Άντε πάλι ξανά εκστρατεία διαφώτισης για τις αμβλώσεις από την εκκλησία [“ανακοινώθηκε για τις 8 Σεπτεμβρίου”], άντε πάλι ξανά αντιεκστρατεία οι θηλυκοί νεάντερταλ του φεμινιστικού τομέα και οι συνοδοιπόροι τους [“σάλος στο Τουίτερ” κτλ. κτλ.]
Η αποστροφή που όλος αυτός ο κόσμος αισθάνεται για τις “πατερικές νουθεσίες” [σωστές ως προς το συγκεκριμένο θέμα] δεν είναι αποτέλεσμα λογικής επεξεργασίας κάποιων δεδομένων. Είναι τυφλή όσο και η υποστήριξη του ούγκανου – “οπαδού” στο αντικείμενο της οπαδικής λατρείας του : η εκκλησία είναι εξ ορισμού εκπρόσωπος του μεσαιωνικού σκοταδισμού. “Εμείς” είμαστε εξ ορισμού εκπρόσωποι της επιστημονικής προόδου. Άρα και [εξ ορισμού] αντίθετοι με κάθε άποψη που η εκκλησία διατυπώνει. Πέρα απ’ το “1+1=2”, ας πούμε, κι αυτό υπό προϋποθέσεις.

Αυτό είναι το παρήγορο σενάριο. Γιατί η μόνη άλλη εξήγηση που χωράει εδώ είναι η της ομαδικής αποκτηνωτικής παράκρουσης – έτσι μόνο μπορεί κανείς να αντιληφθεί πώς το κατανοητό γίνεται ακατανόητο : το έμβρυο δεν είναι ένα τυχαίο άθροισμα κυττάρων. Έίναι ένα παιδί εν τη γενέσει. Αν η γυναίκα θέλει να κάνει “κουμάντο στο σώμα της”, θα πρέπει να φροντίσει να μη μένει έγκυος. Τρόποι υπάρχουν. Απ’ τη στιγμή που μένει έγκυος, παύει να είναι μόνη με το σώμα της : μέσα σ’ αυτό φιλοξενείται τώρα μια άλλη ζωή. Και το “κουμάντο” που διεκδικεί, αφορά ένα άλλο σώμα, διακριτό απ’ το δικό της.
Πρόκειται για το “θαύμα της φύσης” μπροστά στο οποίο χιλιάδες γενιές γονέων στάθηκαν εκστασιασμένες. Και το οποίο σήμερα αντιμετωπίζεται περίπου σαν κατάρα, από μια ανθρώπινη φυλή που εκτελεί ήπια μορφή αυτοκτονίας.