Το συγκεκριμένο ανθρωπάριο μου ήταν αντιπαθές απ’ την εποχή που το Fox ήταν το ανάχωμα εναντίον της anti-Trump υστερίας.
Τον έχω ακούσει, αμέσως μετά την επίσκεψη του “πρωθυπουργού” μας στη φίλη και σύμμαχο (συνοδευόμενη απ’ την αποθέωση στο Κονγκρέσο) να λέει, θέλοντας να εμπνεύσει αυτοσεβασμό στο ακροατήριό του : “we are not living in Greece. We deserve something better from our country’s leader than what we saw yesterday at the Congress”. Ακόμα θυμάμαι την περιφρόνηση στο ηλίθιο ειρωνικό του βλέμμα.
Θέλω να πω δηλ., εγώ μπορώ να λέω ό,τι θέλω για τον Κούλη, γιατί …”εγώ” τον ψήφισα και, γιατί εν πάση περιπτώσει, είμαι αυτός που είμαι. Εσύ μωρή τσουτσού …ποιος είσαι;
Τα λόγια εδώ του Jesse Waters, * θα ‘πρεπε να προβληματίσουν τον καθένα μας. Ιδίως εκείνους, στην Ελλάδα και αλλού, που είχαν την ευθυκρισία να προκρίνουν έγκαιρα το σημερινό πρόεδρο και να τον υποστηρίξουν.
* …πιθανώς, όχι εκφράζοντας κάποια προσωπκή άποψη : ο εν λόγω ανήκει στον κύκλο των οικείων του DT. Τον θυμάμαι, προ ετών, να καμαρώνει σα γύφτικο σκεπάρνι για το δώρο που του έκανε στα γενέθλιά του.
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Ο μόνος λόγος που συμπάθησα τον Τραμπ κατά τη διάρκεια της πρώτης προεκλογικής του εκστρατείας, ήταν η αιτιολογημένη αντίθεσή του στις στρατιωτικές επεμβάσεις.
Εγώ τον συμπάθησα την ίδια περίοδο και για άλλους λόγους. Πρώτος και καλύτερος, το τότε αντίπαλο δέος, η ερπετοδέστερη βερσιόν του λιμπεραλισμού της εποχής, Χίλαρι Κ.. Επίσης, η αποκαθιστούσα επαφή με το common sense ρητορική του ανθρώπου, στρεφόμενη εναντίον της woke culture, περί της οποίας είχα λεπτομερή γνώση απ’ τα μέσα της προηγούμενης δεκαετίας τουλάχιστον. Αλλά και για το αγκάλιασμα εκ μέρους του των υποβαθμισμένων πολιτειών, οι κάτοικοι των οποίων (οι γνωστοί deplorables) ήταν αφημένοι στην τύχη τους και στην αθλιότητα των χαρακτηρισμών των liberals.
Και εξακολουθώ να τον συμπαθώ ως ένα σημείο : στην υπόθεση της Ουκρανίας φαίνεται να τηρεί το λόγο του (εξαιρέσει του αρχικού “χρονοδιαγράμματος”, το οποίο ήταν σχήμα λόγου). Και πιστεύω ότι σύντομα “πολέμαρχοι” τύπου Μακρόν, Στάρμερ, θα ρουφήξουν το αυγό τους – πριν καν εξαφανιστούν μέσω εκλογών.
Από την άλλη θέλω να πιστεύω ότι οι πολεμοχαρείς κορώνες είναι απλώς διαπραγματευτικής φύσεως.
Προσωπικά τον Τραμπ τον έχω διαγράψει από επταετίας τουλάχιστον. Το σίγουρο είναι ότι ο κόσμος δεν έγινε καθόλου καλύτερος από τότε που εμφανίστηκε στην πολιτική.
…Για να μη (βιαστώ να) προσθέσω ότι δείχνει αν όχι να μας υποστηρίζει, πάντως να μας υπολογίζει έως και ισότιμα με τους κωλότουρκους, σε θέματα ΑΟΖ, ερευνών και εξορύξεων.
Αυτό αφορά φυσικά και σε ισραηλινό δάκτυλο, αλλά στον T θα πιστωθεί …αν τελικά ισχύει.
Να πω την αλήθεια, δεν έχω καταλάβει προς τι ο ντόρος για το καλώδιο και τις υποτιθέμενες εξορύξεις. Δεν βλέπω τι όφελος θα έχουμε χαρίζοντας ρεύμα στην Κύπρο. Λες και δε μας έφτανε που χαρίζαμε ήδη ρεύμα στην Ουκρανία, με αποτέλεσμα να έχουμε το ακριβότερο ρεύμα στην Ευρώπη. Επιπλέον το έργο είχε ξεκινήσει επί κυβέρνησης Μπάιντεν και σταμάτησε μόλις ανέλαβε την εξουσία ο Τραμπ. Τα περί εξορύξεων επίσης ακούγονται στην πιάτσα εδώ και δεκαετίες. Ακόμα δεν τον είδαμε Γιάννη τον βαφτίσαμε. Καλά κάνουν και το συζητάνε, αλλά το πράγμα θα βρίσκεται για πολύ καιρό ακόμα στο στάδιο των.. συζητήσεων.
Ως προς τα περί εξορύξεων, είχαν λιμνάσει γιατί οι προηγούμενες εταιρίες είχαν αποσυρθεί από το project, απηυδισμένες από την αναβλητικότητα της ελληνικής κυβέρνησης. Αιτίες αυτής ήταν αφενός ο φόβος των Τούρκων, αφετέρου (και το βασικότερο) η αξιολόγηση από αυτήν ως μη εχουσών προτεραιότητα των παραδοσιακών μορφών ενέργειας.
Με τη γενική αλλαγή νοοτροπίας ένεκα Trump, και με την εμπλοκή του “κολοσσού” Chevron στην υπόθεση, το πράγμα ξεμπλοκάρει, καθότι θεωρείται απίθανο οι Τούρκοι να “παρενοχλήσουν” πλοία αμερικανικής εταιρίας όπως έκαναν μέχρι τώρα με ιταλικά, ισπανικά κοκ. Η ίδια η επιλογή από τη Chevron συγκεκριμένων περιοχών για έρευνα αποτελεί φιλικό νεύμα προς εμάς : οι εν λόγω περιοχές “δεν ανήκουν στην Ελλάδα” σύμφωνα με το τουρκολυβικό μνημόνιο. Το οποίο επομένως η εταιρία έμπρακτα απορρίπτει – όπερ και το σωστό, κατ’ εμάς και όχι μόνο.
Ελπίζω να είναι όπως τα λες κι όχι άλλη μια τυπική (από τις χιλιάδες χιλιάδων) περίπτωση που οι δικοί μας φαντάζονται πράγματα.
…Η ίδια η εμπλοκή, ξανά, μιας εταιρίας επιπέδου Chevron στην υπόθεση, βεβαιώνει (όσο μπορεί να βεβαιωθεί τουλάχιστον) την ύπαρξη σοβαρών κοιτασμάτων στην περιοχή. Σημειωτέον ότι το κόλπο γίνεται με πρόταση αυτής και όχι της δικής κυβέρνησης – πρόταση η οποία είχε υποβληθεί από διετίας or something, με τα Κουλομαλάκια να σφυρίζουν μέχρι χθες αδιάφορα.
Παρεμπιπτόντως η φάση με τους ασυγκράτητους νεανίες ήταν κατά πάσα πιθανότητα στημένη. Δεν μπορεί να είναι σύμπτωση που την άλλη μέρα ο Μητσοτάκης ανακοίνωσε αυξήσεις για τους αργόμισθους του στρατού.
Στημένη από ποιους;
Από τους καραβανάδες. Εδώ κοτζάμ επανάσταση έκαναν στο Γουδί για συντεχνιακά μικροσυμφέροντα, σιγά μην είχαν πρόβλημα να πείσουν πέντε ανόητα παιδάκια να βγάλουν γλώσσα δημόσια.
Ισχύει για το Γουδί – και να μη ξεχνάμε και την κατάληξή του, στο πρόσωπο του μεγάλου Εθνάρχη. Εν πάση περιπτώσει, με αυτό το σκεπτικό, εγώ τουλάχιστον θα το οργάνωνα σε ευρύτερη βάση, σε περισσότερα “αγήματα”, να γίνει το motto της ημέρας.
Ίσως το σχεδίαζαν κι αυτό σε δεύτερη φάση. Σε πρώτη φάση έπρεπε να μοιάζει αυθόρμητο. Και ο Κούλης το πήρε το μήνυμα. Το τελευταίο που θα ήθελε στην παρούσα συγκυρία θα ήταν ένα στρατιωτικό “κίνημα των Τεμπών”.
Μιας και ο δημοσιογράφος πάντως αναφέρθηκε στην Ιαπωνία:
https://www.iefimerida.gr/oikonomia/notia-korea-iaponia-kina-enishyoyn-synergasia-apenanti-se-ipa
Φαίνεται λογικό οι ΗΠΑ να κινδυνεύουν από “διαρροή” συμμάχων προς Κίνα μεριά. Όχι από Ευρώπη προς το παρόν τουλάχιστον, αλλά από ασιατικές χώρες. Το πράγμα είναι βέβαια περίπλοκο, καθότι Ιαπωνία και ΗΠΑ θεωρούν αλλήλους “απαραίτητους σύμμαχους στον αγώνα εναντίον της κινεζικής επέκτασης στον Ειρηνικό” (φράση του νέου Αμερικανού Υπουργού αμύνης)
Προφανώς και το πράγμα είναι περίπλοκο. Αλλά ο Τραμπ δείχνει να μην το συνειδητοποιεί.
Πιστεύω ότι αυτό που (σωστά) επισημαίνεις αποτελεί στοιχείο της δικής του περιπλοκότητας, η οποία δεν είναι ακριβώς ευκαταφρόνητη.
Προφανώς αναφέρεσαι στη γνωστή πλέον τακτική του “άλλα λέω και άλλα εννοώ”. Το αποτέλεσμα όμως μέχρι στιγμής δεν τον δικαιώνει. Το παγκόσμιο “δίκτυο” είναι τόσο πυκνά δομημένο και και τόσο αξεδιάλυτα διαπλεκόμενο, που οποιαδήποτε προσπάθεια “λύσης” του με την “αλεξανδρινή” μέθοδο (ή απλώς με την απειλή μιας τέτοιας μεθόδου) μόνο σε καταστροφή μπορεί να οδηγήσει. Γιατί το δίκτυο αυτό το δημιούργησε πρωτίστως η Αμερική με τεράστιους κόπους. Είναι σα να πριονίζεις το κλαδί που πάνω του κάθεσαι.
Το πρόβλημα είναι ότι σε περίπτωση αποτυχίας των game theory style διαπραγματευτικών του τεχνικών θα πρέπει να επιλέξει μεταξύ φυγής προς τα πίσω και φυγής προς τα εμπρός. Και καλά η πρώτη περίπτωση. Θελέστα και παθέστα. Η δεύτερη περίπτωση όμως ονομάζεται Τρίτος Παγκόσμιος.
Κατά τη γνώμη μου πάντως το game theory στην περίπτωσή του δεν μπορεί να λειτουργήσει, γιατί απλούστατα η Αμερική βρίσκεται σε μειονεκτική θέση. Αυτή έχει το πρόβλημα, δεν το έχουν οι άλλοι. Αλλιώς δεν θα επιδίωκε λύση. Και οι άλλοι το ξέρουν.
Το ξέρει και ο ίδιος μια χαρά ότι έχει πρόβλημα, εξ ου και (νομίζω ότι) δε χειρίζεται την κατάσταση με όρους “game theory” αλλά με όρους …τίμιας διαπραγμάτευσης. Όσο οξύμωρο και αν δείχνει αρχικά αυτό (με τα ήξεις – αφήξεις και τους λεονταρισμούς), σε παραδοσιακούς διπλωμάτες τύπου Λαβρόφ κάθε άλλο παρά οξύμωρο ακούγεται. Εξ ου και, δεδομένα, Ρώσοι και Αμερικανοί έχουν βρει μια περπατησιά.
Ως προς τα Μακρονάκια, Σταρμεράκια και λοιπά νομιστεράκια, αν η στάση τους δεν αποτελεί προϊόν προ-συνεννόησης με DT ως πρόσθετο διαπραγματευτικό χαρτί (fat chance κατά την άποψή μου) θα αναγκαστούν εκ των πραγμάτων να εγκαταλείψουν τα μεγαλοϊδεατικά τους σχέδια – τάση που ήδη διαφαίνεται.
Για Τρίτο Παγκόσμιο έχω πάψει να ανησυχώ (μπορεί και από μακάρια άγνοια, ποιος ξέρει). Αυτό που αισθάνομαι ως απειλή είναι το …ψηφιακό νόμισμα, το οποίο έρχεται, όχι εν χορδαίς και οργάνοις, αλλά θαμμένο κάτω απ’ το ντάμπα-ντούμπα των Τεμπών και της λοιπής “καυτής” επικαιρότητας. Η πρώτη αυτή εφαρμογή των αποτελεσμάτων του πειράματος “Covid 19” αναμένεται να λάβει χώρα τον Οκτώβριο.
Η πιθανότητα να “τα βρουν” με ίσους όρους μακροπρόθεσμα οι Αμερικανοί με τους Ρώσους είναι κατά τη γνώμη μου απίθανη λόγω του μεγέθους και της ασυμβατότητας των εκατέρωθεν συμφερόντων. Μπορεί μερικές φορές να δίνουν οι Ρώσοι μια τέτοια εντύπωση, επειδή έχουν βρει το κουμπί του Τραμπ – τη ματαιοδοξία του δηλαδή και τη αδυναμία του στην κολακεία – και του δίνουν και καταλαβαίνει. Πέραν του ότι στο Ουκρανικό δεν έχει γίνει μέχρι στιγμής καμία πραγματική πρόοδος, έχουν ήδη εμφανιστεί και τα πρώτα σύννεφα στη μονόπλευρη “αγάπη” τους με αφορμή το ζήτημα της Γροιλανδίας. Θα μου πεις ίσως ότι θέατρο είναι κι αυτό, ότι όλα είναι προσυνεννοημένα κλπ. Μπορεί να είναι κι έτσι, αλλά το θέατρο στις μέρες μας έχει αναδειχθεί σε πρωταρχικό παράγοντα διαμόρφωσης της διεθνούς πολιτικής.
Πραγματική πρόοδος θα σημειωθεί, στο ουκρανικό τουλάχιστον, αν και όταν αποφασίσουν “κάποιοι” να σουτάρουν τον παλιάτσο που εξακολουθεί να υποδύεται τον πρόεδρο της χώρας. Αυτή είναι κατά την άποψή μου η μόνη διορθωτική κίνηση που οφείλει να κάνει ο DT επ’ αυτού.
Επί ίσοις όροις γενικά, δε νομίζω ότι ακόμα και οι Ρώσοι θα είχαν αξίωση να τα βρουν με τους Αμερικανούς. Ο ίδιος ο Π. παραδέχεται οτι “αυτοί είναι η υπερδύναμη”. Η αξίωση που υπάρχει απ’ όλες τις πλευρές είναι σεβασμός σε λογικές αξιώσεις.
Και νομίζω ότι ο Τραμπάκουλας, παρά τις όποιες παλινωδίες, τον δείχνει, εκεί που είναι υποχρεωμένος να το κάνει τουλάχιστον. Και μόνο η παραδοχή ότι οι Ρώσοι είχαν τα δίκια τους, ότι ήταν το ΝΑΤΟ που τους ώθησε στη συγκεκριμένη εισβολή, και ότι το ουκρανικό αποτελούσε πρόσχημα για ένα πόλεμο ΝΑΤΟ – Ρωσίας, αποτελούσε όχι ακριβώς συνηθισμένη επίδειξη εποικοδομητικής προσέγγισης. Πώς να το κάνουμε δηλαδή.
Όποια κι αν είναι “τελικά” η έκβαση του ζητήματος, κανένας δεν πρόκειται να κατηγορήσει τον Τραμπ ότι δεν το προσπάθησε ή ότι αυτός ευθύνεται για τις κωλυσιεργίες των άμεσα εμπλεκομένων. Παρομοίως και σε άλλα ζητήματα που πιθανότατα θα οδηγηθούν σε αδιέξοδο. Απλώς θα έπρεπε να σκέφτεται (ή έστω να συμβουλεύεται) προτού προβεί σε δηλώσεις του τύπου “άμεση λύση εντός 24ώρου”, “τίποτε από αυτά δεν θα είχε συμβεί αν ήμουν Πρόεδρος” κλπ. Θα μου πεις ότι πρόκειται για σχήματα λόγου και μάλιστα προεκλογικού χαρακτήρα. Όμως ο κόσμος που τον ψήφισε αυτά τα σχήματα λόγου τα πήρε τοις μετρητοίς. Και πολύ φοβάμαι ότι σε μεγάλο βαθμό τοις μετρητοίς τα πήρε και ο ίδιος ο Τραμπ.
Τι να πω, ένας Θεός ξέρει τι γίνεται στο μυαλό του κυρ-μαλάκα.
Αν είμαι πάντως για κάτι σίγουρος είναι ότι το κοινό του εξακολουθεί να είναι εκστασιασμένο. Και θα συνεχίσει να είναι, υποθέτω, καθώς μαζί με τον Απρίλιο ξεκινάει και η γενική έφοδος δασμών του DT προς όλες τις κατευθύνσεις.
Δικαίωμά του είναι να κάνει ό,τι θεωρεί καλύτερο για την οικονομία της χώρας του. Αν μάλιστα συμφωνούν και οι οπαδοί του – όχι ότι του έφεραν ποτέ την παραμικρή αντίρρηση για οτιδήποτε – ακόμα καλύτερα. Εμάς δεν μας αγγίζει άμεσα το θέμα, δεδομένου ότι στην Αμερική μόνο γιαούρτια εξάγουμε. Για τους υπόλοιπους υπάρχουν άφθονες λύσεις του συμβιβασμού περιλαμβανομένου.
Ακριβώς. Ο οποίος συμβιβασμός, εντύπωσή μου είναι ως προς τους “Ευρωπαίους” τουλάχιστον, δεν μπορεί παρά να περιλαμβάνει μια επιστροφή στην αγκαλιά της Mama-Russia.
Όχι ότι τον χαλάει αυτό τον κυρ-Τραμπάκουλα, ούτε ότι αποκλείεται να το έχουν σχεδιάσει με τον παμπόνηρο “κοντό” της υποθέσεως.
Αμήν και πότε. Δυστυχώς όμως δεν είναι και τόσο απλό. Εμπλέκεται βλέπεις και ο “θεατρικός” παράγοντας!
..από την πλευρά των ευρωπαίων that is με προεξάρχοντες φυσικά τους Γάλλους.
Ναι, αυτή η σκατίτσα (Μακρόν) αποδεικνύεται ακόμα χειρότερη απ’ ό,τι μου είχε φανεί εξ αρχής.
Μεγάλη λέρα ο τύπος no doubt:
https://www.newsbeast.gr/world/arthro/12239585/seismos-sti-gallia-meta-tin-katadiki-tis-lepen-pos-i-apofasi-tou-dikastiriou-tha-borouse-na-leitourgisei-yper-tis
Οι πολιτικές καταδίκες έχουν γίνει πλέον ρουτίνα. Και μπορούμε να υπερηφανευτούμε ότι στην Ευρώπη τουλάχιστον εμείς ανοίξαμε το δρόμο!
Πράγματι. Αλλά το πράγμα, πέρα από ο,τιδήποτε άλλο αποκτά διαστάσεις (ξανά!) πειράματος. Γιατί δεν είναι δυνατόν άνθρωπος με ένα κουκούτσι μυαλό στο κεφάλι του να μη θυμηθεί / συνδυάσει τη συγκεκριμένη περίπτωση με τις προηγούμενες. Επομένως η φάση είναι τύπου Covid : “ας δούμε μέχρι πού μας παίρνει να το σπρώξουμε και πράττουμε αναλόγως”.
Θα έλεγα ότι το πράμα είναι σε οριακό σημείο. Το πουστάκι / τραπεζίτης των Rothschild, για κάποιο λογο, αποφάσισε να τα παίξει τώρα όλα για όλα : έτσι και δεν καεί όλη η Γαλλία μ’ αυτό, το παιχνίδι έλαβε τέλος.
Το σίγουρο είναι ότι έννοιες όπως “ηθική” και “δικαιοσύνη” έχουν γίνει πιο παρωχημένες και από το savoir vivre. Για τη “δημοκρατία” φυσικά δεν το συζητάμε. Να ζήσουμε να τη θυμόμαστε!🙄
Μιλάμε ότι μου έχει φύγει η μαγκιά. Δεν είχα πάρει χαμπάρι τίποτα λόγω μεσημεριανής χαλάρωσης, όπου απολάμβανα ένα ουέστερν με τον Kirk Douglas (“Man Without A Star” or something), και το πρωτοείδα μέσω του μηνύματός σου. Needless to say εν τω μεταξύ, η ΜΛ μου είναι τόσο συμπαθής όσο αντιπαθής μου είναι ο λιμοκοντόρος.
Με διαφορά η πιο σοβαρή, μετρημένη και συμπαθής παρουσία της ευρωπαϊκής “ακροδεξιάς” – τα εισαγωγικά είναι στην περίπτωσή της απαραίτητα. Δεν ξέρω πάντως κατά πόσον αξίζει να ενδιαφέρεται κανείς τη σήμερον για την πολιτική. Το θέμα έχει περάσει προ πολλού στο στάδιο της κοροϊδίας.
Σίγουρα. Αλλά οι τύποι, απ’ την κοροϊδία ξεκινώντας, γαμάνε τη ζωή μας.