Πριν απ’ τον κορωνοϊό ήταν η Greta Thunberg. Πριν απ’ την Greta Thunberg ήταν …ο Donald Trump. Τα παλιρροϊκά κύματα λατρείας για την πρώτη, ο αντίστοιχος οχετός μίσους για τον δεύτερο μαρτυρούν ένα πράγμα : πόσο απλό είναι σύμπας ο πληθυσμός της Γης να επαναλαμβάνει 4-5 σλόγκαν άνωθεν υπαγορευμένα. Και, ναι, πόσο εύκολο είναι, αμέτρητοι άνθρωποι σε θέσεις – κλειδιά να λένε όλοι ψέμματα.
Το “καταλυτικό” επιχείρημα για την αυθεντικότητα της περί τον κορωνοϊό αφήγησης είναι αυτό: “είναι δυνατό, όλοι αυτοί, να είναι συνεννοημένοι”; Η απάντηση είναι ότι δεν υπάρχει ανάγκη συνεννόησης. Το πράγμα λειτουργεί με τον τρόπο της παραδοσιακής δικτατορίας: συγκέντρωση ισχύος – η ισχύς της προπαγάνδας είναι πιο αποτελεσματική από αυτή των όπλων – και οργανωμένο δίκτυο παρακολούθησης – σ’ αυτό δα η εποχή μας παίζει χωρίς αντίπαλο. Οι πάντες γίνονται συμμέτοχοι πρώτον, γιατί αρνούνται να μπουν σε διαδικασία αμφισβήτησης [δεν πρόκειται για καινούργιο φρούτο, υπάρχει λέξη γι’ αυτό από αμνημονεύτων, λησμονημένη σήμερα: “κομφορμισμός” *]. Και δεύτερο, γιατί φοβούνται.
Ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθο βαλέτω: πιθανώς και ο ίδιος θα το βούλωνα, αν αισθανόμουν μια απτή απειλή. Το “σύστημα” είναι πειστικό στην παρουσίαση του τι αναμένει τους αντιφρονούντες. Η διαπόμπευση, η γελοιοποίηση, οι απολύσεις, οι επιθέσεις, τα μπλοκαρίσματα ανθρώπων που …προωθούνται στην κατηγορία του ψεκασμένου, αποσκοπούν σ’ αυτό: στην τρομοκράτηση όσων σκέπτονται να τους ακολουθήσουν.
Μπορείς όμως να …βάλεις τον λίθο ενατίον κάποιων, για τον υπερβάλλοντα ζήλο τους. Την προσωπική εμπλοκή, τα απωθημένα, το “κάτι τι δικό τους” που βάζουν στην υπόθεση. Μιλάω φυσικά για το χειρότερο είδος ανθρώπου που έχει ποτέ μολύνει την επιφάνεια της Γης : τους “δημοσιογράφους”.

* Για περιπτώσεις ακραίας συμμόρφωσης, υπάρχει κι ένα βιβλίο: “Ο Άιχμαν Στην Ιερουσαλήμ” της Hannah Arendt. Εκεί η φιλόσοφος φτάνει στο συμπέρασμα ότι πολλοί απ’ τους επιτελείς που συμμετείχαν στη διαδικασία του Ολοκαυτώματος, δεν διαπνέονταν από κάποιο θηριώδες μίσος. Αυτό που τους ωθούσε ήταν κυρίως μια αίσθηση καθήκοντος, η ανάγκη να υπακούουν, χωρίς δεύτερες σκέψεις. Εξ ου ο υπότιτλος του βιβλίου: “έκθεση για την κοινοτοπία του κακού”.