ στη Σάμο χωρίς προειδοποίηση και να δουν πώς μας μεταχειρίζονται και κάτω από ποιες συνθήκες ζούμε. Κάποιοι τρελαίνονται εδώ, άλλοι πεθαίνουν».
Τέλος, η νεαρή πρόσφυγας εξηγεί ότι κατάφερε να υποβάλλει την προσφυγή μέσω ενός Γερμανού νομικού. Το τηλέφωνό του το βρήκε μέσω ενός workshop που οργανώθηκε από εθελοντές για τη διαδικασία ασύλου.

Αρχικά, δεν ξέρεις τι να πρωτοθαυμάσεις. Την αθλιότητα απ’ την οποία ξεχειλίζει, από κάθε άποψη, το κείμενο; την αθλιότητα του timing με το οποίο εμφανίζεται, δυο μέρες μετά απ’ τις φωτιές, τις συμπλοκές, τους τραυματισμούς, και γενικά το όργιο που επκράτησε στο κέντρο υποδοχής της Σάμου;
Αμέσως μετά αντιλαμβάνεσαι ότι …το timing, μόνο τυχαίο δεν είναι. Στο μυαλό των [ούτως ή άλλως] ηλιθίων που το ανέβασαν, το θέμα λειτουργεί ως αντιπερισπασμός, αλλά και [κυρίως] ως  …εξήγηση του γιατί τέτοιου είδους γεγονότα συμβαίνουν, και θα εξακολουθήσουν να συμβαίνουν, στους καταυλισμούς…
Να μιλήσει κανείς για το θράσος της “πρόσφυγος”, η οποία θεωρεί δεδομένο ότι μια χώρα στην οποία ήρθε απρόσκλητη, έχει, και οφείλει να διαθέσει, τα μέσα για τη φροντίδα της;  Και η οποία όταν βλέπει ότι αυτά δεν υπάρχουν, “καταγγέλει” τη χώρα σε δημοσιογραφικό όργανο άλλης χώρας; ευχόμενη να έρθουν δικαστές, να δουν πώς μεταχειρίζονται αυτήν και τους φίλους της και κάτω από ποιές συνθήκες ζούνε; Θέλω να πω, …έχουμε τρελλαθεί όλοι τελείως σ’ αυτόν το πλανήτη;
Αλλά το ακόμα βασικότερο, είναι άλλο:
Από που κι ως που θεωρείται πρόσφυγας κάποιος που έρχεται από την …Γκάνα; Θυμόμουν ότι η χώρα δεν βρίσκεται σε πόλεμο, ούτε καν σε εμφύλιο. Ψάχνοντας ανακάλυψα ότι η Γκάνα …όχι απλώς δεν έχει πρόβλημα, αλλά θεωρείται κατά πάγιο τρόπο …παράδεισος σταθερότητας. Χαρακτηριστικό είναι ότι  …φιλοξενεί στο έδαφός της γύρω στις 300.000 πρόσφυγες. Βρίσκεται, μαζί με ελάχιστες ακόμα αφρικανικές χώρες, στο στάδιο της μετάβασης από την κατηγορία του “Αναπτσσόμενου” σ’ εκείνην του “Πρώτου Κόσμου”, είναι γεμάτη ευκαιρίες για επενδύσεις και επιχειρηματική δραστηριότητα.
Πχ.
https://bizconnect.standardbank.co.za/sector-news/africahome/westernafrica/articles/guides/ghana-is-booming-with-business-opportunities.aspx

Εν ολίγοις, κάποιοι εδώ μας δουλεύουν ψιλό γαζί …κανονικότατα.