Περνώντας, πάνω στο ζάπινγκ, από κρατικό κανάλι, ακούω το ακόλουθο τσιτάτο – απόσταγμα σοφίας του Γιάννη Πετρίδη: “Υπάρχουν τόσες χιλιάδες τραγούδια, τόσα αριστουργήματα, που και κανένα να μη γραφτεί από δω και πέρα, αρκούν για να κρατήσουν ζωντανό το ενδιαφέρον των φιλόμουσων, ακόμα και των αγέννητων, για πάρα πολύ καιρό ακόμα”.

Μιλάω για “σοφία”, με εύθυμη διάθεση. Δεν χρωστάω τίποτα στον κύριο Πετρίδη, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι μου είναι αντιπαθής. Δεν άκουγα ποτέ την εκπομπή του, υπήρξα αναγνώστης του ΗΧΟΥ από 13 χρονών, και το τελευταίο που με ενδιέφερε να ξέρω ήταν, πόσους δίσκους πούλησαν οι αγαπημένοι μου καλλιτέχνες, ή πόσες εβδομάδες έμειναν στο τοπ. Για να μη μιλήσω για την ένταξη, πρόσφατα σχετικά, της …κλασικής στο ρεπερτόριό του.
“Ο άνθρωπος που μας έμαθε ν’ ακούμε μουσική”, είναι ο τίτλος που του έχουν αποδώσει. Λαμβάνοντας υπόψη την κατάσταση των μουσικών πραγμάτων στην Ελλάδα, κάποιος θα έσπευδε να προστατευτεί από ένα τέτοιο τίτλο, και απ’ τις όποιες ευθύνες συνεπάγεται…
Εξακολουθώ να έχω εύθυμη διάθεση: Η ίδια η σκέψη ενός ανθρώπου που …μας έμαθε ν’ ακούμε μουσική είναι γελοία, εαν δεν πρόκειται απλώς για κακά ελληνικά. Γιατί το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να πληροφορούμε, να μοιραζόμαστε εμπειρίες, με ανθρώπους που έχουν ίδια αισθητική με τη δική μας.
Όσο για το απόσταγμα σοφίας περί “χιλιάδων τραγουδιών”: η φράση βάζει ένα ακόμα “Χ” στο είδος “σύγχρονος συνθέτης”, περιερχόμενο επισήμως σε αχρησία. Αλήθεια, ποιος θα τον χρειαστεί ξανά, με “τόσα καλά τραγούδια που μπορούν να κρατήσουν ζωντανό το ενδιαφέρον όλων, ακόμα και των αγέννητων;”