Η εμφάνιση φαινομένων ακραίων, ακόμα και για τα δεδομένα της περιόδου από ενάρξεως “πανδημίας”, τείνει να αποτελέσει μορφή κανονικότητας.
Στην περίπτωση που εξετάζουμε σήμερα έχουμε τον (μόνο) Έλληνα πολιτικό που όρθωσε ανάστημα στη συνωμοσία * του πολιτικού, μιντιακού και “επιστημονικού” προσωπικού για την επιβολή ναζιστικών πρακτικών, υπό συνθήκες έκτακτης, τεχνητά δημιουργημένης υγειονομικής ανάγκης.
Ο κύριος Πολάκης επανέρχεται, μετά την αναδίπλωση στην οποία είχε υποχρεωθεί, ** με αφορμή τις σκανδαλώδεις παραδοχές της AstraZeneca, ενώ το σύνολο του προναφερθέντος προσωπικού – business as usual – προσπαθεί να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα. Ο ΠΠ βάλλει, ορθά, εναντίον όλων *** δείχνοντας μια προτίμηση στον Γ. Γεροτζιάφα, ο οποίος αποτελεί και την …προσωπική αδυναμία μου.
Η εκτέλεση στα 6 μέτρα του εμετικά γλοιώδη “αιματολόγου της Σορβόνης” (άποψη γι’ αυτόν, εδώ) με έκανε να πανηγυρίσω …λίγο πριν συνειδητοποιήσω κάτι ενδιαφέρον:
Όπως είπαμε και προχθές, τα της AstraZeneca διακινούνται εν ώρα τελικών διαβουλεύσεων για το Pandemic Treaty : προτάσεις του ΠΟΥ αφορώσες στην “ετοιμότητα” αντιμετώπισης μελλοντικών πανδημιών – η πρώτη απ’ τις οποίες χτυπάει ήδη την πόρτα μας. Η συζήτηση εκτιλύσσεται εν τη απουσία των mainstream μίντια, και ο λόγος είναι το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα : παραχώρηση υπερεξουσιών στον ΠΟΥ εκ μέρους των πλανητικών ηγεσιών, και άνοιγμα του δρόμου για μια …υγειονομική κατ’ αρχήν, Παγκόσμια Διακυβέρνηση. Η χρονική σύμπτωση με τα της AZ έχει “άρωμα” αντιπερισπασμού, αλλά απορία προκαλεί η στάση του κυρίου Πολάκη.
…Γιατί δεν λέει τίποτα γι’ αυτά;
Πρόκειται για τον κατεξοχήν δημόσιο άνδρα που θα έπρεπε να σηκώσει το θέμα : είναι πολιτικός που λέει με παρρησία την αποψή του. Και είναι και γιατρός. Αντί να περιαυτολογεί (κατανοητόν υπό συνθήκες όπως οι παρούσες), ας θέσει στη Βουλή ένα απλό ερώτημα : ποιά είναι η άποψη του πρωθυπουργού και του υπουργού υγείας για το Pandemic Treaty;
Να συμπληρώσουμε :
Τους έχει ρωτήσει καν κανείς;
Υπάρχει κάποιος στα κοινοβουλευτικά έδρανα που ασχολείται με τη συγκεκριμένη υπόθεση; κάποιος που ξέρει καν για τι μιλάμε;
Υπάρχει κάτι στην Ελλάδα, από χιλιόμετρα έστω μακρυά, αντίστοιχο ενός Nigel Farage;
Η τελευταία (βλ. βίντεο κάτω) είναι μια ρητορική ερώτηση.
* Όσοι επιμένουν να μιλούν για ψεκασμένους και θεωρίες συνωμοσίας, είναι άξιοι της μοίρας τους. Ας μην τους αφήσουμε να την κάνουν και δική μας.
** Για την ορθότητα της οποίας αναδίπλωσης δεν είναι εύκολο να αποφανθείς : θα ήταν καλύτερο να είχε πάει σπίτι του; καλύτερο για ποιον;
*** Το ανατριχιαστικό : ακόμα και σε περίπτωση θετικής έκβασης, οι ένοχοι κατά συντριπτική πλειονότητα θα μείνουν ατιμώρητοι. Το ποσοστό των επίορκων γιατρών – πολιτικών – δημοσιογράφων που εμπλέκονται είναι τόσο μεγάλο που η τιμωρία τους μόνο παραδειγματική δεν θα ήταν, γιατί θα ισοδυναμούσε με διάλυση των κλάδων.
Σε αντίθεση με άλλες απασχολήσεις προσωπικά δεν έχω υπόψη μου κανένα επαγγελματία πολιτικό ή ακόμα και οποιοδήποτε άτομο σε θέση πολιτικής εξουσίας που να τα βροντάει ξαφνικά και να πηγαίνει σπιτάκι του με δηλώσεις του τύπου “εγώ δεν κάνω τέτοια πράγματα” κλπ. There is no return from the dark side..
Κορόιδα είναι;
Εν τω μεταξύ, τα μίντια, αφού είδαν κι απόειδαν με το τί “είπε” η κυρά – Νταρντάνα απ’ τα Σκόπια ή το πώς “έσκυψε” ο Κούλης στο Σαράι – θέματα που δεν τραβάνε – επανήλθαν στην ιατροκοκορομαχία. Η οποία έτσι κι αλλιώς έχει και επί της ουσίας πιο μεγάλο ενδιαφέρον. Διαβάζοντας το άρθρο – απάντηση του ανεκδιήγητου Γεροτζιάφα
https://www.dnews.gr/eidhseis/opinion/472073/grigoris-gerotziafas-epi-prosopikoy-epeidi-to-prosopiko-einai-kai-politiko?utm_source=dlvr.it&utm_medium=twitter
συνειδητοποιείς ότι το μόνο επιχείρημα που αρθρώνει ο ανθρωπάκος (πέρα απ’ τον τίτλο του “Καθηγητή Αιματολογίας στο Πανεπιστήμιο της Σορβόνης”) εναντίον των ισχυρισμών Πολάκη περί χρηματισμού του εργαστηρίου του απ’ την Pfizer είναι …το πόσο βαρειά είναι η κατηγορία, και πόσο χοντρά είναι αυτά που συνεπάγεται για το σύνολο των Δημόσιων Ερευνητικών και Πανεπιστημιακών ιδρυμάτων.
Το γνωστό “μα καλά, όλοι είναι δηλ. συνεννοημένοι;” με άλλη διατύπωση.
Πράγμα που οδηγεί ξανά στο αγαπημένο μου argument : το ποσοστό των διεφθαρμένων γιατρών – πολιτικών – δημοσιογράφων είναι τόσο υψηλό που η δίκαιη τιμωρία τους θα ισοδυναμούσε με διάλυση των κλάδων. Ως εκ τούτου (θα) παραμένουν ατιμώρητοι.
…Με την εναλλακτική στο “διεφθαρμένων” να αφορά ένα ποσοστό “έμφοβων” και “συμβιβασμένων”, που πιθανώς δεν είναι η εξαίρεση αλλά ο κανόνας. Φαινόμενο τιμωρητέο επίσης, κατά την άποψή μου.
Το πράγμα περιπλέκεται κατά τη γνώμη μου και από την ενθουσιώδη συμμετοχή του κόσμου στα ψέματα των επαγγελματιών ή θέσει πολιτικών. Σε περίπτωση δηλαδή τιμωρίας των αφενός μεν ο κόσμος θα χάσει την εμπιστοσύνη σε αυτούς, αφετέρου δε – και το χειρότερο – θα χάσει την εμπιστοσύνη στον εαυτό του.
Επειδή μόλις επέστρεψα από ψώνια και εκ φύσεως καταγράφω φυσιογνωμίες και εκφράσεις, “επέτρεψέ” μου να έχω επιφυλάξεις ως προς το ενθουσιώδες της συμμετοχής. Πίσω απ’ αυτήν βρίσκεται περισσότερο η καταρράκωση του ηθικού του κόσμου. Εντάξει, και η “υπεραναπλήρωση” – προϊόν του μεγαλοϊδεατισμού που καλλιεργούν τα σόσιαλ μίντια, αλλά πάνω απ’ όλα μια αίσθηση ήττας και ματαιότητας μπροστά σε ένα “ανίκητο” σύστημα. Νομίζω άλλωστε ότι οι δυο προσεγγίσεις (ο mr. …chosen one, και η α-πορία του μπροστά στο “αήττητο σύστημα”) είναι πιο αλληλένδετες παρά αλληλοσυγκρουόμενες. As above so below.
Από κει και πέρα, ο “ειδικός” ξέρει ότι απευθύνεται σε ανθρώπους αδαείς και τρομοκρατημένους. Ξέρει επίσης ότι χρέος στον εαυτό του έχει να τους κρατάει, ή/και να τους παρουσιάζει έτσι. Δεν είναι δύσκολο, για θέματα ζωής και θανάτου μιλάμε. Και όταν η εξειδίκευση έχει φτάσει σε επίπεδο σπεσιαλίστα της φτέρνας και του γόνατου, με τον “ειδικό” να τηρεί αιδήμονα σιωπή για ο,τιδήποτε εκτός πεδίου του …”ποιος είσαι εσύ” που θα μιλήσεις. Οι τύποι σε προστατεύουν απ’ τον εαυτό σου. Ειδικότητα είναι εν τέλει το προνόμιο να παρουσιάζεις σαν λογικό κάτι παράλογο, επικαλούμενος την άγνοια εκείνου που το εκτιμάει ως τέτοιο.
Εννοείται ότι δεν διαφωνώ καθόλου σχετικά με τα κίνητρα του ανθρώπου που εκών άκων ακολουθεί την αυθεντία. Στην τελική πρόκειται για θεμελιώδη συνθήκη επιβίωσης της κοινωνίας. Η παρατήρησή μου αφορά το αποτέλεσμα σε περίπτωση που η συμπεριφορά του αυτή αποδειχθεί – από την ίδια την αυθεντία που εμπιστεύθηκε, γιατί από μόνος του δεν πρόκειται ποτέ να το παραδεχθεί – λανθασμένη. Ο άνθρωπος αυτός τώρα αισθάνεται μαλάκας. Και η αντίδρασή του στο 99% των περιπτώσεων είναι να γίνει ακόμα περισσότερο μαλάκας. Και απρόβλεπτος. Και αυτό δεν το θέλουμε.
Περισσότερο είναι θέμα επιλογής αυθεντίας. Το πιο εξοργιστικό στην υπόθεση των ‘αρνητών’ και των εμβολιάκηδων ήταν ότι οι δεύτεροι κατηγορούσαν / ειρωνεύονταν τους πρώτους ότι “έκαναν τη δική τους έρευνα”. Στην πραγματικότητα αυτό που κάναμε ήταν να εμπιστευτούμε κάποιους “ειδικούς” όπως κι εκείνοι. Απλώς ήταν οι “λάθος ειδικοί”. Όχι οι έγκριτοι σαν τον Γεροτζιάφα ας πούμε.
Θέλω (και εξακολουθώ) να πιστεύω ότι υπάρχουν κριτήρια, με βάση το common sense, επιλογής “αυθεντιών” πιο αποτελεσματικών και εμπιστεύσιμων από άλλες. Και ότι όποιος παριστάνει την αυθεντία χωρίς να μπορεί να επικοινωνήσει με τον “ανειδίκευτο” βάσει αυτού του common sense, μπορεί να πάει σπίτι του.
Το να επιλέγεις αυθεντία είναι λιγάκι αντίφαση όρων. Μάλλον αυτή σου επιβάλλεται και συνήθως για λόγους που ελάχιστα σχετίζονται με το αντικείμενο.
Ισχύει και αυτό σε ένα βαθμό, αλλά σε μεγάλο ποσοστό οι επιλογές μας in everyday life αφορούν επιλογές αυθεντίας, απ’ τον συνθέτη που τη μουσική του θα ακούσουμε μέχρι τον υδραυλικό που θα φέρουμε για τους σωλήνες: είναι αυτός που χρησιμοποεί γνώση στην οποία ο “μη ειδικός” δεν έχει πρόσβαση, για να πετύχει ένα επιθυμητό και απ’ τους δύο αποτέλεσμα. Ένα απ’ τα τύπου common sense κριτήρια είναι η εξακριβωμένη ικανότητά του, ως αυθεντίας, να το επιτύχει.
Ως προς τους “ειδικούς” της πανδημίας ας πούμε, ήταν φανερό ότι κάτι δεν πήγαινε καλά με τις υπερβολές τους, με την κανονικότητα στην οποία “δεν επρόκειτο να ξαναγυρίσουμε”, με τους γελοίους περιορισμούς, την επιμονή να εμβολιαστούν οι πάντες με μια αδοκίμαστη μαλακία, τη δυσφήμιση & λογοκρισία της αντίθετης άποψης και ένα σωρό άλλα. Οι απ’ την αντίθετη πλευρά ήταν σαφώς λογικότεροι και ως εκ τούτου πιο εμπιστεύσιμοι.
…και το πιο επίκαιρο, για την ακρίβεια εφιαλτικά επίκαιρο, παράδειγμα “επιλογής” αυθεντίας είναι αυτή που ετοιμάζεται πίσω απ΄την πλάτη μας σε οικουμενικό επίπεδο, ενώ (εδώ) ασχολούμαστε με την AstraZeneca, τη Μονή της Χώρας και την κυράτσα των Σκοπίων. Εννοώ τα του pandemic treaty για το οποίο στο Ellada δεν κουνιέται φύλλο, και για όσους (ελάχιστους) κουνιέται, η προσοχή εστιάζεται σε θέματα όπως η δυνατότητα πρόσβασης όλων των χωρών στα εμβόλια…
Η συνθήκη υπογράφεται τέλος Μαΐου, και σε περίπτωση πανδημίας (για την οποία ισχύει το “it’s not a matter of ‘if’, but ‘when'”) αναγορεύει σε αυθεντίες τον Tedros και τη λοιπή συμμορία των ακαταδίωκτων, με εξουσίες παγκόσμιας διακυβέρνησης.
Οι Γερμανοί για παράδειγμα δεν αποκήρυξαν τον Χίτλερ επειδή κατάλαβαν το λάθος από μόνοι τους ούτε φυσικά επειδή το παραδέχτηκε ο ίδιος. Ούτε καν επειδή έχασαν τον πόλεμο. Το παραδέχτηκαν – ειλικρινά ή όχι δεν έχει σημασία – επειδή τους το επέβαλε μια διαφορετική αυθεντία.
Οι ανωτέρω παρατηρήσεις περί της αποτελεσματικότητας και της επιτυχίας ως βασικού κριτηρίου “επιλογής αυθεντίας” θα έπρεπε να θεωρούνται αυτονόητες – αν και για μεγάλο αριθμό ανθρώπων δεν είναι – σε ατομικό τουλάχιστον επίπεδο. Σε συλλογικό από την άλλη.. όχι και τόσο. Γιατί κανένας δεν έχει τη συνολική εποπτεία που απαιτείται, ώστε να κρίνει έγκυρα την αποτελεσματικότητα μιας πολιτικής επιχείρησης. Αν ρωτήσεις τους θιασώτες της “επιστήμης”, θα σου πουν ότι μια χαρά τα κατάφεραν οι αυθεντίες τους με την πανδημία. Οι οπαδοί του Τραμπ θα σου πουν ότι ανόρθωσε την οικονομία, οι εχθροί του ότι την κατέστρεψε, αμφότεροι με στοιχεία που θεωρούν ότι το αποδεικνύουν. Οι περισσότεροι Ουκρανοί θεωρούν το Ζελένσκι εθνικό τους ήρωα, παρά το γεγονός (ή εξαιτίας του γεγονότος) ότι οδήγησε τη χώρα στην ήττα και στην καταστροφή. Αν ρωτήσεις ένα ψηφοφόρο του Μητσοτάκη γιατί τον υποστηρίζει, αφού τα πράγματα πηγαίνουν καταφανώς από το κακό στο χειρότερο, θα σου απαντήσει ότι με τους άλλους θα πήγαιναν από το χειρότερο στο ακόμα χειρότερο κοκ. Σε θέματα δημόσιας διαχείρισης δεν υπάρχει αντικειμενική αποτελεσματικότητα και από την άποψη αυτή μπορούμε να θεωρήσουμε την πολιτική ως την πιο άνετο και ανεύθυνο επάγγελμα. Την αντίληψη αυτή συμμερίζονται στην πραγματικότητα και οι συνωμοσιολογικές θεωρίες περί αλάνθαστων υπερανθρώπων που διαχειρίζονται 24/7 τη μοίρα της ανθρωπότητας. Τουτέστιν, όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα των ενεργειών τους, ευημερία ή καταστροφή, για τις θεωρίες αυτές δεν έχει απολύτως καμία σημασία. Γιατί εκ των υστέρων υποτίθεται ότι αυτό σχεδίαζαν οι πάνσοφοι εξαρχής.
Υπάρχουν και πράγματα που δεν επιδέχονται εναλλακτικές ερμηνείες, εξαιρουμένων κάποιων εντελώς στόκων : η “πολιτική” Μπάιντεν πχ. στο μεταναστευτικό, open borders κι Άγιος ο θεός, έχει στρέψει εναντίον του μέρος και των δικών του ψηφοφόρων – αυτό είναι ένα από τα πεδία όπου θα συντελεστεί το Βατερλώ του. Άλλο είναι το της “κατάστασής του” για την οποία βοά επίσης (καιρός ήταν) το σύνολο της κοινωνίας. Και το τελευταίο είναι η πολιτικοποίηση της δικαιοσύνης, για την οποία, ξανά, ακόμα και δικοί του αναλυτές (από NY Times, CNN) λένε οτι έχει φέρει το αντίθετο αποτέλεσμα από το επδιωκόμενο, μέσω θυματοποίησης / ηρωοποίησης του DT.
…Σε γενικές γραμμές, δυστυχώς, ισχύει αυτό που λες : η επιλογή αυθεντίας / εξουσίας μόνο βάσει του common sense δεν γίνεται, σε συλλογικό πάντα επίπεδο. Η σχέση είναι, πώς να την πούμε …ερωτικής φύσεως. 🤮🤮🤮