Η απορία δεν αφορά στο ποιόν των κυβερνώντων : το ίδιο ακριβώς επιζητούσαν πάντα : μετατροπή του κόσμου σε υποχείρια. Η διαφορά σήμερα έγκειται στο ότι για πρώτη φορά η τεχνολογία τους δίνει αυτή τη δυνατότητα, ή έστω την ψευδαίσθησή της.
Η απορία αφορά στο πώς γίνεται ολόκληρος πληθυσμός, ο γερμανικός λαός ας πούμε, να ανέχεται τις ανακοινώσεις περί επερχόμενης φτώχειας, απολύσεων, κλεισίματος εργοστασίων κλπ. με αιτιολογικό …τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία. Με παραδοχή δηλ. της άρχουσας τάξης ότι πάνω από την ευημερία του κόσμου, βρίσκεται η διατήρηση στην εξουσία ενός “πολιτικού”, που η άνοδός του ήταν το αποτέλεσμα οργανωμένου απ’ τη Δύση πραξικοπήματος.
Άλλη απορία αφορά στο πώς δέχεται ο κόσμος σαν εξήγηση, μη επιδεκτική συζήτησης, για όσα του “επιδαψιλεύουν” τα διευθυντήρια, την …παγκοσμιότητα των προβλημάτων. Μόλις πριν άκουγα ένα από τους χυδαιολόγους της κυβέρνησης [υπουργό ναυτιλίας or something] να ξεγλιστράει από κάθε “δύσκολη” εξήγηση του γραφικού Γιώργου Παπαδάκη με το στερεότυπο : “ξέρετε κύριε Παπαδάκη, το πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε είναι παγκόσμιο…” “κοιτάξτε τι γίνεται εδώ…” “κοιτάξτε τι γίνεται πιο δίπλα”.
Όπως και με την πανδημία, και με την …γενεσιουργό αιτία αυτής, κλιματική αλλαγή, έτσι κι εδώ η “παγκοσμιότητα” εξασφαλίζει δυο τινά: 1. ευθύνες δεν μπορούν να αναζητηθούν από κανέναν και 2. μια και μόνο λύση υπάρχει, η …Παγκόσμια Διακυβέρνηση.
Βλακεία και παραλογισμός αφήνουν τη σφραγίδα τους σε τοπικό και οικουμενικό επίπεδο. Τα παραδείγματα είναι τόσα που η επιλογή γίνεται με αμπεμπαμπλόμ απ’ την επικαιρότητα: πχ. [το άκουγα μόλις τώρα]: ο πρόεδρος της Τουρκίας σκοπεύει, λέει, να μιλήσει στην επερχόμενη Σύνοδο του ΝΑΤΟ για παράνομη κατοχή των νησιών του Αιγαίου απ’ την Ελλάδα. Θέλω να πω …πόσο κουλό ακούγεται αυτό; πώς θα δικαιολογήσει τις δεκαετίες που περίμενε [η πατρίδα του και ο ίδιος ως Ανώτατος Άρχων] για να αντιδράσει στην παρανομία; Η φάση έχει κάτι από #MeToo …κι από “βιασμένους” του Λιγνάδη. Κι όμως. Θα συζητηθεί, υποθέτω, στο πλαίσιο της Συνόδου, σαν να μην τρέχει τίποτα.
Στο πλαίσιο της ίδιας συζήτησης στον Αντ1, ακούγεται ξαφνικά το νόστιμο: “τα πάντα στην Τουρκία, εξουσία, κομματικοί μηχανισμοί, δημοσιογραφικό σύστημα, είναι μπετόν αρμέ και λειτουργούν βάσει σχεδίου, κατευθύνοντας την κοινή γνώμη προς μια σύγκρουση με την Ελλάδα”. Η άνεση με την οποία υιοθετείται το σενάριο ακούγεται περίεργη, καθώς δεν είναι ούτε στο ελάχιστο πιο “συνωμοσιολογικό” από εκείνο που οι ίδιοι άνθρωποι αναθεματίζουν δυόμισι χρόνια τώρα : “μα όλοι πια, γιατροί, πολιτικοί, κανάλια, είναι συνεννοημένοι να λεν τα ίδια για κορωνοϊούς και εμβόλια;”

Γράφει χαρακτηριστικά ο stcigar σε ένα σχόλιό του : …
Και καλά οι γιατροί. Πελατεία θέλουν οι άνθρωποι. Αλλά όλος ο κόσμος τελευταία βρίσκεται σε κατάσταση αποχαύνωσης:
– Τα παιδιά σου αρρωσταίνουν συνέχεια! “Συμβαίνουν αυτά”
– Τα καύσιμα τελειώνουν! “Βολευόμαστε με τα επιδόματα”
– Σε λίγο δεν θάχεις να φας! “Έλα μωρέ”
– Ο πόλεμος είναι στην πόρτα σου! “Ρώσους και Τούρκους τους τρώμε για πρωινό”
– Μόνοι σας τα καταστρέψατε όλα! “Σιγά, δεν γινόταν αλλιώς”
Τα παραπάνω από ανθρώπους που μέχρι προχτές διαμαρτύρονταν και απεργούσαν για το τίποτα. Ώρες ώρες μου δίνουν την εντύπωση ότι αισθάνονται λες και αξίζουν αυτά που παθαίνουν.

Η εξήγηση φαίνεται τραγικά απλή, το “τραγικά” με την έννοια της ανυπαρξίας λύσης : ο κόσμος προετοιμάζεται γι’ αυτό, δεκαετίες τώρα, με “επιστημονικές” μεθόδους. Το δίπολο “μίντια – σοσιαλ μίνιτα” λειτουργεί σαν Μηχανή μετατροπής σε ρουτίνα ενός συνόλου αρνητικών συναισθημάτων : φόβος, καχυποψία, μίσος, αγωνία, έλλειψη αυτοεκτίμησης… Τα παραπάνω έχουν καταστεί “νέα κανονικότητα” * πολύ πριν την έλευση του κορωνοϊού, που ήρθε απλώς για να την επισημοποιήσει.
Με τον ίδιο τρόπο που ο οργανισμός του Μιθριδάτη ΣΤ’ του Ευπάτορος, Βασιλιά του Πόντου, είχε γίνει απρόσβλητος από κάθε δηλητήριο, το μυαλό του σύγχρονου “πολίτη” – Μιθριδάτη “αρνείται” απλώς να αισθανθεί προσβεβλημένο από οποιαδήποτε επίθεση στη λογική και την αξιοπρέπειά του.

* με …οάσεις κωματώδους αποβλάκωσης, για τις οποίες φροντίζει ο …πολιτιστικός τομέας [φωτό κάτω : ο κυριούλης με το μικρόφωνο, Χρήστος Μάστορας, μιλούσε τις προάλλες με αφορμή το ξύλο στα Mad Awards για …ξεφτίλα και κατάντια]