Η παρακολούθηση του πολιτικού διαλόγου όπως εκτυλίσσεται μέσω των μίντια, σόσιαλ και μη, σου δίνει μια καλή εικόνα του πόσο “ενδιαφέρον” η “σημαίνον” (relevant, που λένε) μπορεί να είναι ένα δικό σου σχόλιο για θέματα πχ. όπως οι ομιλίες των Τσίπρα, Μητσοτάκη.
Η ασυνάρτητη απεραντολογία, τα παιδαριώδη ευχολόγια, η ευκοιλιώδης φωνή του πρώτου, το virtue signaling – γλείψιμο προς τη “νεολαία” και οι τύπου Covid Pass οικονομικές ελαφρύνσεις, πάνω απ’ όλα το απίστευτο ύφος παρά φύσιν αυταρέσκειας του δεύτερου, όλα τα παραπάνω ωχριούν μπροστά στην “απόκλιση” που συνιστά η εμβριθής εντρύφηση σ αυτά του “δημοσιογραφικού κόσμου” – στον οποίο είναι ενσωματωμένος σύσσωμος ο πληθυσμός της χώρας.
Το προκεχωρημένον της καταστάσεως φαίνεται απ’ το πώς αναφέρονται σ’ αυτόν τον τελευταίο, ακόμα και οι ελάχιστοι δημοσιολόγοι με ίχνη σοβαρότητας : προσέχοντας μη τον προσβάλλουν, μην αποδώσουν σ’ αυτόν την παραμικρή ευθύνη για τα τεκταινόμενα (“Ο κόσμος δεν τρώει κουτόχορτο”, “ο κόσμος ξέρει τι συμβαίνει” κτλ. κτλ.). Άλλωστε “το ψάρι βρωμάει απ’ το κεφάλι”. Μήπως αυτό δεν αποτελεί καθαγιασμό για το υπόλοιπον του σώματος;
Αλλά ένας άνθρωπος απαλλαγμένος από ευθύνες για όσα του συμβαίνουν, που εννοεί να αισθάνεται εσαεί προδομένος και παραπλανημένος, δεν μπορεί να φέρει τον τίτλο του “πολίτη”. Για την ακρίβεια, δε διαφέρει σε τίποτα απ’ τους ήρωες των καψουροτράγουδων με τα οποία γαλουχείται ανελλιπώς τις τελευταίες δεκαετίες. Και δεν του αξίζει ίχνος σεβασμού περισσότερο απ’ αυτόν που αξίζουν εκείνοι.
Απ’ την “ανατολίτικη παθητικότητα” στην οποία βυθίζεται δε θα ξυπνήσει ποτέ, γιατί αυτή αποτελεί modus vivendi της Νέας Εποχής – “σημείο επαφής” με τα στίφη των αφροασιατών που ξεφορτώνουν στα παράλιά μας οι Οθωμανοί φίλοι και γείτονες.