Η επέλαση της Αλλαγής έγινε υπό το σύνθημα «Απ’ το λαό, για το λαό, με το λαό». Αυτά βεβαίως ήταν για …λαϊκή κατανάλωση. Το αληθινό σύνθημα ήταν άλλο, ψυθιριζόταν από στόμα σε στόμα: «Αποενοχοποίηση τώρα».
Δεν επρόκειτο για την αποενοχοποίηση της αριστεράς, κι ας πέρασαν στο προσκήνιο οι «αφηγήσεις» της [ανδρωμένοι στα πανεπιστήμια της περιόδου είναι οι σημερινοί ακαδημαϊκοί ταγοί της …αποδομητικής παγκοσμιοποίησης]. Άλλωστε, η εκδικητική μανία αυτής της αριστεράς εναντίον ενός κόμματος που εγκλώβισε κόσμο σφετεριζόμενο δικά της συνθήματα, θα εκφραζόταν αργότερα με το «βρώμικο ‘89».
Επρόκειτο για την αποενοχοποίηση του πιο χυδαίου ατομικισμού. Η υλοποίησή του concept ακολουθεί ποικίλες διαδρομές, από την θεσμοθετημένη διασπάθιση ευρωπαϊκών πακέτων και δημοσίου χρήματος, μέχρι τα σεμινάρια λαϊκής επιμόρφωσης των Τερζόπουλου – Κωστόπουλου [τα «in και out», τα «πιο hot παρά ποτέ», τα «30 πράγματα που πρέπει να έχεις κάνει πριν κλείσεις τα 30»], φτάνοντας στην κουλτούρα της ιδιωτικής ραδιοφωνίας και το «να ‘στε καλά ότι κι αν κάνετε».
Όλο αυτό το συνοθύλευμα δεν μπορούσε παρά να έχει μια …αποενοχοποιημένα λούμπεν μουσική για soundtrack, δίκην βγαλσίματος της γλώσσας στη σοβαροφάνεια της προηγούμενης περιόδου. Υπό συνθήκες όπως αυτές, το σκυλάδικο γίνεται εθνική ιδεολογία, κλέβοντας κάτι από τη ρητορεία με την οποία ο κύκλος Ρασούλη είχε συνοδεύσει την αποενοχοποίηση του Καζαντζίδη. Η κρίσιμη μάχη που χάθηκε τελικά στα ‘80s ήταν μεταξύ μιας Ρασούλειας, λαϊκής ιδέας για την «ελληνική διασκέδαση» και ενός downward spiral που μέσα από Μαργαρίτηδες και Χριστοδουλόπουλους θα οδηγούσε στο «όλα τα μωρά στην πίστα» και την επανενσάρκωση του πνεύματος του Τόλη Βοσκόπουλου στο σώμα του Λευτέρη Πανταζή. Με τον θρίαμβο του τελευταίου, η επαναχουντοποίηση του «λαϊκού τραγουδιού» ήταν συντελεσμένη.