Παρακάμπτοντας τα ξεφωνητά των μαλακίων του διαδικτύου [και όχι μόνο], αναπαράγω ένα κείμενο που αν μη τι άλλο διακρίνεται από στοιχειώδη νηφαλιότητα: Ο τίτλος του είναι : “Τζάμπα αντιβασιλισμός και γελοίοι φόβοι” και υπογράφεται από τον Άγγελο Στάγκο – πηγή : Reporter.gr

Με τον θάνατο του τέως βασιλιά Κωνσταντίνου κλείνει και «βιολογικά» εκείνη η ταραχώδης εποχή της δεκαετίας του 1960 και του 1970, που σημάδεψε βαθειά τις πολιτικές / κοινωνικές εξελίξεις και την ιστορία της χώρας. Ήταν ο τελευταίος από τους πρωταγωνιστές εκείνης της περιόδου που έφυγε από τη ζωή 50 χρόνια σχεδόν μετά την οριστική και αναμφισβήτητη λύση του πολιτειακού στην Ελλάδα.
Με αυτή την έννοια, ακούγονται παράξενα, σχεδόν κωμικά, αφενός το αντιβασιλικό μένος που εκπέμπουν και σήμερα διάφοροι… αριστεροί, λες και είναι δυνατόν να σβηστεί από την ιστορία, σα να μην υπήρξε ποτέ, μία ολόκληρη χρονική περίοδος και αφετέρου ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζει η κυβέρνηση τον θάνατο του Κωνσταντίνου, λες και περπατάει πάνω σε αυγά… Ελληνικές γελοιότητες!
Τούτων λεχθέντων, ο μακαρίτης ήταν ως βασιλιάς και άνθρωπος εξαιρετικά μικρών δυνατοτήτων, γαλουχημένος μάλιστα εντελώς στραβά σε ό,τι αφορά την άσκηση καθηκόντων / εξουσίας από τη μαμά του, την Φρειδερίκη μέσα σε ένα περιβάλλον ακατάλληλων (και για τα συμφέροντα του παλατιού και προ παντός για τον λαό) αυλικών που άλλους τους βρήκε από τους γονείς του και άλλους τους επέλεξε ο ίδιος.
Οι μικρές δυνατότητές του και η κακή νοοτροπία του αποδείχθηκαν περίτρανα από τον τρόπο με τον οποίο αντιμετώπισε διάφορες καταστάσεις. Από την υπονόμευση του Κωνσταντίνου Καραμανλή, καθώς ως διάδοχος τασσόταν με τις απαιτήσεις της μαμάς του, στο διάστημα 1961 – 1963, ως την ανοιχτή σύγκρουση με τον Γεώργιο Παπανδρέου που προετοίμασε το έδαφος για την δικτατορία το 1967 και από την βλακώδη και με μεγάλη δόση ανοχής απέναντι στη χούντα δήλωση στις 26 Απριλίου 1967, ως τη γελοία απόπειρα να την ανατρέψει στις 13 Δεκεμβρίου του ιδίου έτους.
Το χειρότερο απ’ όλα είναι ότι στη μεταπολίτευση και μετά το δημοψήφισμα στο οποίο οι Έλληνες ψήφισαν σε ποσοστό 70% περίπου την κατάργηση της βασιλείας, ο Κωνσταντίνος ενθάρρυνε ή ανέχθηκε συνομωσία βασιλικών (Αρναούτης και άλλοι) που ξεκίνησε περί τα τέλη του 1975 και εξυφαινόταν ως τις αρχές του 1977, για την ανατροπή της κυβέρνησης Κωνστ. Καραμανλή και ακόμη και της δολοφονίας του. Δεν τα κατάφερε γιατί η συνομωσία έγινε αντιληπτή στην Αθήνα και διάφορες πρεσβείες του είπαν να καθίσει φρόνιμα για να μη φάει το κεφάλι του.
Όλα τα περί της συμπεριφοράς του Κωνσταντίνου το 1965 απέναντι στον Γ. Παπανδρέου και το 1967 απέναντι στη χούντα είναι παγκοίνως γνωστά. Τα περί σχέσεων του Κ. Καραμανλή με το Παλάτι και την εμπλοκή του διαδόχου τότε Κωνσταντίνου τα περιγράφει ο ίδιος ο Κ. Καραμανλής σε κείμενό του που περιλαμβάνεται στο βιβλίο του Π. Λαμπρία «Καραμανλής, ο φίλος», Εκδόσεις Ποταμός, του 1998. Τα γεγονότα που αφορούν τη συνομωσία κατά της κυβέρνησης Κ. Καραμανλή στις αρχές της Μεταπολίτευσης, τα αναφέρει με κάθε λεπτομέρεια ο πρέσβης Λεωνίδας Αλ. Παπάγος (γυιος του Αλέξανδρου Παπάγου), διπλωματικός σύμβουλος του Κωνσταντίνου σε όλη της διάρκεια της δικτατορίας και μετά, στο βιβλίο του «Σημειώσεις 1967 – 1977», έκδοση του Ιδρύματος Γουλανδρή – Χορν, το 1999. «Η Καθημερινή» το ανακάλυψε τον Ιούλιο του 2021 και αφιέρωσε ένα… αποκαλυπτικό δισέλιδο σε κυριακάτικο φύλλο της.
Περασμένα όλα τα παραπάνω, αλλά όχι και ξεχασμένα. Ο Κωνσταντίνος ζυγίστηκε, μετρήθηκε και βρέθηκε ελλιπής. Γι’ αυτό και έχασε το στέμμα.

“Γι’ αυτό και έχασε το στέμμα”…
Το τι σχέση έχει η απώλεια του στέμματος απ’ τον συγκεκριμένο, όντως ελλιποβαρή μονάρχη, με την κατάργηση της βασιλείας ως θεσμού, είναι προς διερεύνηση. Γιατί, παρεμπιπτόντως και συμπληρωματικά στα παραπάνω, της κατάργησης αυτής είχαν προηγηθεί : το δεύτερο κίνημα του ναυτικού – 23/5/73, περί του οποίου ο τέως ήταν ενήμερος, η εις απάντησιν εκδίωξή του απ’ τη Χούντα μέσω δημοψηφίσματος περί Προεδρικής Δημοκρατίας [ΝΑΙ και ΟΧΙ, 24/7/73] και η, ενάμιση χρόνο μετά [8/12/74] διεξαγωγή, ξανά, δημοψηφίσματος, από δημοκρατικά εκλεγμένη πλέον κυβέρνηση, με minimum τηλεοπτικό χρόνο για τον εξόριστο ΚΒ’ να υποστηρίξει τις δικές του θέσεις.* Αυτό, ελάχιστες μέρες μετά τον εκλογικό θρίαμβο [17/11/74] της παντοδύναμης πλέον ΝΔ, της οποίας ο αρχηγός, είχε επιστρέψει στην Ελλάδα προσκεκλημένος του χουντικού “Προέδρου της Δημοκρατίας” Γκιζίκη, ενώπιον του οποίου είχε ορκισθεί [23/7/74] αναλαμβάνοντας το πρωθυπουργικό αξίωμα.**
Τα παραπάνω δεν απηχούν …φιλοβασιλικές διαθέσεις, αλλά δυσπιστία για το σοβαροφανές αφήγημα περί αποκατάστασης της δημοκρατίας στη χώρα μας. Δια να εξηγούμεθα. Και για να μην πιάσουμε συζήτηση για τη στυγνή απολυταρχία που μεθοδεύεται σήμερα σε κοινή θέα, από άτομα όπως οι προσκεκλημένοι στο Davos [16/1] του κυρίου Schwab. Μηδέποτε εκλεγέντος αλλά προδιαγράφοντος, όχι ως βασιλιάς αλλά ως αυτοκράτορας, το μέλλον μας με πάσαν λεπτομέρεια [φωτό κάτω, με τον νεαρό τότε – 2003 – “global leader of tomorrow” Κυριάκο Μητσοτάκη]

* …εξ ου το “unfair” του Μητσοτάκη senior.
** Σημειωτέον ότι έφυγε απ’ το Παρίσι, αφήνοντας τον Κοκό να περιμένει ένα τηλέφωνο [για “ενημέρωση”] το οποίο δεν έγινε ποτέ.