Το να μιλήσει κανείς για την κυριαρχία του αριθμού στον δημόσιο χώρο, είναι σχεδόν κοινοτοπία. Ο αριθμός είναι αυτός που εγκυρώνει το επιχείρημα, κάνοντας ένα σωρό υποθέσεις – όχι μόνο τις οικονομικές – να τελεσιδικούν, ή έτσι να δείχνουν. Ακόμα και τα “υπεράνω υποψίας” καλλιτεχνικά, “αποτιμώνται” σε αριθμούς: απ’ το ποσό στο οποίο πουλήθηκε ο τάδε πίνακας, μέχρι τις πωλήσεις δίσκων [ποιές;] τους αριθμούς εισιτηρίων, τα likes στο YouTube και το Spotify.
Πιο ενδιαφέρουσα είναι μια άλλη διαπίστωση: η πρακτική της αριθμητικής αποτίμησης, αν και κυρίαρχη, ακόμα και σε περιπτώσεις όπου είναι βλαπτική,  απουσιάζει από κάποιες όπου είναι τελείως απαραίτητη. Εκεί αίφνης, οι υπολογισμοί εγκαταλείπονται και αφήνεται να διαλάμψει το συναίσθημα …: βλέπουμε αυτή την τακτική στο μεταναστευτικό, ας πούμε.
Εδώ, ουδείς απ’ τους “ανθρωπιστές” πολιτικούς, δημοσιογράφους και καλοπληρωμένους αλληλέγγυους, μπαίνει στον κόπο να απαντήσει σ’ ένα απλό ερώτημα: Πόσους ακριβώς, έστω περίπου, μετανάστες μπορεί να δεχτεί μια χώρα 10.000.000 κατοίκων και 1.000.000 ανέργων, που προσπαθεί να βγει από δεκάχρονη οικονομική κρίση; Κάποιου είδους μελέτη δεν θα έπρεπε να έχει εκπονηθεί, με δείκτες και συντελεστές που θα έδιναν ένα τόνο ρεαλισμού στις συζητήσεις *;
Όταν πρόκειται για τον “καθημαγμένο” πολίτη, τα νούμερα έρχονται με σπουδή να ψαλιδίσουν διεκδικήσεις και ελπίδες, προσγειώνοντάς τον στην ψυχρή πραγματικότητα. Όταν πρόκειται για τον καλό μας μετανάστη, ξεκινάει αίφνης ένα “πολιτικό αφήγημα” που μας ταξιδεύει στη χρυσή εποχή του ελληνικού κινηματογράφου …κάπου ανάμεσα σε Ξανθόπουλο και Βασιλάκη Καΐλα.
Ας πούμε ότι έχουμε μια περιοχή όχι αραιοκατοικημένη, με πληθυσμό 90.000 χιλιάδων, οι οποίοι ασχολούνται με την κτηνοτροφία και την αγροκαλλιέργεια. Εάν φορτώσεις σ’ αυτήν τη περιοχή …20.000 επιπλέον, πού θα χωρέσουν ακριβώς; τι δουλειές θα κάνουν, πως θα τραφούν; Υπάρχει άλλο σενάριο επιβίωσής τους, απ’ το να εκτοπίσουν τελικά κάποιους αυτόχθονες; Ή “έστω” να υποβαθμίσουν τη ζωή τους;
Οι αριθμοί δεν έχουν διαλεχτεί τυχαία: ισχύουν για τη Λέσβο.
Και ας αφήσουμε το θηριώδες ζήτημα, που καραδοκεί πίσω απ’ τα απλά και τα στοιχειώδη: το της “συμβατότητας” αυτών των ανθρώπων …με μας, …και μεταξύ τους.

* …γιατί μπορεί τελικά να αντέχουμε άλλες εκατό ή διακόσιες χιλιάδες, ή κι ένα εκατομμύριο – δεν είμαι ειδικός, δεν ξέρω. Άλλωστε, άκουσα πρόφατα την Σώτη Τριανταφύλλου να λέει [ως ειδικός;] σε κάποιο πάνελ ότι “οι μετανάστες δεν είναι τόσοι πολλοί”. Προσθέτοντας ότι “έχουν κάνει μεγάλη διαδρομή για να έρθουν εδώ …δεν μπορείς να έτσι απλά να τους διώξεις”, και ότι “πρέπει να καταγράφονται και να αφήνονται ελεύθεροι, …υπό τον όρο να σέβονται τους νόμους του κράτους”…