Για να χρησιμοποιήσω τους τρέχοντες κανόνες συντακτικού της ελληνικής : τρώγοντας και ακούγοντας τη Ντόρα Μπακογιάννη να ομιλεί για το ουκρανικό …δεν είναι ό,τι καλύτερο για την όρεξη.
Το δόγμα της ισχύος διέπει, μεταξύ άλλων, τον δημόσιο διάλογο. Το ακούει κανείς στον “μη επιδεκτικό αντίρρησης” τόνο της φωνής, στην αλλοίωση της ίδιας της χροιάς της. Η κυρία Μπακογιάννη δεν συζητάει, γαβγίζει διαταγές στους συνομιλητές και το ακροατήριο : “Είναι πρωτοφανές, είναι άνω ποταμών αυτό που συμβαίνει τις τελευταίες δυο εβδομάδες, μια χώρα να εισβάλλει σε άλλη χώρα επί ευρωπαϊκού εδάφους”…
“Ευτυχώς”, θα συμπληρώσει, φέρνοντας την ελπίδα στη συζήτηση, “όλοι ανεξαιρέτως οι Ευρωπαίοι ηγέτες, έχουν παραμερίσει τις διαφορές τους σε μια συναίνεση δίχως προηγούμενο. Ποιος θα περίμενε ο Όρμπαν να συμφωνεί με τον Μακρόν; Η Ευρώπη είναι σήμερα πιο ενωμένη από ποτέ”.
Αν οι όπου Γης ιατρικοί σύλλογοι υποχρέωσαν τα μέλη τους να ομιλούν περί των τεραστίων κινδύνων ενός βαρέως κρυολογήματος, δίνοντας “επιστημονικό άλλοθι” σε μέτρα καταστρεπτικά της κοινωνίας και της οικονομίας, μπορεί κανείς να αντιληφθεί τι περιθώρια έχει ο ηγέτης μιας μικρής ευρωπαϊκής χώρας στην παρούσα περίσταση, για αντίδραση και διαχωρισμό της θέσης του.
Αυτό, για να δίνουμε και ένα στοιχειώδες break στα πολιτικά pets που κυβερνούν τη δική μας χώρα. Αφήνοντας για μια στιγμή απ’ έξω την εμετική δουλοπρέπεια με την οποία πολιτεύονται.