Ο σύζυγος Τάιλερ * ασκεί πολιτική “σύμφωνα μόνο με τα αιτήματα των συγγενών”.
In other words, σε σύμπνοια με τους υπόλοιπους του αντικυβερνητικού συνασπισμού, στερείται πολιτικής, έχοντας αναγορεύσει το ζήτημα της “τιμωρίας των ενόχων” σε απόλυτο κριτήριο για τη διαμόρφωσή της.
Αν δηλαδή είχαμε μια κυβέρνηση, η οποία φρόντιζε στοιχειωδώς το εθνικό συμφέρον – ιδίως προς τα έξω – και η οποία ταυτόχρονα έσπευδε να αποκρύψει τις ευθύνες της για ένα πολύνεκρο δυστύχημα, ** θα έπρεπε να την παραιτήσουμε άνευ όρων, με εναλλακτικές τύπου Ανδρουλάκη (“υποχρεωτικός εμβολισμός για όλους”), Φάμελλου (“ο αγώνας σου Εκρέμ, είναι και δικός μας”), και …Κασσελάκη. Α ναι, και Ζωής (“no conflict of interest”) Κωνσταντοπούλου.
Οι ανωτέρω εννοούν να “κάνουν τη διαφορά” απ’ την κυβέρνηση, χειρότερη ίσως από καταβολής προτεκτοράτου, μέσω Τεμπών κατ’ αποκλειστικότητα.
* Για ο,τιδήποτε μπορεί κανείς να τον κατηγορήσει, εκτός από έλλειμμα επικοινωνιακού ταλέντου : προσοχή στο συνδυασμό θλίψης και αποφασιστικότητας στο βλέμμα του.
** …λες και οποιαδήποτε άλλη στη θέση της δε θα το έκανε, ή δεν το έχει κάνει ήδη.
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Παρεμπιπτόντως φαίνεται να υπάρχει μια στασιμότητα στις δημοσκοπικές επιδόσεις των “πατριωτικών” κομμάτων και όχι μόνο στην Ελλάδα – as I have foreseen ως αντίστροφο αποτέλεσμα του Trump Effect.
“Δεν είμαι πρόχειρος” να απαντήσω, για να το λες έτσι θα είναι.
Τα περισσότερα ελληνικά πατριωτικά κόμματα έτσι κι αλλιώς είναι για τα μπάζα. Συμπαθής σχετικά μου φαίνεται ο, με ελάχιστες πιθανότητες να παίξει κάποιο ρόλο, Ζώης Μπέχλης, πλοίαρχος ε.α. & στρατιωτικός γιατρός – Κίνημα 21. Τον είχα “φιλοξενήσει” επί Κορωνοϊού, περίοδο στην οποία θα είχε διασώσει, αν διασωζόταν, την τιμή του ιατρικού επαγγέλματος.
Το βέβαιο είναι ότι η απόφαση που φαίνεται να έχει ήδη ληφθεί για τους επί κεφαλής του αγήματος περιλαμβάνει αυστηρές τιμωρίες, αποτάξεις κλπ. – η σπουδή επ’ αυτού, κατά παράκαμψη των χρόνων της τυπικής διαδικασίας, είναι ένα ακόμα σύμπτωμα “ενδοτικότητας”.
Από την άλλη διαφαίνεται ένα είδος θετικής εξέλιξης ως προς τα των εξορύξεων – μέσω κυρίως της επιλογής αμερικανικής εταιρίας (Chevron) γι’ αυτές.
Έρχεται η ώρα επομένως για να δούμε πόσο μάγκες είναι τα τουρκάκια.
Σε θέματα ελληνικής πολιτικής έχω μείνει ομολογουμένως χιλιόμετρα πίσω από τις όποιες εξελίξεις. Εδώ που τα λέμε και τη διεθνή πολιτική από ματαιοδοξία την παρακολουθώ τελευταία, για να διαπιστώσω το βαθμό στον οποίο επιβεβαιώνονται οι κατά καιρούς θεωρίες μου. Μοναχικές απολαύσεις😇
Η Ελλάδα πάντως είναι αξιοθρήνητα εξαρτημένη χώρα με μηδενικά περιθώρια εθνικών πρωτοβουλιών και αβυσσαλέα σύνδρομα αιθεροβάμονος υπεραναπλήρωσης. Το καλό είναι ότι, όσο άχρηστος κι αν είναι ο εκάστοτε κυβερνήτης, τα περιθώρια να καταστρέψει ανεπανόρθωτα τη χώρα είναι παρομοίως περιορισμένα εκ της προαναφερθείσης εξάρτησης. Αν και κανένα σύστημα δεν είναι τελικά idiot proof.
Όσον αφορά την όποια τιμωρία πάντως των υπεύθυνων του συγκεκριμένου περιστατικού – και ασχέτως με το τι πιστεύει κάποιος για την ανύπαρκτη “ουσία” του ζητήματος – πραγματικά εκπλήσσομαι που κανείς δεν αναφέρεται στο γεγονός ότι εδώ μιλάμε για ζήτημα στρατιωτικής (α)πειθαρχίας. Ίσως φαντάζονται μερικοί ότι ο στρατός είναι κάτι σαν το δημόσιο σχολείο ή ότι στο τέλος ανταμείβεται ο ήρωας που ακολουθεί τον εσωτερικό του δαίμονα όπως γίνεται στις αμερικάνικες ταινίες.
“Ιδανικά”, ο στρατός ανταμείβει ακριβώς εκείνον που ακούει τον εσωτερικό του δαίμονα (τον “ήρωα”) – ακριβώς όπως στις αμερικανικές ταινίες.
Αντιμετωπίζοντας τώρα τη συγκεκριμένη περίπτωση με αυστηρή τυπικότητα, θα φτάσει κανείς σε τοποθετήσεις τύπου Βαξεβάνη, o οποίος μιλάει για “έκθεση του κράτους σε κίνδυνο αντιποίνων” για “έκθεση σε κίνδυνο διατάραξης των φιλκών σχέσεων του ελληνικού με ξένο κράτος” και για “τιμωρίες συμφώνως τω νόμω ώς και τριών ετών”
https://x.com/KostasVaxevanis/status/1904828391389360436
Εννοείται ότι είναι λογικό να τιμωρηθούν οι τύποι, και θα έπρεπε και οι ίδιοι να το ξέρουν και βάσει αυτού να έχουν κανονίσει την πορεία τους, λαμβάνοντας το ρίσκο. Οι οχλοκρατικές εκδηλώσεις του τύπου “μη τυχόν και αγγίξετε τα παιδιά” κοκ μου προκαλούν ένα κάτι τις όσο νά’ναι.
Κατά τ’ άλλα πάντως, σε αναλογία με το ό,τι είναι νόμιμο δεν είναι και ηθικό ισχύει το ό,τι είναι παράνομο δεν είναι και ανήθικο. Οι λέξεις “παράνομο” και “ανήθικο” δεν περιγράφουν με ακρίβεια την περίσταση, αλλά you know what I mean.
Υπάρχει σοβαρός λόγος που ο στρατός ειδικά βασίζεται στη τυφλή εκτέλεση ανωτέρω εντολών και όχι στην ατομική πρωτοβουλία. Κατά τάλλα δεν ξέρω τι αντίκτυπο θα μπορούσε έχει μια τέτοια “πρωτοβουλία” στην αντίπαλη πλευρά. Μπορεί να φοβηθούν το ελληνικό ηθικό ή μπορεί αντίθετα να τους ανέβει το αίμα στο κεφάλι. Το πιθανότερο βέβαια είναι ότι δεν του έδωσαν την παραμικρή σημασία. Πρόκειται για τυπική περίπτωση ανύπαρκτου ζητήματος που προορίζεται αποκλειστικά για εσωτερική κατανάλωση.
Υποτίθεται ότι ενοχλήθηκαν οι Τούρκοι αλλά δεν το έψαξα κιόλας. Who gives a fuck. Όντως το θέμα είναι επί της ουσίας ανύπαρκτο.
“Δικό μου” θέμα ούτως ή άλλως ήταν οι παπαρολογίες του Χατζιδάκι. 😇
Ως προς το άγημα, οι …επικριτές δεν επιχειρηματολογούν με ορθολογικά επιχειρήματα, αλλά με ξεράσματα του τύπου “ακροδεξιοί” και “εθνίκια”.
Δυστυχώς αυτός είναι ο κανόνας πλέον σε όλες τις “δημόσιες παρεμβάσεις”. Τόσο οι “δεξιές” όσο και οι “αριστερές” παρατάξεις ικανοποιούν ψυχολογικές ανάγκες του όχλου περισσότερο παρά ενδιαφέρονται για την επίλυση πραγματικών προβλημάτων.