Υπάρχει ένα πρόβλημα με τον προσδιορισμό του που εντοπίζεται το πολιτικό μας πρόβλημα. Ας ξεκινήσουμε με το πιο απλό : δεν (θα έπρεπε τουλάχιστον, να) βρίσκεται στην κυβέρνηση, όσο απαράδεκτη κι αν είναι, όπως πχ. η παρούσα, μια και “στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα”. Το θέμα είναι ότι η προηγούμενη πρόταση είναι εξ ολοκλήρου στον αέρα : το πολίτευμα της χώρας δεν είναι δημοκρατία, αλλά, όπως το θέτει ο κύριος Κοντογιώργης, “εκλόγιμη μοναρχία”, με ό,τι αυτό συνεπάγεται – συν τον κλοιό στον οποίο η εκτελεστική εξουσία κρατάει τη νομοθετική και τη δικαστική.
Πέρα απ’ αυτά, έστω και υπό τετοιες συνθήκες, θα έπρεπε να υπάρχει μια διέξοδος – στο όχι και τόσο μακρινό παρελθόν υπήρχε – προς άλλες κατευθύνσεις : προτάσεις εναλλακτικές, προσωπικότητες που να εμπνέουν “όραμα”, ή έστω στοιχειώδη εμπιστοσύνη. Η απουσία αυτών αποκαλύπτει κάτι απ’ τον αληθινό ζόφο του πολιτικού τοπίου.
Για να φτάσει στη μεγάλη εικόνα, αποστασιοποιούμενος κανείς όσο μπορεί απ’ αυτό, πρέπει να αναλογιστεί …τον Νίτσε και την άβυσσο : ο “ελληνικός λαός”, κοπάδι ζώων πολιτικών εκ φύσεως, κοιτάζει από κοντά την άβυσσο, δεκαετίες ολόκληρες. Κι αυτή έχει στρέψει από καιρό επάνω του το αβυσσαλέο της βλέμμα.
Το πρόβλημα επομένως, απ’ όσο μπορώ να διακρίνω με την περιορισμένη μου όραση, είναι ότι ο “ελληνικός λαός” έχει την πολιτική σκηνή που του αρμόζει.