Κατά την ταπεινή μου άποψη, ως πρώην (αρχι-)συντάκτη “πολιτιστικού” τμήματος εντύπων 🙂, στην κορυφή της πυραμίδας της fake δημοσιογραφίας κάθονται άτομα όπως η Αγγελική Νικολούλη * και οι όμοιοί της. Δεν θυμάμαι ονόματα ή τίτλους εκπομπών μέσα απ’ τις οποίες διαχειρίζονται υποθέσεις που κρατούν σε κατάσταση διαρκούς “συγκλονισμού” το πανελλήνιο. Αυτό που πρέπει να θεωρείται δεδομένο είναι ότι διαμορφώνουν το συγκεκριμένο, ακραία τοξικό είδος “ενημέρωσης” που κυριαρχεί στο σύνολο της δημοσιογραφίας, της “πολιτικής “ μη εξαιρουμένης.
Συνδυάζοντας με τα παραπάνω το επίτευγμα για το οποίο επαίρονται τα social media platforms, τη μετεξέλιξη δηλ. του “πολίτη” σε ερασιτέχνη (άρα ανεξάρτητο και ως εκ τούτου …φερέγγυο) δημοσιογράφο, φτάνουμε στην επιλογή του τίτλου του σημερινού μας post. Η εφαρμογή Νικολούλειων όρων στο σύνολο της δημοσιογραφίας είναι το αντίστοιχο (και ο προθάλαμος) της διαμόρφωσης της σύγχρονης δικανικής σκέψης απ’ τους αλαλαγμούς του όχλου. Και βέβαια, η κυβέρνηση Μητσοτάκη είναι η τελευταία που μπορεί να διαμαρτύρεται γι’ αυτό, έχοντάς το εκμεταλλευτεί στο έπακρο.
Εν πάση περιπτώσει, ο παρουσιαστής του βίντεο κάτω, μου είχε γίνει συμπαθής την περίοδο του κορωνοϊού, για την υποψιασμένη στάση του – νομίζω έχω κάνει αναπαραγωγή ενός ή δύο απ’ τα τότε βίντεό του.
Αυτά που ακούμε εδώ αφορούν μια άλλη στορία : Κάθε μια ανεξαιρέτως απ’ τις φράσεις που ακούγονται στη διάρκεια του βίντεο, αποτελεί ένα σύμπτωμα ψυχοπαθολογίας. Όχι μόνο του συγκεκριμένου ανθρώπου του Θεού, αλλά σύσσωμου του “ελληνικού έθνους”, αρχής γενομένης από τους 300.000 (!) συνδρομητές του.
* Η παλαιότεροι ίσως θυμούνται πώς ξεκίνησε την καριέρα του το συγκεκριμένο μίασμα, στα ‘80s. Πρωταγωνιστώντας στην επιχείρηση δολοφονίας χαρακτήρα του Αλέξανδρου Ιόλα και καταστροφής της φήμης του.
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Μετά το παρανοϊκό ξεσάλωμα της υπόθεσης Πισπιρίγκου, ετούτο φαντάζει σχεδόν.. επιστροφή στην κανονικότητα🙃🤪
Εκείνο δεν το είχα παρακολουθήσει. Δυσκολεύομαι να φανταστώ αυτό που λες, αλλά για να το λες έτσι θα είναι.
Εν τω μεταξύ υπάρχει ένα είδος συνέχειας – σύνδεσης στιγμών & υποθέσεων, μέσω συμβολικών χειρονομιών : η μάνα Φύσσα φωτογραφήθηκε με την Καρυστιανού. Η Καρυστιανού τώρα με την Καλογήρου.
Το “θεωρητικό” ενδιαφέρον, αν μπορεί κανείς να το επικαλεσθεί αποφεύγοντας κάποιο λιντσάρισμα, αφορά στο εξής : τί ποσοστό απ’ τους ανθρώπους που “κράτησαν χαρακτήρα” στη διάρκεια της πανδημικής περιόδου, περιλαμβάνεται σ’ εκείνους που παραληρούν επί καθημερινής βάσεως με την εκάστοτε νέα δολοφονία/“γυναικοκτονία”/βιασμό/κακοποίηση ανηλίκου;
Να πω την αλήθεια, μετά την ήττα που έφαγα με την καταδίκη της Πισπιρίγκου, δεν έχω ασχοληθεί ξανά με “παρόμοιες” υποθέσεις. Όσον αφορά το άλλο ζήτημα τώρα, η στάση που κράτησαν διάφοροι κατά την περίοδο της πανδημίας, προσωπικά δεν μου πλέον λέει τίποτε. Μη σου πω κιόλας ότι το μεγαλύτερο μέρος των “αρνητών” κράτησε “σωστή” στάση για όλους τους λάθος λόγους.
Δυστυχώς έτσι φαίνεται να είναι, αυτό ακριβώς υποψιάζομαι κι εγώ.
Και στο Ουκρανικό επίσης πολλοί κράτησαν “σωστή” στάση για λάθος λόγους. Φαντάσου δηλαδή ότι μέχρι και η efsyn στο συγκεκριμένο θέμα έμοιαζε με όαση λογικής!
Έχω πάψει εντελώς να τους διαβάζω, μου προκαλούν αλλεργία. Υποθέτω ότι ως “αριστεροί” θα είχαν την κλασική αντανακλαστική συμπάθεια στην πρώην Σοβ. Ένωση.
Ακόμα και οι τρελοί έχουν διαλείμματα λογικής. Τις προάλες κάθεται απέναντί μου στο Μετρό μια κυρία καταφανώς διαταραγμένη που μουρμούριζε διάφορα πράγματα χωρίς λογικό ειρμό, τα οποία όμως μεμονωμένα έβγαζαν ένα νόημα. Σε κάποια φάση με ρωτάει μια κοπέλα κάτι σχετικό με το δρομολόγιο του συγκεκριμένου συρμού και απαντάει στη θέση μου η “τρελή” με μια λογική αρτιότητα και πληρότητα που προσωπικά με σόκαρε. Και μετά ξαναγύρισε στην παραληρηματική της μουρμούρα.
Ένας Θεός ξέρει τι γίνεται στο μυαλό ενός “τρελού”. Για να μη πω και ότι …ένας Θεός ξέρει τι ειρμός (ίσως τελείως βιωματικός, επομένως με κάποιο τρόπο λογικότατος) συνείχε τα μουρμουρητά του συγκεκριμένου όντος.
Τα άτομα που έχω συναντήσει προσωπικά ως “certified crazy people” ήταν κατά κανόνα ενδιαφέροντα. Και, ένα περίεργο πράμα, μου δείχνουν πάντα εμπιστοσύνη και συμπάθεια, σε βαθμό καμιά φορά προσκολλήσεως.
Είχα και ακόμα διατηρώ στενή σχέση με άτομα του συγκεκριμένου χώρου (κάθε άλλο παρά θεωρώ εξάλλου τον εαυτό μου απρόσβλητο) και μπορώ να ισχυριστώ μετά βεβαιότητος – για τους εν λόγω τουλάχιστον – that they are crazy for a reason.