Μου είναι δύσκολο να πιστέψω ότι υπάρχει ένας άνθρωπος που πιστεύει τα πράγματα που ακούγονται εδώ.
Από την άλλη, θα ήταν καλό να τα πιστέψουμε όλοι : ώρες μετά την προστάτιδα των ασυνόδευτων – προστατευόμενη του κυρίου Δοξιάδη, ο κύριος Βασιλακόπουλος, με εντυπωσιακή επανανεμφάνιση στο τηλεοπτικό προσκήνιο μας προέτρεψε να εμβολιασθούμε επιστρέφοντας απ’ τις διακοπές μας. Το ότι θα πάμε κατ’ αρχήν διακοπές είναι κάτι που ο κύριος Βασιλακόπουλος, με τη χαρακτηριστική του ενσυναίσθηση, θεωρεί δεδομένο.
Πίσω στην κυρία Αγαπηδάκη :
Βάζοντας στην εξίσωση τον κυνισμό που διέπει άτομα όπως η ίδια και ο πάτρων της υποθέσεως [δακρύβρεχτη “ανθρωπιστική ευαισθησία” στην υπηρεσία ωμής πολιτικής σκοπιμότητας] εικάζει κανείς ότι τα …προσφυγόπουλα ήταν το εισιτήριο για την υπουργοποίηση της ψυχολόγου με το συγκαταβατικό, “αδιόρατα ειρωνικό” βλέμμα.
Ως προς τον κύριο Δοξιάδη πάλι, και επειδή αντιμετωπίζεται από διάφορους σαν “ειδικού βάρους” προσωπικότητα [από την …Μόνικα, την οποία θυμάμαι να τον προσφωνεί με υγρά μάτια σαν …”ροκ σταρ”, μέχρι τον πρωθυπουργό της χώρας στον κύκλο των συμβούλων του οποίου ανήκει] ας μην ξεχνάμε με ποιους συντάσσεται “στον αγώνα τον καλό”, χωρίς υποσημεώσεις : με άτομα όπως ο Justin Trudeau – εγκάθετος του κυρίου Schwab, όπως και οι Merkel, Macron etc.
Ο κύριος Klaus έχει καταγραφεί να επαίρεται για το ότι οι παραπάνω είναι μαθητές του.
Θα επαιρόταν υποθέτω και για τον κύριο Μητσοτάκη, εάν επρόκειτο μέσω αυτού να εντυπωσιάσει κάποιον.
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Μιας και μιλούσαμε χτες για ενδοοικογενειακή βία, ο Δοξιάδης δεν ήταν που έτρεχε κάποτε στα δικαστήρια την πρώην γυναίκα του, επειδή οργάνωσε λέει σχέδιο για να τον σκοτώσει? Αυτός δεν ήταν επίσης που έτρεχε στα δικαστήρια μια σκηνοθέτιδα για κακοποίηση παιδιού σε ταινία της? Φαντάζομαι ότι στην Αγαπηδάκη (μπορεί να φταίει και τόνομα) θα βρήκε τελικά μια γυναίκα με πραγματική ευαισθησία.
Ο λόγος που δεν έχω ιδιαίτερο πρόβλημα με τον εν λόγω είναι, σε τελευταία ανάλυση, το σπιθαμιαίο ανάστημα αυτού και των ομοίων του. Δεν “τα παίρνεις” σοβαρά με τον ΑΠ, όπως δεν “τα παίρνεις” και με τον …Στέλιο Ράμφο ας πούμε.
Μιλάω εννοείται για τον δημόσιο λόγο του ΑΠ – ως συγγραφέας μου ήταν σχετικά συμπαθής : η περίπτωσή του αποτελεί μια light [ως προς την καλλιτεχνία] βερσιόν του “παράδοξου” Σαββόπουλου.
Όπως έχεις κι εσύ επισημάνει, αυτό που παρατηρείται είναι το πέρασμα στο προσκήνιο ανθρώπων που λειτουργούσαν πριν εν είδει καμαρίλας. “Επιστήμονες”, “διανοούμενοι” κλπ. are on a mission from God : να καταστρέψουν τα τελευταία υπολείμματα αυτοσεβασμού του “πολίτη”, βλ. τη στοιχειώδη εμπιστοσύνη στο common sense και στις αισθήσεις του. Για το συγκεκριμένο φαινόμενο θα μπορούσε να γραφτεί ολόκληρο βιβλίο : πώς ξεκίνησε σε εποχές ανύποπτες, πως συντηρείται/παίρνει διαστάσεις, με πόση επιμονή τείνει να γίνει κοινός τόπος.
Θα προσπαθήσω κάποια στιγμή να το …συμπτύξω σε ένα κείμενο.
Να πω την αλήθεια, ποτέ δεν έχω διαβάσει βιβλίο του Δοξιάδη ούτε παρακολούθησα θεατρικό του. Στην αδιαφορία μου αυτή δε βοήθησε και η εκ του μηδενός εμπλοκή του σε διάφορα δημόσια σκάνδαλα, η οποία μου εμπέδωσε την εντύπωση μιας μικρονοϊκής και παρανοϊκής προσωπικότητας. Παρεμπιπτόντως με το Σαυρόπουλο υπήρξαν εκτός των άλλων και οι βασικοί κατήγοροι στη γελοία υπόθεση “κακοποίησης” εναντίον της προαναφερθείσης σκηνοθέτιδος κατά την ένδοξη περίοδο της trash tv:
https://www.youtube.com/watch?v=9yij2pLgIXQ
Χωρίς καν να πατήσω το link, ρισκάρω να υποθέσω ότι παραπέμπει στη μνημειώδη κοκορομαχία Δοξιάδη – Σαββό απ’ τη μια και Ραφηλίδη απ’ την άλλη, στην εκπομπή του διαχρονικά ανεκδιήγητου Πάνου Παναγιωτόπουλου. Η φιλία / αμοιβαία εκτίμηση που συνδέει τους ΑΠ, ΔΣ είναι γνωστή.
Η επίδειξη ευαισθησίας εκ μέρους υπόπτων και με ύποπτους σκοπούς ανθρώπων, με εστιασμό φυσικά στα παιδιά και τους νέους, ήταν κάτι που με απασχόλησε από εφηβικής ηλικίας. Ομολογουμένως έναυσμα γι’ αυτό ήταν η συνειδητοποίηση του ότι …η δική μου ευαισθησία, την οποία επιμελέστατα έκρυβα πίσω από μια ψυχρή εικόνα [“boys don’t cry”] ήταν απείρως μεγαλύτερη από την “ευαισθησία” που διάφοροι χονδράνθρωποι διαφήμιζαν. Αυτή η πρώτη [αυτοϊκανοποιητική] διαπίστωση με βοήθησε να συνειδητοποιήσω πολλά και διάφορα. Τα οποία είχαν φυσικά σχέση και με το ρόλο του “καλλιτέχνη” ως ζωντανής διαφήμισης του “αισθήματος” σε μια κοινωνία τα μέλη της οποίας μαθαίνουν να συνυπάρχουν από απόσταση με βάση απρόσωπους κανόνες. Ο ρόλος του καλλιτέχνη – λαϊκού ήρωα είναι να μας θυμίζει, εκτιθέμενος, ότι “πάνω απ’ όλα είμαστε άνθρωποι” – εξ ου το ευάλωτον και ελκυστικόν της εικόνας του.
Είχα ενθουσιαστεί όταν, πολύ αργότερα, αντιλήφθηκα την ύπαρξη του καταλυτικού βιβλίου του Alasdair McIntyre “After Virtue” κυκλοφορημένου την ίδια περίπου εποχή που απασχολούσα το φτωχό μυαλό μου με αυτό το ζήτημα. Πολύ πιο διεξοδικά αναλυτικού φυσικά και μετά λόγου γνώσεως.
Τελικά περνώντας τυχαία ο κέρσορας πάνω απ’ το link, είδα φάτσα Ραφαηλίδη! 😊
…Περιττό να επεκταθούμε σε ανάλυση της σχέσης ανάμεσα σε κοινωνικές εξελίξεις όπως 1. μετατροπή των πάντων σε potential celebrities / star-artists via social media, και 2. μετατροπή κάθε πτυχής του δημόσιου [δια-]λόγου σε γλοιώδη αισθηματολογία.
Όπως καταλαβαίνεις, δεν χρειάζεται να μπω καν στον κόπο να συμφωνήσω με τα παραπάνω. Μπορεί και να μην είμαι το κατάλληλο άτομο για να εκφέρω άποψη, δεδομένου ότι τόσο από ιδιοσυγκρασία όσο και από ανατροφή αδυνατώ να εκφράσω τα διάφορα συναισθήματά μου με τρόπο.. εμπορικό. Γιατί περί αυτού πρόκειται. Αλλιώς τα “συναισθήματα” δεν είναι παρά μια ιδιωτική καθαρά υπόθεση που δεν θα έπρεπε να ενδιαφέρει κανέναν. Ένας λόγος εξάλλου που σταμάτησα να πηγαίνω σε συναυλίες, είναι η ψευδής αίσθηση κοινότητας “ευγενικών” συναισθημάτων που αποτελούσε για τους περισσότερους την κύρια αιτία προσέλευσης. Προσωπικά εντάσσω τον εαυτό μου στην κατηγορία των ανθρώπων που η όποια “ευαισθησία” και “ειλικρίνειά” τους αποτέλεσε το αναπόφευκτο σκαλοπάτι για το πέρασμα στον κυνισμό.
Same here exactly.