Κοίταζα κάποια κείμενά μου στους 4Τ, απ’ τις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας. Το μάτι μου έπεσε σε ένα του Σεπτεμβρίου του 2010, με τίτλο SOMETHING WICKED THIS WAY COMES
Διαβάζω ένα απόσπασμα.

Πολιτισμός ίσον χιλιάδες αφηγήσεις. Μέσα από αυτές, επίσημες ή ανεπίσημες, μοιράζονται ρόλοι, γεννιούνται νοήματα, δίνεται μια αίσθηση, ή ψευδαίσθηση, κοινότητας. Εξ ου το πρόβλημα ενός κόσμου σήμερα, όπου ένα ερωτηματικό μπαίνει στο τέλος κάθε απόφανσης, και κάθε είδηση σερβίρεται πακέτο με τους λόγους για τους οποίους θα μπορούσε κάλλιστα να είναι μια απάτη.
Η κρίση φερεγγυότητας δεν είναι προνόμιο της πολιτικής σκηνής, ούτε ενδημικό φαινόμενο. Αίφνης, όχι μια συμμορία κατεργαρέων, αλλά ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας, στελεχωμένος από διεθνούς επιστημονικού κύρους μέλη …ωμά διαπλεκόμενα με την φαρμακοβιομηχανία, μας βάζει να δηλώσουμε ενυπογράφως ότι έχουμε ενημερωθεί για την “αναγκαιότητα” εμβολιασμού μας, καθώς και ότι αναλαμβάνουμε την ευθύνη για τις τυχόν παρενέργειες. Ποια είναι η βαριά ασθένεια για την οποία δεχόμαστε να αποτελέσουμε πειραματόζωα σε μια “πρωτοποριακή θεραπεία”; καρκίνος, λέπρα, έμπολα, χολέρα; ή μια ήπια μορφή γρίπης;
Η κρίση φερεγγυότητας ήρθε για να μείνει, γιατί για τον κοινό νου η “συνομωσιολογία” είναι μονόδρομος.

Να πω την αλήθεια, η αναφορά στην τότε “υγειονομική κατάσταση” εξέπληξε κι εμένα :
Μετά από 4 χρόνια κορωνοπαράνοιας, είχα ξεχάσει το κλίμα της τότε εποχής, και το hate mail που έπαιρνα για τα κείμενα περί ψευτοπανδημίας & αντικαπνιστικής εκστρατείας [- πρόβας τζενεράλε τότε για τον H1N1, όπως και η αντικαπνιστική του ’19 για τον Covid].
Στο προσκήνιο του δημόσιου διαλόγου [μέρες ιδίως σαν αυτές], ως βασική αιτία δεινών φιγουράρει η πολιτικοποίηση – εργαλειοποίηση των πάντων. Όμως δεν είναι αυτή το αληθινό πρόβλημα, αλλά κάτι άλλο, του οποίου απόρροια αποτελεί : το οξύμωρο μιας απόλυτης σχετικότητας, η γενικευμένη δυσπιστία, η έκλειψη της αλήθειας ως έννοιας.
Μόνη “προστασία” απ’ αυτό για τον virtual πολίτη, η καταφυγή στα εναλλακτικά σύμπαντα ομοϊδεατών των σόσιαλ μίντια. Στο πλαίσιο της ψευδαίσθησης ασφάλειας που παρέχουν, η εμφάνιση του “ξένου” δημιουργεί συνθήκες αντίστοιχες με την εμφάνιση των εχθρικών πίθηκων του 2001 : σοκ και δέος, μίσος και πανικός, κραυγές, και εν τέλει, άφθονο αίμα. Δεν υπάρχει τρόπος επικοινωνίας με τον αντίπαλο. “Δεν είναι καν άνθρωπος”.
Επόμενο στάδιο : ο δηλητηριασμός της διαλεκτικής διάθεσης διαχέεται στην αληθινή πραγματικότητα από την virtual των social media.
Μεθεπόμενο στάδιο : Η διαδικασία παραγωγής ψέματος γίνεται εντελώς απροσχημάτιστη. Ο καθημαγμένος πολίτης – follower είναι ούτως ή άλλως έτοιμος να καταπιεί τα πάντα …Αλλά αυτό δεν είναι όλο : η ίδια η έννοια της κριτικής έχει ανατραπεί εκ βάθρων : ο “κριτικός” δεν είναι λιγότερο ευεπίφορος στην υστεροβουλία απ’ τον ψευδόμενο. Ασκεί άλλωστε κριτική μόνο όταν έχει συμφέρον [και …με τον τρόπο που έχει συμφέρον] να το κάνει.

Κάπου εκεί, η τελετουργία του γεγονότος [αρχιερέας & μάρτυς αδιάψευστος αυτού ο ‘Ε’πιστήμων, στο πλαίσιο της θρησκείας “πιστέψτε εμάς, όχι τα μάτια σας”] είναι έτοιμη να ξεκινήσει.