Θα μπορούσαμε να πούμε ότι μεγάλο κακό, με την έννοια της σύγχυσης που προκαλούν, αντιπροσωπεύουν οι δημοσιεύσεις στον Τύπο “μελετών” όπως η παρακάτω που αλίευσα από το in.gr και παραθέτω με σχόλια. Καθιερωμένη πρακτική [τακτική] τέτοιων δημοσιεύσεων αποτελεί η με ελλειπτικές διατυπώσεις καλλιέργεια συγκεκριμένων συναισθημάτων, τα οποία προκύπτουν τόσο “πανηγυρικά” όσο και …λογικά αστήρικτα.

Καινούριες ανεπιθύμητες ενέργειες προκύπτουν όσο περισσότερος πληθυσμός εμβολιάζεται κατά του πανδημικού κοροναϊού, όμως το θετικό είναι ότι είναι ότι παραμένουν σπάνιες, είναι δυνατή η διαχείρισή τους και το σημαντικότερο, η νόσηση από κοροναϊό μπορεί να φέρει τα ίδια και χειρότερα αποτελέσματα στις περισσότερες περιπτώσεις.
Τα στοιχεία αυτά προκύπτουν από τις τελευταίες μελέτες που έχουν δημοσιευθεί ή προδημοσιεύονται ηλεκτρονικά τον τελευταίο μήνα, καθώς και από πρόσφατη αδημοσίευτη συγκριτική ανάλυση του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Φαρμάκων σχετικά με τις παρενέργειες των εμβολίων έναντι της φυσικής νόσησης από τον κοροναϊό.
Τα σχετικά δεδομένα παρουσιάστηκαν από τον υποψήφιο διδάκτορα της Ιατρικής του Δημοκριτείου Πανεπιστημίου Ι. Πετράκη και τον Ξαβιέ Κούρτζ, επικεφαλής του τμήματος ανάλυσης δεδομένων του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Φαρμάκων (ΕΜΑ) και του Ευρωπαϊκού Δικτύου των Κέντρων Φαρμακοεπιδημιολογίας και Φαρμακοεπαγρύπνισης του ΕΜΑ, κατά την τελευταία ημέρα του συνεδρίου της Ελληνικής Εταιρίας Φαρμακευτικής Ιατρικής (ΕΛΕΦΙ).
Συγκεκριμένα, σύμφωνα με τις τελευταίες δημοσιεύσεις ο κ. Πετράκης ανέφερε ότι στις ανεπιθύμητες παρενέργειες περιλαμβάνονται το εγκεφαλικό – αιμορραγικό και μη, το έμφαγμα, η εν τω βάθει φλεβική θρόμβωση, η πνευμονική εμβολή, αναφυλαξία, μυοκαρδίτιδα – περικαρδίτιδα, ναρκοληψία, σκωληκοειδίτιδα, ανοσιακή θρομβοπενία, εγκεφαλομυελίτιδα, εγκάρσια μυελίτιδα, παράλυση Bell’s στο πρόσωπο, διάχυτη ενδαγγειακή πήξη και το σύνδρομο Γκιγιέν Μπαρέ.
Σημείωσε όμως πως «το ερώτημα όμως που τίθεται κατ΄αρχην είναι τι γίνεται με αυτές που δεν έχουν καταγραφεί, αλλά και πόσο αποτελεσματική είναι η διαχείρισή τους, γιατί είναι σημαντικό να μπορούν να αντιμετωπιστούν – κάτι που ήδη συμβαίνει ιδίως με τις περιπτώσεις μυοκαρδίτιδας που έχουν ανησυχήσει τον πληθυσμό, αν και στις ΗΠΑ υπάρχουν 1226 αναφορές μυοκαρδίτιδας, όταν έχουν διατεθεί πάνω από 300 εκατ. δόσεις εμβολίων mRNA».

Τι συμπέρασμα βγαίνει από την προηγούμενη παράγραφο; μια ζοφερών αποχρώσεων ασάφεια, η οποία, υποτίθεται, “διασκεδάζεται” από την άστοχη αποστροφή του τέλους : οι περισσότερες [95%] περιπτώσεις μυοκαρδίτιδας που έχουν καταγραφεί ήταν ούτως ή άλλως ήπιες.

Από την πλευρά του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Φαρμάκων (ΕΜΑ), ο κ. Ξαβιέ Κούρτζ, επεσήμανε πως ήδη από τον Απρίλιο του 2020 ο Οργανισμός ετοίμαζε πρότυπα πρωτοκόλλων για την παρακολούθηση των εμβολιαζόμενων και τη διασφάλιση  της υγείας των πολιτών , τα οποία αφορούσαν την ασφάλεια, αποτελεσματικότητα και κάλυψη του πληθυσμού. Τα πρότυπα αυτά ήταν έτοιμα από τον Δεκέμβριο πέρυσι, πριν την έναρξη των εμβολιασμών.
Φυσικά, δεν υπήρχαν επιδημιολογικές μελέτες – οι οποίες ακολούθησαν στη συνέχεια, με τη δυνατότητα να στρωματοποιηθούν τα διαφορετικά χαρακτηριστικά του πληθυσμού κατά ηλικιακή ομάδα, φύλο, κλπ.

Το σημαίνουν τα παραπάνω; μα αυτά που κουραστικά επαναλαμβάνουν οι “αρνητές” και οι “ψεκασμένοι” : ότι για ένα ιό με εκπληκτικά χαμηλή θνητότητα έχει ξεκινήσει ένα οικουμενικών διαστάσεων εμβολιαστικό πείραμα [“δεν υπήρχαν επιδημιολογικές μελέτες μέχρι την έναρξη των εμβολιασμών, οι οποίες …ακολούθησαν στη συνέχεια”] το οποίο βρίσκεται προφανώς εν εξελίξει – η καταγραφή των στοιχείων που διαβάζουμε δεν αποτελεί παρά τη διαδικασία παρακολούθησης του πειράματος.

Στη συνέχεια όμως ο κ. Κούρτζ σημείωσε πως δημιουργήθηκαν 3 ομάδες ασθενών, η πρώτη αυτή που νόσησε και οι άλλες δύο αυτές των δύο εμβολίων, της Pfizer και της AstraZeneca όπου μετρήθηκαν οι επιπτώσεις τόσο από τη νόσο όσο και από τους εμβολιασμούς με τα δύο εμβόλια ξεχωριστά.
Από τα στοιχεία που έχουν συλλεγεί μέχρι στιγμής, διαπιστώνεται σύμφωνα με τον κ. Κούρτζ ότι η εν τω βάθει φλεβική θρόμβωση είναι πολύ συχνότερη στις περιπτώσεις νόσησης από τον πανδημικό ιό έναντι του εμβολιασμού με όποιο απ΄τα δύο εμβόλια και ακόμη μεγαλύτερος είναι ο κίνδυνος θρομβοεμβολής. Σαφώς περισσότερες είναι οι πιθανότητες εμφράγματος ή εγκεφαλικού και ανοσιακής θρομβοπενίας, ενώ οριακά περισσότερες είναι οι πιθανότητες θρομβοπενίας από το εμβόλιο της AstraZeneca έναντι της φυσικής νόσησης ή του εμβολίου της Pfizer.
Στη συνέχεια ακολούθησε η σύγκριση του οφέλους και των επιπτώσεων του εμβολιασμού σε ότι αφορά την πρόληψη της νοσηλείας και της περίθαλψης σε εντατική λόγω κρίσιμης νόσου, βάσει των επιδημιολογικών δεδομένων.
Ιδίως σε ότι αφορά το εμβόλιο της AstraZeneca, διαπιστώθηκε ότι μετά από μία δόση εμβολίου, αποτράπηκε η νοσηλεία στην εντατική για σημαντική μερίδα πληθυσμού από 50 ετών και άνω, με το μεγαλύτερο όφελος να εντοπίζεται από τις ηλικίες των 80 ετών και άνω. Αναλυτικά, ανά 100.000 πληθυσμού διαπιστώθηκε ότι αποτράπηκε η νοσηλεία σε εντατική 6 ατόμων ηλικίας 20-29 ετών, 8 ηλικίας 30-39 ετών, 15 ατόμων ηλικίας 40-49 ετών, 28 ατόμων 50-59 ετών, 50 ατόμων 60-69 ετών, 78 ατόμων ηλικίας 70-79 ετών και 110 ατόμων ηλικίας 80 ετών και άνω.

Υποθέτει κανείς με ασφάλεια, μια και μιλάμε για ανθρώπους που τα συμφέροντά τους είναι διαπλεκόμενα με εκείνα των φαρμακευτικών, ότι έχει μείνει εκτός “εξίσωσης” η παράμετρος “μεγιστοποίηση [ψευδ-]αίσθησης ασφάλειας” που παρέχει στον ασθενή το ίδιο το εμβόλιο. Πράγμα που μειώνει, δραματικά τις περιπτώσεις ανθρώπων που …για ψύλλου πήδημα τρέχουν στο νοσοκομείο και συνακόλουθα εκείνων που χωρίς να είναι απαραίτητο [έχω ακούσει γιατρούς να το ομολογούν από αρχής “πανδημίας”] εισάγονται στην εντατική και …καταλήγουν.
Το πιο σημαντικό όμως είναι άλλο : η σύγκριση γίνεται αποκλειστικά ανάμεσα σε εμβολιασμένους και ασθενείς “με covid”. Μήπως θα έπρεπε να γίνονται ανάμεσα σε εμβολιασμένους και …ανεμβολίαστους; ο εμβολιασμένος μπορεί [!] να μην προσβληθεί από τον ιό, και παρόλα αυτά να παρουσιάσει τα προβλήματα απ’ το εμβόλιο.
Ο ανεμβολίαστος μπορεί επίσης να μη προσβληθεί καν απ’ τον ιό, ακολουθώντας τα μέτρα προφύλαξης που, ω του θαύματος, είναι υποχρεωμένοι ούτως ή άλλως να τηρούν και οι εμβολιασμένοι.
Ζητούμενο και στις δύο περιπτώσεις [το λένε και “νέα κανονικότητα”] είναι η πάση θυσία αποφυγή της μόλυνσης. Τα δε μέτρα, μάσκες, social distancing et al, κρίνονται υποχρεωτικά και επαρκή γι’ αυτό.
Ποιά είναι η σχέση μεταξύ 1. πλεονεκτήματος του εμβολιασμένου από την εξασφάλιση “ελαφράς νόσησης” [μέχρι πότε; ακόμα και επ’ αυτού επικρατεί “επιστημονική” πολυφωνία] σε συνδυασμό με την έκθεσή του στις παρενέργειες, και 2. δυνατότητας του ανεμβολίαστου να προφυλάσσεται από τον ιό με τα “παραδοσιακά” μέσα παραμένοντας ανεμβολίαστος;
Να ένα ερώτημα που αμφιβάλλω αν θα τεθεί ποτέ προς διερεύνηση.