Στο υποθετικό ερώτημα αν τα βραβεία Grammy έχουν την παραμικρή αξία στην παρούσα φάση, η απάντηση είναι ένα ξερό «όχι». Η ίδια η σημασία τους ως καθρέπτη εποχικών τάσεων έχει εκλείψει, καθώς η «εποχική τάση» παραμένει κολλημένη στο ίδιο «εκπαιδευτικό» concept. Το τελευταίο συνοψίζεται σε 3-4 σλόγκαν, υπηρετούμενα με την ίδια ευσυνειδησία απ’ τους πάντες – από τον Justin Bieber μέχρι τον Herbie Hancock : «no borders», «όλος ο κόσμος είναι ένα», «καθένας μας είναι μοναδικός και ανεπανάληπτος» [ο ατομικισμός ιερή λέξη της παγκοσμιοποίησης], «η εποχή της γυναίκας – μάνας Γης έχει ανατείλει».
Στο πλαίσιο αυτό έχει ενδιαφέρον είναι να διαβάζει κανείς πράγματα όπως τα παρακάτω:

Κανονικά ο σχολιασμός θα έπρεπε να περιττεύει. Η ροή των “μουσικών” βίντεο στα “μουσικά” κανάλια είναι το ισοδύναμο παρέλασης μπουτιών και βυζιών, με την υπόκρουση φτιαγμένη από αλγορίθμους – algorhythm ‘n’ blues θα ήταν ένα δόκιμο όνομα για το κυρίαρχο “είδος”. Η πλειονότητα των “μουσικών” κλιπ είναι από γυναίκες. Τα “άλμπουμ της χρονιάς” [και] για το ’20, σε όλα τα μουσικά sites, ανήκαν κατά συντριπτική πλειονότητα σε γυναίκες.
Οι ίδιες …επιμένουν να χρησιμοποιούν τη ρητορική του θύματος, ενώ είναι πλέον σε θέση απόλυτης ισχύος.
Για την Εθνική Ακαδημία Τεχνών και Επιστημών και το «Μουσικό Κολέγιο Μπέρκλι», το ότι 23% μόνο των υποψηφίων ήταν γυναίκες, είναι απλώς άσχετο με το ότι οι Beyonce, Taylor Swift και Dua Lipa ήταν υποψήφιες, συνολικά σε 21 κατηγορίες από μόνες τους. Μιλάμε για γελοίες προσωπικότητες, και δεν εννοώ εδώ τις τραγουδίστριες.
Θα ήταν ίσως ενδιαφέρουσα μια ιστορική αναδρομή στο φαινόμενο “γυναίκα – δημιουργός” και η αναζήτηση μιας εξήγησης για το ότι δεν έχουμε π.χ. θηλυκούς Mozart ή Beethoven, ούτε καν θηλυκούς Morricone ή John Williams. Υπήρχαν άραγε, υπάρχουν, αδυνατώντας να διαπεράσουν το άβατο ενός ανδροκρατούμενου συστήματος; είναι μετρήσιμο το πού σταματάει η φυσιολογική αδιαφορία μιας γυναίκας για δημιουργική καλλιτεχνική καριέρα, και που αρχίζει η παρεμπόδιση απ’ το αυταρχικό της περιβάλλον;
H απροθυμία των γυναικών να εμπλακούν σε πέραν των “οικιακών” δραστηριότητες, είναι τεκμηριωμένη στατιστικά έως και πολύ πρόσφατα. Απ’ το “επίσημο αφήγημα” βεβαίως αυτή αποδίδεται, όχι σε κάποια βιολογική προδιάθεση, αλλά στην …εξακολουθητική οργάνωση της ζωής στον πλανήτη σύμφωνα με τα ανδρικά πρότυπα. Αυτό, ενώ το χρηματοδοτούμενο από υπερεθνικές ελίτ “φεμινιστικό κίνημα” μιλά για νεο-πατριαρχία, αδέξια προσπαθώντας να καλύψει το νεοπαγές της δικής του τεχνητής αναζωπύρωσης. Το ότι το “επίσημο αφήγημα” είναι τελείως ρατσιστικό απέναντι στη γυναίκα που επιλέγει τον παραδοσιακό ρόλο από εκείνον του κυνηγού καριέρας, δεν γίνεται προφανώς αντιληπτό.
Εν πάση περιπτώσει, η ιστορική αναδρομή που είπαμε θα είχε ενδιαφέρον, αλλά δεν είναι της παρούσης.
Θέμα μας εδώ είναι η νοοτροπία που ρίχνει “γέφυρες” ανάμεσα, π.χ., σε μια Beyonce και μια Maria Schneider, ως τάχα αλληλέγγυες, στο όνομα του φύλου τους, όταν η άβυσσος που χωρίζει τις καλλιτεχνικές τους υποστάσεις δεν γεφυρώνεται με τίποτα.