Στο Twitter, “εικόνα” εκ του μη όντος της εληνικής (“de facto” τμήματος της πλανητικής) κοινωνίας οι Ντεγκρές * συνυπάρχουν σε αλγοριθμική σύμπνοια με τη Μαρία Καρυστιανού, ο Elon Musk με το Γιώργο Λιάγκα και οι Anonymus με το Γέροντα Παΐσιο.
Η σκιώδης γελοιογραφία “κινήματος” αποτελεί εξ αρχής δημιούργημα / φερέφωνο ύποπτων κύκλων, όπως σημείωνα στο περιοδικό ΗΧΟΣ ΕΙΚΟΝΑ στα middle ’00s. Αυτό άλλωστε περιλαμβάνει ανεξαιρέτως ο,τιδήποτε σχετικό με …αποκέντρωση, underground παρωδίες τύπου Dark Web etc.
Το “κίνημα” είχε παραμείνει σιωπηλό στη διάρκεια της “πανδημίας”, τις πρακτικές αντιμετώπισης της οποίας, από όσο υπέπεσε στην αντίληψή μου, άφησε ασχολίαστες. Οι τελευταίες εμφανίσεις των Anonymus που έχω καταγράψει αφορούσαν ανακοινώσεις για τη δολοφονία του George Floyd, και κάποια “κυβερνοεπίθεση” εναντίον της Ρωσίας λίγο μετά την εισβολή.
Η επανεμφάνιση της (αντιπαθητικά κακόγουστης) μουτσούνας του V for Vendetta …ακριβώς τώρα, δείχνει χωρίς πιθανότητες παρερμηνείας τον προανατολισμό τους.
Τα ανωτέρω δεν σημαίνουν ότι πρέπει κανείς να συμμερίζεται τις κορώνες “Ελλήνων εθνικιστών” ή δημοσιογράφων που από το περιθώριο στο οποίο (άδικα) βρέθηκαν το διάστημα ’16-24 προωθούνται στο φως της επικαιρότητας ως spokesmen της νέας διακυβέρνησης. Οι αποστροφές περί Trump ο οποίος παίρνει σκαλπ, αποδιαρθρώνει το deep state και βάζει σε τάξη το αμερικανικό κράτος, συνοδευόμενες από (όντως) εκτυφλωτικά στοιχεία που αφορούν στην υπόθεση USAID, αποτελούν αντιπερισπασμό από τα νυν τεκταινόμενα : μιλάμε φυσικά για την απίθανη λύση που προωθείται για τη Γάζα, της απομάκρυνσης των Παλαιστινίων από εκεί …για το διάστημα στο οποίο αυτή θα ανοικοδομείται απο διάφορες κατασκευαστικές (!) ανάμεσα στις οποίες οι σαουδαραβικές έχουν τη μερίδα του λέοντος – οι ίδιες, παρεμπιπτόντως, φαίνονται να κερδίζουν και το αντίστοιχο παιχνίδι στη Συρία, μειώνοντας τις πιθανότητες επικράτησης εκεί των …τουρκόχοιρων.
Μιλάμε επίσης για τη λύση που προωθείται στο ουκρανικό, η οποία πιθανότατα θα είναι εκείνη της συνέχισης του πολέμου.
Αυτά, για να μην αναφερθούμε στα της επέλασης της Α.Ι. με τις ευλογίες του Trump, τα οποία θα αποτελέσουν βασικό θέμα μας, Θεού θέλοντος, στις δύσκολες μέρες που έρχονται.
* Πλάκα θα είχε η ελληνοποιημένη (Έλληνες δεν είναι;) εκφορά του ονόματος : ο Ντεγκρές του Ντεγκρέ, κατά το “ο ντενεκές του ντενεκέ”.
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Αυτός ο Ντεγκρές μού είναι συμπαθής ως φυσιογνωμία. Σε κάποιες φάσεις θυμίζει λίγο τον original Καραμανλή στα νιάτα του.
Ως φυσιογνωμίες αρκετοί / -ές από τη “βασιλική οικογένεια” είναι ευχάριστοι / -ες. Και η συμπεριφορά διαχρονικά της ελληνικής πολιτείας απέναντί τους (υπό την καθοδήγηση των υποκινητών του όχλου “αριστερών” κομμάτων / μίντια) υπήρξε απαράδεκτη, αρχής γενομένης από εκείνη του “Εθνάρχη”, την εξαπάτηση του “Κοκού”, extremely low IQ όπως και τα βλαστάρια του, και την παρωδία δημοψηφίσματος με το οποίο τον αφαίρεσαν απ’ το κάδρο (το “unfair” του γέρου Μητσοτάκη ήταν …fair κατά την άποψή μου).
Παρόλα αυτά, η ίδια η “βασιλική οικογένεια” δεν έπαψε να μου ειναι αντιπαθής για διάφορους λόγους. Και ακόμα περισσότερο στη σημερινή βερσιόν της επανάκαμψής της απ’ την πίσω πόρτα (;) με μεθόδους που έχουν να κάνουν με το lifestyle των “beautiful people”, και το εν γένει όργιο της virtual reality.
Κάθε χώρα έχει ένα τουλάχιστον ακατανόητο για τον υπόλοιπο κόσμο ζήτημα που στα μάτια της αποκτά δυσανάλογη με την πραγματική του σημασία συμβολική διάσταση. Τέτοιο ζήτημα για εμάς υπήρξε η Βασιλεία. Μαζί με αυτήν ξεφορτωθήκαμε για πάντα τις ξένες επεμβάσεις και τις αντιδημοκρατικές πρακτικές, όπως μερικοί αλλάζουν τα ρούχα τους για να νιώσουν καλύτερα.
Ναι κι εγώ δεν είχα πρόβλημα με το θεσμό και τις “αντιδημοκρατικές πρακτικές του”. Με διάφορες φάτσες της οικογενείας είχα και ιδίως με τον Κοκό – αν και τα τελευταία χρόνια είχε γίνει απλώς αξιολύπητος. Η Άννα Μαρία, ως φυσιογνωμία πάντα, μου είναι διαχρονικά συμπαθής.
Εμένα γενικά ούτε κρύο ούτε ζέστη μου έκαναν και ως θεσμός και ως οικογένεια. Σε αρκετό κόσμο πάντως έλειψαν τις πρώτες δεκαετίες της μεταπολίτευσης. Με τον καιρό άρχισα να βρίσκω συμπαθητική τη νοσταλγία τους για μια χώρα που δεν τους φέρθηκε με τον καλύτερο τρόπο.
Δεν το συζητάμε για τη νοσταλγία. Κι εγώ είχα συγκινηθεί κατά καιρούς με κάποιες εκδηλώσεις του εκλιπόντος. Θυμάμαι στα early- middle ’90s να κολυμπάμε με την παρέα μου σε μια από τις παραλίες της Χίου που ξέραμε “μόνο εμείς”, ενώ στα 500 μέτρα or something βρισκόταν η “βασιλική θαλαμηγός” – ήταν η πρώτη ιδιωτική επίσκεψη της οικογένειας στο Ellada και η πρώτη φορά που στο μενού των lifestyle media εισχώρησαν τα ονόματα των “πριγκίπων” Παύλου και Νικόλαου. Αλλά θυμάμαι να κοιτάζω το γιότ, σκεπτόμενος πώς θα αισθανόταν ο “βασιλιάς” (τον οποίο πάντα φανταζόμουν σαν ένα ανθρωπάκι) στην Ελλάδα μετά από τόσα χρόνια.
Η κτηνωδία της “πολιτικοποίησης” των πάντων, ιδίως μετά τη “μεταπολίτευση”, έγκειται στο ότι κάποιοι δεν αναγνωρίζουν καν την ανθρώπινη ιδιότητα στον αντίπαλο, που επειδή είναι αντίπαλος πρέπει όλα όσα κάνει να είναι αισχρά, και όλα όσα λέει να είναι ψέματα.
Όχι τυχαία, ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε …καυτηριάσει τη συγκεκριμένη επίσκεψη ως “προκλητική και πραξικοπηματική”. Λίγο μετά, το ΠΑΣΟΚ ως κυβέρνηση πλέον τους αφαίρεσε την ιθαγένεια, απαλλοτριώνοντας το Τατόι με το γνωστό νόμο. Ο εμπνευστής του νόμου και τοπ μπουρμπουληθρολόγος Βαγγέλης Βενιζέλος τον περιέγραψε ως έχοντα “συμβολικό βάρος” και ασποσκοπούντα στην αποκατάσταση της συνταγματικής τάξης. PASOK classic.
Οι μέχρι τώρα ενέργειες του Τραμπ (και του Μασκ) πάντως αφορούν ως επί το πλείστον τα εσωτερικά της Αμερικής, τα οποία προσωπικά δεν με πολυενδιαφέρουν. Δικά τους είναι τα λεφτά και τα χρέη, ας τα κάνουν ό, τι νομίζουν. Σε μας οι τρόικες έλαβαν πολύ πιο δραστικά μέτρα και μάλιστα χωρίς να τις έχουμε ψηφίσει. Αργά ή γρήγορα εξάλλου τα ίδια πάνω κάτω θα χρειαστεί να κάνουν όλες οι ευρωπαϊκές χώρες.
Τα οποία άλλωστε (μέτρα της Τρόικας) συνεχίζονται στο maximum, έχοντας αφαιρεθεί εντέχνως από την επικαιρότητα.
Απλώς, ίσως επειδή έχω ασχοληθεί τόσο καιρό με τον Τραμπάκουλα, τώρα που η καραμέλα στα χείλη της δημοσιογραφικής οικογένειας είναι “πάντως το μόνο που αποκλείεται είναι να πλήξουμε”, εγώ με όλα αυτά τα ήξεις – αφήξεις, έχω αρχίσει να πλήττω.
Η εξωτερική του πολιτική πάντως, η οποία κυρίως μας ενδιαφέρει σε πρακτικό επίπεδο, προς το παρόν περιορίζεται σε λόγια. Το ουκρανικό ιδιαίτερα μού δίνει την εντύπωση ότι το βλέπει σαν αγγαρεία. Και δικαιολογημένα. Ούτε κάτι έχει να κερδίσει από τη “λύση” του, αλλά ούτε και είναι στην τελική δική του δουλειά. Εκτός πια κι αν χαρίσει τα πάντα στη Ρωσία μόνο από το περίσσευμα της καλής του καρδιάς.
Υπάρχει το πρόβλημα του φιλο-Ουκρανού στρατηγού Kellogg με τ’ όνομα, ειδικού απεσταλμένου επί του θέματος. Ο οποίος δεν μου εμπνέει καμία εμπιστοσύνη παρά τα παπαγαλίσματά του περί “πολέμου που πρέπει να τελειώσει” και “ζωών που χάνονται άδικα”. Μηχανευέται κάτι περίεργους όρους, διφορούμενους, που αποκλείεται να δεχτεί ο κοντός και, το βασικότερο, δείχνει να υπολήπτεται τον Κρεατοζελένσκι, σε αντίθεση με τον Trump ο οποίος τον έχει για τον π**τσο.
Σ’ αυτή την επιεικώς δυσάρεστη φυσιογνωμία έχει ανατεθεί απ’ τον Τραμπάκουλα “ο τερματισμός του πολέμου σε 100 μέρες”.
Εκ του οποίου πηγάζει η πιθανότης ότι, αν δεν επιτευχθεί το ευκταίον, πράγμα πολύ πιθανό με τους περίεργους όρους που θέτει, το επόμενο βήμα είναι “συνεχίζουμε και το κρίμα στο λαιμό σας”.
…Το μόνο για το οποίο θα φροντίσει ο Τραμπάκουλας είναι να μη χαθούν αμερικανκές ζωές στο πεδίο της μάχης.
Από κει και πέρα ούτως ή άλλως όπλα θέλει να πουλήσει, ας πάει και το παλιάμπελο βλ. το Νόμπελ Ειρήνης.
Δεν ξέρω κατά πόσον είναι στο χέρι του Τραμπ να “λύσει” το πρόβλημα, έστω κι αν το ήθελε πραγματικά. Πρόκειται για εξαιρετικά περίπλοκο ζήτημα με πλήθος αντικρουόμενα συμφέροντα που καθιστούν απίθανη μια “επιστροφή στην κανονικότητα” με τρόπο που να ικανοποιεί τους πάντες, ακόμα κι όταν σταματήσουν οι εχθροπραξίες. Αυτά είναι θέματα που τα χειρίζονται τα επιτελεία. Δεν είναι σαν το διάταγμα που απαγορεύει στις τρανς να συμμετέχουν σε γυναικείους αγώνες ή σαν το άλλο που επαναφέρει.. τα πλαστικά καλαμάκια🥤🧋🧃
Θα έχεις προσέξει εντωμεταξύ ότι ο Ερτογάν εδώ και κάμποσο καιρό δεν πολυμιλάει ούτε για τους Παλαιστίνιους ούτε για το Ισραήλ. Αποκλείουμε το ενδεχόμενο να τα έχει ψιλοβρεί μέσω ΗΠΑ με το τελευταίο?
…Ως προς τον Ερντογάν, που ξέχασα χτες, για τους Παλαιστίνιους λέει καμιά μαλακία για να περνάει η ώρα (υπό την πίεση των γκρίζων λύκων or something) αλλά επί της ουσίας ουδείς ασχολείται με το θέμα, όπως “πολύ σωστά” είχαμε διαβλέψει από την πρώτη στιγμή, παρά τους περιστασιακούς λεονταρισμούς Ιρανών κ.ά.
Με τους Ισραηλινούς όντως υπάρχει μια ύποπτη σιωπή, αλλά δεν μου είναι εύκολο να πιστέψω ότι οι Εβραίοι και ο Τραμπ θα πουλήσουν τους Κούρδους. Και σύμφωνα με τις αναλύσεις που έχω διαβάσει (εδώ και χρόνια εννοώ) αυτός, δηλ. μια “προδοσία” είναι ο μόνος τρόπος για να τα βρει ο Ερντ. μαζί τους.
Το καλό είναι ότι έχουν προκύψει λάβροι στη Συρία οι Σαουδάραβες, οι οποίοι κόπτονται για να εξομαλύνουν πλήρως με Ισραήλ etc, οπότε προκύπτει, σε τυχόν ευνοϊκή εξέλιξη, άξονας Σ. Αραβίας – Ισραήλ – (αναβαθμισμένης ένεκα αυτού του τελευταίου) Κύπρου – Ελλάδας. Αρκεί οι Ραγιαπετρίτες να αρπάξουν την ευκαιρία (έως και στρατιωτική συμμαχία μας προτείνουν οι Ισρ.) μη μασσώντας στις απειλές των κωλότουρκων οι οποίοι ακριβώς γι’ αυτό το λόγο απειλούν θεούς κα δαίμονες : “είναι η τελευταία ευκαιρία της Ελλάδας να συμβιβαστεί με την Τουρκία, μετά θα είναι αργά” κλπ. Άκου να δεις δηλ.
Δεν ξέρω τι να πω. Γενικά κλίνω προς την άποψη τουρκικών εθνικιστικών κύκλων που κατηγορούν τον Ερτογάν ότι πήρε αυτό που ήθελε στη Συρία και ξέχασε και τους Παλαιστίνιους και το “σιωνιστικό καθ έστω” και όλα. Ελπίζω να ξέχασε και την αφεντιά μας. Το διεθνές ενδιαφέρον για τους Κούρδους πάντως είναι κατά την γνώμη μου ακόμα πιο.. ειλικρινές🤥 από το ενδιαφέρον τους για τους Παλαιστίνιους.
Ως προς τον …Ερντογά (ο Ερντογάς του Ερντογά) η πιθανότητα να μας ξεχάσει καλό είναι να ξεχαστεί. Είτε ανεβασμένος απ’ την επιτυχία (;) στη Συρία είτε χολωμένος απ’ την αποτυχία (κατ΄ εμέ το πιθανότερο), εμείς δεν ξεφεύγουμε απ’ το στόχαστρο. Ιδίως τώρα που, στριμωγμένος απ’ τις περιστάσεις ο “Κούλης” πατάει πόδι “στο” Macron να μη δώσει τους Meteor στους Τουρκόχοιρους. Η περίοδος των “ήρεμων νερών” (εδώ γελάνε) εκμετρά το βίο της.
Tο διεθνές ενδιαφέρον για τους Κούρδους εννοείται ότι αφορά χρησιμοθηρικούς λόγους, οι τελευταίοι όμως εκτείνονται πέραν του θεαθήναι, όχι ότι κι αυτό είναι ευκαταφρόνητο στους καιρούς που ζούμε.
…Ή κάποιος σχιστομάτης, for that matter.
Μπα εγώ έχω γίνει πλέον παρανοϊκός με όλους των δικών μας συμπεριλαμβανομένων👀
Η AI του κινητού μού διόρθωσε το “καθεστώς” σε “καθ έστω”. What the fuck does this even mean!?
“Καθ έστω” σημαίνει …ότι με την “ανώτερη του ανθρώπου” νοημοσύνη της, η AI αγνοεί τη λέξη καθεστώς, ως εκ τούτου τη διασπά στις γνωστές της “καθ” και “έστω”. Το …προμπλεματάκι είναι ότι μέγα ποσοστό συνανθρώπων μας (θα γίνεται όλο και μεγαλύτερο) …δεν έχει πρόβλημα να συμμορφώνεται στις “άνωθεν” εντολές.
Δε νομίζω ότι είναι τυχαία η προσέγγιση της AI ως εξωανθρώπινης (“κανείς δεν ξέρει πώς ακριβώς λειτουργεί το deep learning”), οιονεί εξωγήινης νοημοσύνης.
Να ξεκαθαρίσουμε παρεμπιπτόντως ένα-δύο πράγματα για τους περίφημους “δασμούς”. Τους δασμούς αυτούς τους πληρώνει ο εισαγωγέας και όχι ο εξαγωγέας. Κάτι σαν τον ΦΠΑ δηλαδή, μόνο που τους πληρώνει στο τελωνείο και μεταφέρει τη ζημία που υφίσταται στο τελικό προϊόν που αγοράζει ο καταναλωτής. Επί της αρχής επομένως αυτός που βλάπτεται είναι ο ίδιος που βάζει τους δασμούς. Το σκεπτικό είναι 1) ότι ο καταναλωτής θα καταφύγει βραχυπρόθεσμα σε αντίστοιχα εγχώρια προϊόντα ή ότι μακροπρόθεσμα θα δημιουργηθεί ανταγωνιστική εγχώρια παραγωγή και 2) ότι θα μπουν λεφτά στα ταμεία του κράτους με τη μορφή εσωτερικής φορολογίας. Το πρόβλημα είναι 1) ότι τα εγχώρια προϊόντα είναι ακριβότερα ή μάλλον ότι δεν υπάρχουν αντίστοιχα εγχώρια προϊόντα, ενώ η φορολόγηση επίσης των πρώτων υλών – που σχεδιάζει ο Τραμπ – καθιστά εντελώς ασύμφορη την ανάπτυξη της εγχώριας παραγωγής. 2) οι δασμοί αυτοί αποτελούν μια μορφή έμμεσης φορολογίας, η οποία σε αντίθεση με την άμεση – που είναι αναλογική με το εισόδημα – πλήττει κυρίως τους φτωχότερους, κάτι μάλλον αναμενόμενο από κάποιον με to status και τη φιλοσοφία του Τραμπ. Το μόνο που απομένει λοιπόν είναι η ελπίδα ότι ο εξαγωγέας θα μειώσει από μόνος του την τιμή του προϊόντος ή – το πιθανότερο – η πραγματικότητα ότι ο εξαγωγέας θα βρει φιλικότερη αγορά για τα προϊόντα του, κάτι αντίστοιχο δηλαδή με τους δυτικούς επιχειρηματίες που έχουν μεταφέρει την έδρα, την παραγωγή τους και σε μεγάλο βαθμό τις πωλήσεις τους abroad. Υπάρχει βέβαια και η περίπτωση της μπλόφας. Αλλά για να μπλοφάρεις αποτελεσματικά πρέπει να δείξεις ότι το εννοείς και για να το εννοείς πρέπει να είσαι διατεθειμένος να βλάψεις τον εαυτό σου. Στην αντίθετη περίπτωση σε παίρνουν όλοι χαμπάρι ότι μπλοφάρεις και μπλόφα πλέον δεν υφίσταται.
Ως προς τους δασμούς, παρατήρηση ασχέτου στηριζόμενη σε πραγματικά γεγονότα τα οποία, ξανά, ως άσχετος, μπορεί να αξιολογώ λαναθασμένα : αν η στεγανή λογικά ανάλυσή σου είναι σωστή (= δεν παραλείπει κάποιες παραμέτρους) τότε γιατί όλες οι χώρες τρέμουν τις ταρίφες; – στη φάση με τα αεροπλάνα και τους “μετανάστες” οι Κολομβιανοί, άμα τη διατυπώσει της απειλής, χέστηκαν πάνω τους.
Sorry ξανά αλλά για μένα τα οικονομικά είναι, για να το μεταφέρω στα …μουσικά, κάτι σαν το rap (από ’90s και εντεύθεν), το r’n’b και τα συναφή. Απλώς δεν τα αντέχω, ως εκ τούτου είμαι ο τελευταίος απ’ τον οποίο θα ζητήσει κάποιος άποψη / πληροφορίες γι’ αυτά. Άσε που είμαι και “θεωρητικά” προκατειλημμένος εναντίον των συγκεκριμένων genres – όπως και εναντίον του homo economicus.
Γιατί απλούστατα χάνουν όλοι, κατά το πρώτο διάστημα τουλάχιστον, έως ότου βρεθεί μια καινούρια ισορροπία. Μέχρι τότε είναι αναγκασμένοι να βάλουν με τη σειρά τους δικούς τους ανταποδοτικούς δασμούς που θα βλάψουν τη δική τους οικονομία. Εξ ου και ο Cipolla ορίζει τη “βλακεία” ως την επιθυμία κάποιου να κάνει κακό χωρίς να κερδίζει τίποτα ο ίδιος.
Πάντως ο ορισμός του Cipolla είναι βλακώδης …εξ ορισμού κατά την άποψή μου. Η εκπλήρωση της επιθυμίας να κάνεις κακό είναι από μόνη της το κέρδος. Είναι σαν να διψάς (για εκδίκηση, ας πούμε) και να πίνεις.
Το βιβλίο το είχα πάρει κάποια στιγμή, ήταν απ’ τα μικρά που σε “περιμένουν” δίπλα στο ταμείο. Δεν το έχω διαβάσει όμως, κάπου παράπεσε, και με τη μετακόμιση τρέχα γύρευε.
Αν διαθέτει έστω και ίχνη της εμβρίθειας των αντιστοίχων του (Θεού) Musil και του (ημίθεου) Λεμπέση, να το ψάξω.
Έχει αρκετή πλάκα, ως επί το πλείστον όμως οι διαπιστώσεις του εφαρμόζονται σε οικονομικά ζητήματα, δεδομένου ότι ο άνθρωπος ήταν πρωτίστως οικονομολόγος. Όχι ότι στο ζήτημα της εκδίκησης η θεωρία του δεν έχει εφαρμογή. Ελάχιστοι ρισκάρουν ευτυχώς να ζημιώσουν σοβαρά τον εαυτό τους για να “εκδικηθούν” απλώς κάποιον που τους έβλαψε στο παρελθόν. Η καλύτερη εκδίκηση εξάλλου είναι η προσωπική επιτυχία.
Καλά δεν είπα κι εγώ να ρισκάρει κανείς για να εκδικηθεί. Αλλά αληθινή, χορταστική εκδίκηση είναι η εξόντωση (μεταφορικά πάντα 😇 😈) του αντιπάλου.
Και γενικότερα όμως ελάχιστοι θα ήταν διατεθειμένοι να κάνουν κακό χωρίς χειροπιαστό – για να το θέσω έτσι σε αντίθεση με την “ιδιοπαθή” κακοήθεια – όφελος, αλλιώς ο κόσμος θα είχε διαλυθεί από τρομοκρατικές επιθέσεις και δολοφονίες χωρίς κανένα εμφανές κίνητρο, πόσο μάλλον που το κακό είναι στην πράξη πολύ ευκολότερο από το καλό.
Φαντάσου τον καλύτερο ή και μοναδικό πελάτη σου να σε απειλεί ότι θα κρατήσει την αναπνοή του μέχρι να σκάσει αν δεν κάνεις την α’ ή β’ μαλακία που έχει στο μυαλό του. Θα τρομοκρατηθείς όχι επειδή ανησυχείς για τη ζωή του, αλλά επειδή θα τον χάσεις από πελάτη!
Μη φανταστείς πάντως ότι, επειδή ενδιαφέρομαι από θεωρητικής απόψεως για τα δημόσια οικονομικά και τις διεθνείς σχέσεις, εφαρμόζω την κατανόηση αυτών των θεμάτων και στην προσωπική μου ζωή. Ως γνωστόν ποτέ δεν έκανα περιουσία ούτε συμφεροντολογικές φιλίες, όχι επειδή δεν θα μπορούσα να το κάνω, αλλά επειδή ΒΑΡΙΕΜΑΙ😁
Η λέξη “βαριέμαι” είναι και η κατάλληλη. Συν το πρόσθετο χάντικαπ ότι βρίσκομαι σε ένα είδος αυτιστικής κατάστασης “συνθέτοντας” ή αυτοσχεδιάζοντας (το ίδιο πράγμα είναι επί της ουσίας, με λιγότερες …γραφειοκρατικές διαδικασίες το δεύτερο) κατό το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας. Αυτό συμβαίνει και όταν κάνω άλλα πράγματα, πχ. όταν παρακολουθώ ειδήσεις, τηλεοπτικές συζητήσεις, όταν γράφω ένα κείμενο, you name it. Συμβαίνει ακόμα και όταν παρακολουθώ μια ταινία δι’ επεμβάσεων στο σάουντρακ. ΔΕΝ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ όταν προσπαθώ να συγκεντρωθώ σε μια οικονομική ανάλυση. Δεν είναι απλώς ξενέρωμα, είναι κάτι που απλώς κυλάει από πάνω μου, μια συχνότητα στην οποία είμαι κουφός να πούμε.
Κατά καιρούς έχω προσπαθήσει να θεραπεύσω την “αναπηρία” μέσω βιβλίων κτλ. Για κάποιο λόγο τίποτα δεν μου μένει ενώ η αφομοιωτικότητά μου γενικά είναι αξιοσημείωτη. Για να μη μιλήσουμε γι’ αυτό που λες κι εσύ, δηλ. την προσωπική ζωή, και το τι λεφτά έχω χάσει από επιτηδειότητα των άλλων και ακραιφνή δική μου ηλιθιότητα.
Life’s too short for boring self-interest😁
👍👍👍
…Εν τω μεταξύ, το ξέρω ότι δεν ασχολείσαι, αλλά εγώ σαν κλασικός politicalized idiot, έχω εκτός των άλλων, ξοδέψει χρόνο και χρήμα για βιβλίο του ανθρώπου τον οποίο ακούω αυτή τη στιγμή, οπότε έχω προσωπικό θέμα :
Πιο εμετική περίπτωση “δημοσιογράφου” στα ελληνικά κανάλια από το Μιχάλη Ιγνατίου δε νομίζω να υπάρχει – καλύπτει το εξωτερικό ρεπορτάζ στο Σκάι, με έμφαση στα του Λευκού Οίκου.
Δεν έχω ιδέα. Δεν ασχολούμαι καθόλου με οποιουδήποτε είδους “ελληνικές αναλύσεις”, εκτός κι αν έχω διάθεση για λίγο αρρωστημένο χαβαλέ. Μπορεί εντωμεταξύ να είναι και η φαντασία μου, αλλά έχω πετύχει ουκ ολίγες φορές πατενταρισμένες original δικές μου αναλύσεις να εμφανίζονται σε mainstream ελληνικά έντυπα λίγο μετά τη δημοσίευσή τους εδώ. Πολλές φορές και την επόμενη μέρα. Πράγμα που να πω την αλήθεια με ανησυχεί περισσότερο παρά ικανοποιεί τη ματαιοδοξία μου. Ίσως είναι ώρα για ένα μεγάλο διάλειμμα.
Μπορεί φυσικά να πρόκειται για – συχνές τελευταία – συμπτώσεις ή μπορεί απλώς οι άνθρωποι να φτάνουν στα ίδια με μένα συμπεράσματα με μια – ιδιαίτερα μικρή – καθυστέρηση. Αλλά και πάλι. Ορισμένες φορές διατηρούνται ακόμα και κάποιες χαρακτηριστικές μου εκφράσεις. Δεν τίθεται ζήτημα κοπιράιτ και μαλακίες, I just don’t like being watched καί μάλιστα σε.. ιδιωτικές μου στιγμές😊 Η ευθύνη βέβαια είναι όλη δικιά μου.
Σε καταλαβαίνω απολύτως. Αυτό είναι κάτι το οποίο πρέπει (;) κανείς να πάρει απόφαση, όταν μιλάμε για “κουλτούρα” του διαδικτύου. Όλοι πλέον είναι έξυπνοι και πληροφορημένοι, το ποιος πρώτος έχει αντιληφθεί / πει / γράψει κάποια πράγματα είναι απλώς irrelevant. Είναι η εποχή του Υδροχόου, εποχή της ελεύθερης κυκλοφορίας των ιδεών (μπάη δε ουαίη, δε νομίζω να είναι τυχαίο ότι, όσοι Υδροχόοι ξέρω, είναι οι πιο αδίστακτοι καταχραστές ιδεών των άλλων)
Το θέμα δεν είναι απλό όσο ακούγεται, και δεν εννοώ την ηθική και “νομική” διάσταση : μέσα σε ένα όχλο από φωνασκούντες “μετά Χριστόν προφήτες”, αυτό που εν τέλει εξαφανίζεται το ποιος αξίζει ένα ελάχιστο έστω απ’ τον τίτλο. Και είναι …μάλλον χρήσιμο σε καιρούς όπως αυτοί, να ξέρεις ποιον πρέπει να εμπιστευτείς και ποιον όχι.
Το φαινόμενο το έχω βιώσει από παλιά, σε άλλη βερσιόν, με διάφορους “μουσικογνώστες”, οι οποίοι αίφνης στα πενήντα + ανακαλύπτουν …την “κλασική” ξέρω γω ας πούμε. Κανένα πρόβλημα δεν θα υπήρχε, αν δεν τους άκουγες να σου απευθύνονται αίφνης από θέση ισοτιμίας, υποστηρίζοντας με παρρησία τις “απόψεις” τους, και πριν αλέκτορα φωνήσαι, να αυτοαναγορεύονται σε / αναγνωρίζονται σαν γκουρού του είδους. Αναγκάζεσαι να αντιδράσεις σαν Κατίνα της γειτονιάς, όπως είχα κάνει με ένα γελοίο που μου πούλαγε τεχνογνωσία σε θέματα …Πέρσελ, την ύπαρξη του οποίου ήταν φανερό ότι είχε πληροφορηθεί δυο μέρες πριν ας πούμε (θυμάμαι να του λέω διάφορα του τύπου “τον άκουγες και στο χωριό σου τον Πέρσελ…” “όταν άκουγα εγώ Πέρσελ εσύ δεν ήξερες το Νικ Κέιβ” και άλλα ευτράπελα).
Ένας άλλος “του είδους” πρόσφατα πάλι με είχε διορθώσει ενώ του μιλούσα για το Γιοχάνες Μπραμς (“ίνδαλμά μου” από 23 χρόνων) : “Γιόχαν, όχι Γιοχάνες!”
Ως προς το being watched, είναι λίγο αργά για όλους μας. Ήταν 1996, ήμουν στα τότε γραφεία των Τεχνικών Εκδόσεων στον Άλιμο, όταν πρωτοπληροφορήθηκα τα της παραμέτρου “αποθήκευση / δυνατότητα ανίχνευσης κάθε κίνησής σου στο διαδίκτυο / ανάσυρσης / χρησιμοποίησής της εναντίον σου”. Έχοντας σερφάρει ήδη επί 3-4 χρόνια (μεταξύ άλλων σε sites σχετιζόμενα με το occult και άλλα “σκοτεινά” ενδιαφέροντά μου της περιόδου), αυτή ήταν για μένα μια “εμπειρία φώτισης”.
Ξέρεις προφανώς ότι ανά πάσα στιγμή σε παρακολουθούν συσκευές όπως το τηλέφωνο και η τηλεόρασή σου.
Δεν το συζητάμε. Το σύστημα του “1984” είναι από τεχνικής απόψεως ολοκληρωμένο. Το μόνο που χρειάζεται είναι η κατάλληλη πολιτική βούληση.
Πολιτική βούληση υπάρχει μια χαρά, εκ μέρους και του ίδιου του Ντονάλντιου. Αν είναι να διαλέξω βέβαια (εκεί φτάσαμε), καλύτερα να με παρακολουθεί η Tulsi Gabbard ως νέα επικεφαλής της υπηρεσίας πληροφοριών, από την εφιαλτική προκάτοχό της.
Με την παραπάνω πρόχειρη ανάλυση – όπως και με παλιότερες αναλύσεις μου για τις οικονομικές διαστάσεις της πανδημίας και πολέμου στην Ουκρανία – εκθέτω απλά τη λογική των πραγμάτων. Αυτό δεν σημαίνει ότι τα ενδιαφερόμενα μέρη θα επιδείξουν απαραίτητα ορθολογική συμπεριφορά. Κανένας εχέφρων αναλυτής δεν θα μπορούσε ποτέ να φανταστεί ότι θα σταματούσε κάθε οικονομική δραστηριότητα για ένα κοινό κρυολόγημα ή ότι θα προτιμούσαν οι Ευρωπαίοι το πολλαπλάσιας τιμής αμερικανικό φυσικό αέριο από το πάμφθηνο ρωσικό για τη συνέχιση ενός πολέμου που δεν τους αφορά.