Από το κήρυγμα, χρονιάρες μέρες, του κυρίου Άνθιμου, Μητροπολίτη της ακριτικής Αλεξανδρούπολης…

Τὸ βλέπουμε ὅλοι, ὅτι ἡ ὁμοιογένεια τῆς Πατρίδος μας χάνεται μὲ τοὺς χιλιάδες ἀλλοεθνεῖς ποὺ ἔρχονται καὶ θὰ μείνουν ἐδῶ. Σᾶς ὁμιλῶ γιὰ τὸ μεταναστευτικὸ γεγονός, ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ ἀποτραπεῖ, εἶναι παγκόσμιο. Ἔχει δίκαιες αἰτίες καὶ μπορεῖ (ἂν ἀξιοποιηθεῖ σωστά) νὰ φέρει καλὰ ἀποτελέσματα. Οἱ ἄνθρωποι αὐτοὶ θὰ μείνουν καὶ θὰ ριζώσουν ἐδῶ, τὰ παιδιά τους θὰ νιώθουν τὴν γῆ μας Πατρίδα τους (ὅπως ριζώσαμε κι ἐμεῖς σὲ τοσες ἄλλες Πατρίδες τῆς γῆς). Θὰ τοὺς ἀγκαλιάσουμε, ὅπως ἀγκαλιάσαμε τοὺς ὁμογενεῖς ἀπὸ τὴν πρώην Σοβιετικὴ Ἕνωση, τοὺς ἀλβανοὺς καὶ τόσους ἄλλους. Θὰ πάρουν γιὰ νύμφες καὶ γαμπρούς, τὰ παιδιά μας· θὰ μᾶς κάνουν ὑπερήφανους ὅταν φέρουν ἔπαθλα καὶ πρωτειὲς (ὅπως ὁ Ἀντετοκούμπο), θὰ ἐργάζονται καὶ μὲ τὶς εἰσφορές τους στὰ ἀσφαλιστικὰ ταμεῖα μας θὰ ἐξασφαλίζονται οἱ δικές μας συντάξεις. Θὰ μεγαλώσουν οἱ πόλεις μας, θὰ κατοικηθοῦν τὰ ἔρημα χωριά μας καὶ θὰ γεμίσουν παιδικὲς φωνὲς οἱ χορταριασμένες αὐλὲς τῶν σχολείων μας.

Είναι γνωστό το επιχείρημα περί “γερασμένων” κοινωνιών της Δύσης, το δημογραφικό πρόβλημα των οποίων έρχονται να λύσουν οι αθρόες μεταναστευτικές ροές. Το κρίσιμο ερώτημα που εξ αυτού προκύπτει, ως προς το μεταναστευτικό, είναι ένα: προτιμάει κάποιος την αντιστροφή του δημογραφικού προβλήματος μέσα από την ενίσχυση του πληθυσμού της χώρας με πολιτικές που θα ξαναδίνουν νόημα και προοπτική στη δημιουργία οικογένειας και στην απόκτηση παιδιών; Ή προτιμάει την αντικατάσταση του υπάρχοντος πληθυσμού με ένα …ετερόκλητο σύνολο αλλότριων πληθυσμών, πράγμα που εγγυάται μια χώρα / βαβέλ, πλήρως γκετοποιημένη;
Οι μετακινήσεις αυτών των πληθυσμών θεωρούνται από κάποιους …φυσικό γεγονός, σύνηθες στην ανθρώπινη ιστορία, το οποίο θα πρέπει να αντιμετωπίζεται ως τέτοιο. Ωστόσο, από το πλαίσιο του φυσικού γεγονότος αφαιρείται εντέχνως η, επίσης καταγεγραμμένη από την ιστορία, ενόχληση του εκάστοτε αυτόχθονα. Με άλλα λόγια, από το κλασικό δίπολο “δράση-αντίδραση” επιλέγουμε αποκλειστικά τη “δράση”, και τη βαφτίζουμε “φυσικό γεγονός”, βαφτίζοντας την αντίδραση …κάτι άλλο. “Ρατσισμό” ας πούμε…
Οι οπαδοί των Open Borders, άνθρωποι που απεχθάνονται το δικό τους είδος, κάνουν κυριολεκτικά, για πρώτη φορά στην ιστορία, πράξη το ειρωνικό απόφθεγμα του Μπρεχτ: “αν δεν μας αρέσουν οι λαοί, τους αλλάζουμε”…