Το pattern που έχω περιγράψει σε παλαιότερα post είναι ευδιάκριτο, πιστεύω έχει γίνει αντιληπτό και από πολύ άλλο κόσμο, στοιχειωδώς σκεπτόμενο: με την αύξηση των κρουσμάτων τεχνηέντως προκαλούμενη μέσω των [αφερέγγυων] τεστ σε συγκεκριμένες περιόδους [εορτές, εκπτώσεις], οι ειδικοί της συμφοράς προτείνουν, και η κυβέρνηση ανδρεικέλων αποφασίζει, σειρά σκληρών μέτρων. Προτού παρέλθει το «εύλογο» διάστημα για τον έλεγχο της αποτελεσματικότητάς τους, δημιουργούν μια μιντιακή αναμπουμπούλα και …προχωρούν σε ακόμα σκληρότερα…*
Έτσι έγινε και αυτή τη φορά με το click away, την απαγόρευση της κυκλοφορίας από τις 6 το Σ-Κ κλπ.
Το σύνθημα – motto αυτού εδώ του lockdown είναι: αυτή τη φορά τα μέτρα θα τηρούνται αυστηρά. Γιατί “εκείνοι που μας οδήγησαν στο νέο lockdown είναι …οι ανεύθυνοι”.
Δεν αξίζει κανείς να ασχοληθεί με τους συναισθηματικούς τόνους του απίστευτου «πρωθυπουργού της χώρας». Αρκεί ένα απόσπασμα διαλόγου του «ξεχωριστά «συμπαθούς» κυρίου Βασιλακόπουλου με την «δημοσιογράφο» Μάρα Ζαχαρέα. Η τελευταία, για μια φορά επιχείρησε να ξεμυτίσει απ’ τα εισαγωγικά στα οποία έχει θέσει στον επαγγελματικό της τίτλο, κάνοντας 1-2 ερωτήσεις με νόημα, υπαγορευμένες προφανώς από ένα αφρίζον διαδικτυακό πλήθος.
ΜΖ : Αυτό που αναρωτιέμαι είναι αν κλείνουμε ξανά τα σωστά πράγματα. Και το ρωτώ αυτό γιατί, εγώ στα μαγαζιά με την μέθοδο του click away που προσπαθούν οι άνθρωποι αυτοί να σταθούν λίγο στα πόδια τους μέσα σε εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες, δεν είδα να γίνεται κανένας μεγάλος συνωστισμός, στα είδη ένδυσης, υπόδυσης κοκ. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι είναι εστίες υπερμετάδοσης τα καταστήματα που κλείσαμε ξανά …μήπως εφαρμόζουμε ένα λάθος μείγμα;
“Ειδικός”: είναι πάρα πολύ δύσκολο να πετύχουμε το σωστό μείγμα, δεν υπάρχει μαγική λύση, ούτε επιδημιολογικές μελέτες που να λένε ποιο είναι αυτό το μείγμα. Νομίζω ότι …από μας εξαρτάται να συμπεριφερθούμε με τέτοιο τρόπο, ώστε να μείνουνε κάποιες λειτουργίες ανοικτές. Ξέρετε, αν εγώ στείλω 6 μηνύματα για να πάω για γυμναστική, σαν να είμαι πρωταθλητής Ελλάδος, και το κάνουν και πάρα πολλοί άλλοι συμπολίτες μου, και είμαστε πολλοί έξω …δεν γίνεται τίποτα. Είναι θέμα συμπεριφοράς και ψυχολογίας. Την ‘Ανοιξη είχαμε φοβηθεί. Είχαμε φοβηθεί απ΄αυτά που ακούγαμε από την Ιταλία και απ’ το “άγνωστο”. Και συμμετείχαμε φοβερά καλά στην εφαρμογή των μέτρων, γι’ αυτό και η καραντίνα ήταν τόσο αποτελεσματική. Όπως είπε κι ο Καζαντζάκης: “η αρετή μας ήταν κόρη του φόβου μας”… Τώρα, τα μέτρα που υπάρχουν δεν εφαρμόζονται πάρα πολύ απ’ τους πολίτες. Δεν είναι λοιπόν πολύ αποτελεσματικά, και η κυβέρνηση αναγκάζεται μετά τις εισηγήσεις των ειδικών να παίρνει οριζόντια μέτρα. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι κάποιες ειδικές λειτουργίες πειθαρχούν, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι κάποιες ειδικές λειτουργίες δεν θα ήταν τόσο μεγάλες πηγές μετάδοσης.
ΜΖ: μην πάμε μακριά, Εγώ θυμάμαι την υπουργό παιδείας να δηλώνει ότι τα σχολεία δεν είναι εστίες υπερμετάδοσης και ειδικότερα στις μικρές τάξεις το 0.01% των τμημάτων έχει νοσήσει με κρούσματα. Και ξαφνικά τα κλείνουμε σήμερα. Έχει δίκιο κι ο κόσμος θέλω να πω να νιώθει μπερδεμένος, κάθε δυο τρεις μέρες ακούει αντιφατικά πράγματα.
“Ειδικός” : δεν είναι αντιφατικά. Τα παιδιά δεν κολλάνε στο σχολείο αλλά …στο σπίτι, και το πηγαίνουν και στα σχολεία. Αν πολλοί γονείς νοσούν, όπως συμβαίνει τώρα στην Αθήνα, αντίστοιχα πολλά παιδάκια θα κολλήσουν, πολλά εξ αυτών τελείως ασυμπτωματικά, χωρίς να νοσήσουν βαριά, θα μεταφέρουν τον ιό και θα αυξηθούν τα κρούσματα και στο σχολείο.
Νομιζω ότι η απλή έκθεση του “λόγου” αυτών των ανθρώπων, και της προκλητικής αναίδειας με την οποία παρακάμπτουν τη στοιχειώδη υποχρέωση μιας συνεπούς απάντησης, είναι πιο εύγλωττη από οποιοδήποτε σχόλιο.
Γιατί συμβαίνουν όλα αυτά; μερικές αιτίες που μπορώ να σκεφτώ είναι:
Η μετατροπή του δημόσιου λόγου σε μια φωσκολική αθλιότητα, και το καθεστώς τρομοκρατίας υπό το οποίο ζει πριν απ’ όλους το “πολιτικό προσωπικό” της χώρας, λαμβάνοντας αποφάσεις με αποκλειστικό κριτήριο τον κίνδυνο μήπως κατηγορηθεί για “αδιαφορία προς την ανθρώπινη ζωή”.
Η απουσία κυβικών που εμποδίζει το “προσωπικό” να αρθεί υπεράνω αυτής της αθλιότητας, φροντίζοντας πριν απ’ όλα για το …γενικό καλό και αποφασίζοντας ιδιαίτερα μέτρα για τις ευπαθείς ομάδες. Για την τήρηση των οποίων θα έπρεπε πριν απ’ όλους να φροντίσουν …οι ανήκοντες σ’ αυτές, και τα κοντινά τους πρόσωπα. Με γνώμονα όχι κάποια γενικώς και αορίστως “προσωπική ευθύνη”, αλλά το θεμιτότατο, ατομικό συμφέρον.
Και βέβαια, η ανικανότητα [αν δεν πρόκειται για συμμετοχή σε ύποπτους σχεδιασμούς] μιας κυβέρνησης που ενώ δηλώνει ότι το πρόβλημα είναι του Συστήματος Υγείας, αδυνατεί να το “θωρακίσει” – προτιμώντας αντί των “x” δαπανών γι’ αυτό, να ξοδεύει πολλαπλάσια για αποζημιώσεις και επιδόματα.

* Έχει ενδιαφέρον να παρακολουθήσει κανείς το …μάθημα λογικής που παραδίδει η κυρία Ζέτα Μακρή, εσχάτως τοποθετηθείσα στο Υπουργείο Παιδείας [και η οποία σε παλαιότερες εποχές μου είχε φανεί σχετικά συμπαθής ως πάνω απ’ τον μέσο όρο ευφυίας του πολιτικού κόσμου] : “σ’ αυτή την κυβέρνηση φροντίζουμε να παίρνουμε πάντα τα κατάλληλη μέτρα για να προλάβουμε τα χειρότερα”. Αυτό, αμέσως μετά την ανακήρυξη του “σκληρού lockdown”, το οποίο προφανώς αποτελεί το “μη χειρότερο” αποτέλεσμα των προηγούμενων, λιγότερο σκληρών μέτρων…