Στα αθλητικά events παρουσιάζεται ανάγλυφη η δύναμη του τηλεοπτικού storytelling : Ένα μικρό συγκριτικά ποσοστό τηλεθεατών θα ενδιαφερόταν για τα τεκταινόμενα στην οθόνη, αν δεν υπήρχε η φωνή του “διαμεσολαβητή” sport caster, που περιγράφει, σχολιάζει, δίνει τον τόνο και υπαγορεύει τον ενδεδειγμένο τρόπο αντίδρασης.
Η αθλητική επιτυχία δεν αντιστοιχεί σε κάποιου είδους πρακτικό αποτέλεσμα. Ρόλος του αθλητή είναι να συμβολίζει τον θρίαμβο της θέλησης. Τα αγωνίσματα κρατούν βεβαίως σε επιφυλακή διάφορα πολεμοχαρή ένστικτα, εθνικισμούς και αντιπαλότητες, αλλά σε έκδοση λάιτ, ήπια και ανεκτή απ’ τους εραστές της παγκοσμιοποίησης, η επιρροή της ιδεολογίας των οποίων κάνει πλέον αισθητή την παρουσία της με την παρείσφρηση του “έθνους” των “απάτριδων προσφύγων” στην τελετή έναρξης.
Η επανακαθιέρωση των Ολυμπιακών στο μέσο ακριβώς της δεύτερης βιομηχανικής επανάστασης, μόνο τυχαία δεν υπήρξε. Ο Ολυμπισμός είναι απ’ τους κύριους τροφοδότες μιας τάσης που ορίζεται απ’ το τρίπτυχο : ψηφιοποίηση, επιτάχυνση, μεγιστοποίηση. Βασική διαφορά ανάμεσα σε αρχαίους και σύγχρονους Ολυμπιακούς είναι η η ύπαρξη των ρεκόρ. Οι σύγχρονοι αθλητές δεν ανταγωνίζονται απλώς ο ένας τον άλλον. Ανταγωνίζονται τους αθλητές των προηγούμενων ετών και των επόμενων, των προηγούμενων και των μελλοντικών εαυτών τους συμπεριλαμβανομένων. Ο αγώνας είναι άνισος, καθώς ουσίες και μέθοδοι απόκρυψης βελτιώνονται χρόνο με το χρόνο – πιο άνισος από αυτόν που δίνουν μεταξύ τους.
Αν το θέαμα των Ολυμπιακών είναι εκείνο των σωματικών επιδόσεων, αν το φλερτ με το ζωϊκό βασίλειο είναι οφθαλμοφανές, η διαφορά από ένα ντοκιμαντέρ του National Geographic, ο “ανθρώπινος παράγοντας” που λέμε, αφορά στο στοιχείο της μέτρησης. Αθλητής υπό αυτή την έννοια είναι το ζώο που μετρά τις επιδόσεις του, έχοντας ξεφύγει από τον καταναγκασμό της επιβίωσης. Ταυτόχονα, αποτελεί το πρότυπο του σύγχρονου αποδοτικού executive. Στην πραγματικότητα, ο αθλητής είναι ένας αποδοτικός executive : της εταιρίας που τον σπονσοράρει. Το ενδιαφέρον είναι ότι, σε προηγούμενα στάδια κοινωνικής εξέλιξης, με τα σπορ καταγίνονταν αποκλειστικά οι εύπορες τάξεις, στο πλαίσιο μιας περίβλεπτης σχόλης / κατανάλωσης χρόνου που εξασφάλιζε την ευγενή αποστασιοποίησή τους από τη σωματική εργασία.
Μια κάποια λύση για την πολύκλαυστη εμπορευματοποίηση των Ολυμπιακών Αγώνων, θα μπορούσε να περνάει από την επιστροφή στο αρχαϊκό καθεστώς, στο πλαίσιο του οποίου μετρούσε η δόξα και όχι η ψηφιοποιημένη επίδοση.
Όμως ποιος θα προτείνει κάτι τέτοιο; Οι “δημοσιογράφοι”, άνθρωποι που εκφράζονται καλύτερα με αριθμούς απ’ ότι με λέξεις; Οι σπονσοραρισμένες από παντού αθλητικές ομοσπονδίες; ή η “επιστημονική” ελίτ και ο πολιτικός κόσμος που την προβάλλει / προστατεύει;
Κανείς φυσικά. Γιατί ο αθλητισμός είναι το πιο αποτελεσματικό μέσο μύησης των μαζών στη λατρεία του μετρήσιμου. Απατηλό σενάριο επιστροφής στη φύση, γραμμένο με όρους παραγωγικής διαδικασίας.