Με δεδομένη πάντως την αντιπάθειά μου στις συμπτώσεις, το εφιαλτικό (και από αισθητική άποψη, συμπεριλαμβανομένου του ίδιου του ακρωνύμιου) σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ “αποκαλύπτεται” σε στιγμή κατά την οποία :
Αφενός η ηγεμονική παρουσία των ΗΠΑ στην Ευρώπη έχει επανεδραιωθεί, συμπεριλαμβανομένης ίσως μιας κάποιας ευκολίας παρέμβασης / κινητοποίησης διαδικασιών, εντός των μηχανισμών της ίδιας της EU.
Αφετέρου το κλίμα δυσφορίας προς την κυβέρνηση Μητσοτάκη κορυφώνεται, ενώ για πρώτη φορά συζητείται ευρέως ως εναλλακτική, περίπτωση πρώην πρωθυπουργού από το χώρο της πατριωτικής δεξιάς. * Αυτό μέσω παρεμβάσεων του ιδίου, αλλά και πριμοδότησης από συγκεκριμένες πλευρές, το ενδιαφέρον των οποίων αντανακλά πιθανώς το ενδιαφέρον του αμερικανικού παράγοντα.
Για εκείνον που θα θεωρούσε τα παραπάνω υπερβολικά, με το σκεπτικό ότι η αμερικανική κυβέρνηση έχει σημαντικότερα θέματα να ασχολείται απ’ τη διάβρωση της ελληνικής, η απάντηση είναι απλή : δεν είναι μόνο η έντονη και μετά λόγου γνώσεως αντιπάθεια του Τραμπ προς τη γελοία φυσιογνωμία που κατευθύνει τις τύχες της χώρας, προσανατολίζοντάς την σε ρόλο Φινλανδίας των Τούρκων. Είναι και οι αγεφύρωτες διαφορές αυτών των τελευταίων με τους Ισραηλινούς, για τους οποίους, άσχετα αν θέλουν να το αντιληφθούν / παραδεχτούν κάποιοι, η Ελλάδα αποτελεί στρατηγικό βάθος. Και οι οποίοι Ισραηλινοί έχει κουραστεί από τη δουλοπρεπή προς την Τουρκία αναβλητικότητά μας για αναβάθμιση της συμμαχίας μαζί τους.

* Πρόκειται φυσικά για τον Α. Σαμαρά, στην εκδοχή επανόδου του οποίου έχουμε αναφερθεί σε ανύποπτο χρόνο. Σαν πρόσθετο στοιχείο να αναφέρουμε τις ιδανικές σχέσεις του με το Ισραήλ, και με τον Νετανιάχου ειδικότερα…